انیمیشن Space Jam 1996

این فیلم ترکیب فوق‌العاده‌ای از بازی زنده و انیمیشن است و احتمالاً بهترین اثر از زمان «کی کسی را به دام انداخت؟» است. داستان ساده‌ای درباره همکاری لونی تونز با مایکل جردن برای متوقف کردن مونس‌های ظلمت است که قصد دارند آن‌ها را به بردگی بکشند. صحنه‌های بسکتبال فوق‌العاده‌اند، جوک‌ها معمولاً به خوبی عمل می‌کنند و بیل موری هر بار که در صحنه است، توجه‌ها...

این فیلم ترکیب فوق‌العاده‌ای از بازی زنده و انیمیشن است و احتمالاً بهترین اثر از زمان «کی کسی را به دام انداخت؟» است. داستان ساده‌ای درباره همکاری لونی تونز با مایکل جردن برای متوقف کردن مونس‌های ظلمت است که قصد دارند آن‌ها را به بردگی بکشند. صحنه‌های بسکتبال فوق‌العاده‌اند، جوک‌ها معمولاً به خوبی عمل می‌کنند و بیل موری هر بار که در صحنه است، توجه‌ها را به خود جلب می‌کند. به علاوه، آهنگ‌های فوق‌العاده‌ای که امروز به یک استاندارد تبدیل شده‌اند، در این فیلم وجود دارد. اگر به دنبال یک فیلم جدی هستید، «اسپیس جام» برای شما مناسب نیست. اما اگر می‌خواهید یک فیلم خانوادگی سرگرم‌کننده ببینید که شما را بخنداند و به بزرگ‌ترین ستاره بسکتبال تمام دوران‌ها تشویق کند، این فیلم قطعاً ارزش وقت شما را دارد. این فیلم به یاد روزهای کودکی‌ام می‌آورد! فراموش کرده بودم چقدر این فیلم را دوست داشتم. **این فیلم در دهه 90 برای جوانان و کودکان یک اثر مهم بود، اما اکنون به فراموشی سپرده شده است.** این یکی از آن فیلم‌هایی است که تقریباً همه آن را دیده یا درباره‌اش شنیده‌اند… یا حداقل، همه کسانی که در دهه 90 بچه یا نوجوان بودند، مانند من. در حال حاضر، این فیلم به طور عمده فراموش شده و احساس می‌کنم حتی اکران فیلم جدید هم نتوانسته است علاقه‌ای به آن ایجاد کند. نمی‌دانم آیا این کاملاً عادلانه است یا نه، زیرا این فیلم به طور قابل توجهی سرگرم‌کننده است و برای همه، حتی طرفداران غیر بسکتبال مانند من که هرگز یک بازی را هم ندیده‌ام، لحظات خوشی را فراهم می‌کند. داستان ساده است: گروهی از بیگانگان کوچک و ظاهراً بی‌خطر آماده‌اند هر کاری انجام دهند تا لونی تونز را بربایند و به سیاره خود ببرند. در حین تماشای آن‌ها، باگزبانی تصمیم می‌گیرد آن‌ها را به یک بازی بسکتبال به چالش بکشد که سرنوشت توون‌ها را تعیین خواهد کرد و معتقد است که همه چیز به سادگی حل می‌شود. اما بی‌خبر از اینکه بیگانگان استعداد بهترین بازیکنان NBA را می‌دزدند و به هیولاهایی تبدیل می‌شوند که در بازی غالب هستند. با آگاهی از وضعیت، باگزبانی و دافی داک تصمیم می‌گیرند مایکل جردن را که به بازی بیس‌بال بازنشسته شده دعوت کنند. از نظر مالی، فیلم برای وارنر بروس یک شرط مطمئن بود. ما فقط لونی تونز را نداریم، بلکه بسکتبال، که ورزشی به‌ویژه محبوب در ایالات متحده است، نیز داریم. علاوه بر جردن، بازیکنان معروف دیگری از آن زمان نیز در فیلم به عنوان خودشان ظاهر می‌شوند و شک ندارم که NBA برای این تبلیغات پول زیادی پرداخت کرده است. و حتی نمی‌ارزد که درباره مقدار زیادی از محصولات که به طور استراتژیک معرفی شده‌اند یا در دیالوگ‌ها نام برده شده‌اند صحبت کنیم. با اضافه کردن درآمد تبلیغاتی به عایدی‌های گیشه (این فیلم موفق‌ترین فیلم بسکتبال تا به امروز بود) و تمام کالاهایی که بعداً فروخته شد، از اسباب بازی‌ها تا زیرلیوانی‌ها، تصویری از چقدر سودآور بودن این فیلم برای استودیو به دست می‌آوریم. مایکل جردن در اینجا اولین حضور سینمایی‌اش را تجربه کرد، زیرا این اولین (و فکر می‌کنم تنها) فیلمی است که او در آن بازی کرده است. او بازیگر نیست و آموزش خاصی در این زمینه ندارد، اما به خوبی از عهده‌اش برآمده است، که نمی‌تواند خیلی دشوار باشد، چون همه چیز محدود به بازی کردن خودش و انجام چند پاس با توپ است. سایر بازیکنان نیز کار خوبی انجام داده‌اند و به نظر می‌رسد که از پارودی کردن خود لذت می‌برند. در زمینه دراماتیک، واقعاً بیل موری است که می‌درخشد، به عنوان یک بازیگر کمدی حرفه‌ای، بهترین عملکرد را در فیلم ارائه می‌دهد. چندین بازیگر صدا نیز در اینجا وجود دارند، که دنی دی‌ویتو به راحتی قابل شناسایی‌ترین و بارزترین آن‌هاست. از نظر فنی، فیلم از نظر کیفیت انیمیشن‌ها و نحوه مثبت تعامل آن‌ها با شخصیت‌های واقعی شایسته تشویق است. این فیلم پیشگام نیست، «کی کسی را به دام انداخت؟» چند سال قبل همین کار را با نتایج بهتری انجام داده بود، اما آنچه که اینجا ارائه شده، به اندازه کافی خوب است. فیلمبرداری خوب است و می‌توان همین را درباره افکت‌ها نیز گفت. درباره موسیقی متن، تنها آهنگ «من معتقدم که می‌توانم پرواز کنم» به طور خاص به چشم می‌آید و این فیلم به محبوبیت آن کمک بسیاری کرد و جایزه گرمی آن سال را برایش تضمین کرد.