فیلم The Fisher King 1991

پدرم و من یک عادت داشتیم که از زمانی که من به یاد دارم، تا تقریباً روزی که او درگذشت، به تماشای فیلم می‌رفتیم یا فیلمی را اجاره می‌کردیم. همیشه زمانی برای تماشای فیلم بود و این کار کمی آسان‌تر از بازی‌های بیرونی بود که وابسته به شرایط جوی است. پدرم وقتی که بچه بودم، مرا به تماشای این فیلم برد و من واقعاً آن را...

پدرم و من یک عادت داشتیم که از زمانی که من به یاد دارم، تا تقریباً روزی که او درگذشت، به تماشای فیلم می‌رفتیم یا فیلمی را اجاره می‌کردیم. همیشه زمانی برای تماشای فیلم بود و این کار کمی آسان‌تر از بازی‌های بیرونی بود که وابسته به شرایط جوی است. پدرم وقتی که بچه بودم، مرا به تماشای این فیلم برد و من واقعاً آن را نفرت‌انگیز می‌دانستم و فکر می‌کردم فیلم Horrible‌ای است. سپس، دوباره آن را در دوران دبیرستان دیدم و عاشقش شدم. آن را فیلمی فوق‌العاده می‌دانستم. بعداً این فیلم را به همسرم نشان دادم و او متوجه شد که من فقط ۱۱ ساله بودم که پدرم مرا به تماشای آن برد. حال می‌توانم ببینم که چگونه نگرش من کاملاً تغییر کرده است. این واقعاً داستان پادشاه ماهی‌گیر است، درست است؟ حداقل یک جستجوی جام برای بازگرداندن سلامتی به کسی است که به نوعی مانند یک پادشاه خیریه عمل می‌کند، با بدترین شخصیت پرسیوال که بشریت تاکنون شناخته است. من نمی‌خواهم به جف بریجز توهین کنم. او نقش فوق‌العاده‌ای را بازی کرد، خوب... نمی‌توانم کلمه‌ای مودبانه برای شخصیت او پیدا کنم. اما ما همه کسانی را می‌شناسیم که کمی شبیه او هستند، درست نیست؟ او کمی کلیشه‌ای از دوستی است که به نوعی هم از او متنفر هستید، اما او این نقش را به طرز فوق‌العاده‌ای ایفا می‌کند. او، می‌دانید، آن پرسیوال خالص و خدایی نیست که از افسانه‌ها می‌شناسیم. اما دوباره، ویلیامز هم دقیقاً همان پادشاه زخم‌خورده باوقار نیست، درست است؟ او در این فیلم کمی شبیه یک لپرکان به نظر می‌رسد و او به طرز شگفت‌انگیزی از هر شخصیت دیگری در افسانه‌های آرتوری، رستگارتر است. او در این فیلم از پرسیوال هم بیشتر پرسیوال است... ... اما چه اهمیتی دارد؟ این تری گیلیام است که دوباره داستان پادشاه ماهی‌گیر را بازسازی می‌کند و دوباره به جستجوی جام می‌پردازد و همه این وقایع را به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که فقط تری گیلیام می‌تواند آن را به تصویر بکشد... ... خوب، بله، این گیلیام است، بنابراین ممکن است نظر من مقداری偏见 داشته باشد. به هر حال، تا زمانی که این فیلم را در سینما با پدرتان در ۱۱ سالگی تماشا نکنید، از تماشای این فیلم لذت خواهید برد. و حتی اگر پدرتان شما را مجبور کند در ۱۱ سالگی آن را ببینید، چند سال بعد آن را دوباره تماشا کنید و من قول می‌دهم بار دوم از آن لذت خواهید برد. «جک لوکاس» (جف بریجز) یکی از آن مجریان رادیو در شب است که صدای خود را دوست دارد و از تحقیر و تمسخر مجموعه‌ای از افراد غمگین که با مشکلات خود تماس می‌گیرند، لذت می‌برد. یکی از اظهارات بی‌فکر او منجر به یک تراژدی می‌شود و او را به دچار شدن به مشکلات جدی می‌کشاند. اوضاع یک شب برای او تغییر می‌کند، زمانی که در طرف اشتباهی از یک کتک‌کاری قرار می‌گیرد و سپس توسط یک فرد عجیب به نام «پاری» (رابین ویلیامز) نجات می‌یابد. این مرد فرهیخته و پیچیده به افسانه «پادشاه ماهی‌گیر» از جام مقدس obsessed است. با تحقیقات بیشتر، «لوکاس» بیشتر در مورد علت تراژیک وضعیت دوست جدیدش می‌آموزد و به همان اندازه برای نجات خود و همچنین «پاری» تصمیم می‌گیرد که معنایی دوباره برای او پیدا کند. به این منظور، او «لیدیا» (آماندا پلامر) را به او معرفی می‌کند به امید اینکه این ممکن است به او کمک کند تا دلیل جدیدی برای زندگی پیدا کند. اوضاع زمانی به نقطه اوج می‌رسد که «پاری» خود قربانی باندهای تبهکار می‌شود و «لوکاس» باید تلاش کند تا این جستجو را به پایان برساند و چیزی از هر دو مرد را نجات دهد. در حالی که تمام این آشفتگی در حال رخ دادن است، «آنا» (مرسدس روهل) که دوست‌دختر صبور و سخت‌کوش مجری سابق است، باید به آرامی بر روی پوسته تخم‌مرغ‌های رابطه‌اش با او قدم بردارد و در عین حال (به طور جذاب) تلاش کند تا او را بر روی راهی درست و مستقیم نگه دارد. این یکی از بهترین و طبیعی‌ترین نقش‌آفرینی‌های بریجز است و او به خوبی با آنچه که من فکر می‌کردم یک عملکرد اغراق‌آمیز از ویلیامز است، همکاری می‌کند تا فیلمی بسازد که گاهی خنده‌دار و گاهی بسیار احساسی است. افسانه‌های زیرین به طور مؤثری یک رابط مدرن برای یک داستان قدیمی از جستجوی کمال در درون همه ما فراهم می‌کنند و اگرچه زمان می‌برد، بریجز این روند را حفظ می‌کند.