فیلم Bean 1997

**مشکلات جدی هم‌خوانی.** پس از موفقیت عظیم آقای بین، به‌طور منطقی قابل پیش‌بینی بود که دیر یا زود، شاهد اجرای روآن اتکینسون در یک تولید سینمایی خواهیم بود. با این حال، با وجود تلاش‌های این بازیگر، حقیقت این است که هرگز نمی‌توانست همانند قبل باشد و گاهی اوقات شوخی‌ها آن‌قدر تحمیلی هستند که صرفاً تأثیر خود را از دست می‌دهند. در این فیلم، بین شغلی در گالری...

**مشکلات جدی هم‌خوانی.** پس از موفقیت عظیم آقای بین، به‌طور منطقی قابل پیش‌بینی بود که دیر یا زود، شاهد اجرای روآن اتکینسون در یک تولید سینمایی خواهیم بود. با این حال، با وجود تلاش‌های این بازیگر، حقیقت این است که هرگز نمی‌توانست همانند قبل باشد و گاهی اوقات شوخی‌ها آن‌قدر تحمیلی هستند که صرفاً تأثیر خود را از دست می‌دهند. در این فیلم، بین شغلی در گالری ملی لندن پیدا می‌کند. شغلی که ظاهراً ایمن به نظر می‌رسد، اگر به این نکته توجه کنیم که این شخصیت حتی با ساده‌ترین وظایف نیز به مشکل می‌خورد: او نگهبانی است که در یک صندلی نشسته و در حالی که بازدیدکنندگان و گردشگران در حال قدم زدن هستند، نظارت می‌کند. مشکل این است که در مورد بین، می‌دانیم که اوضاع به‌طور جادوئی پیچیده خواهد شد: و مدیران گالری بسیار خوشحال هستند که کیوریتورهای یک موزه کالیفرنیایی، یک نقاشی برجسته از یک هنرمند آمریکایی را به‌دست آورده و کارشناس مربوطه را برای صحبت در یک مراسم معرفی دعوت کرده‌اند: بین کسی است که مدیران بیشتر از همه می‌خواهند او را در پشت صحنه ببینند، بنابراین حتی درنگ نمی‌کنند. از اینجا به بعد، فاجعه در انتظار است. بیایید صادق باشیم: فیلم خنده‌دار است و به‌طور معقولی خوب عمل می‌کند. این یک کمدی با کیفیت خوب است و همچنین در باکس آفیس موفق بود (هرچند این به معنای کیفیت نیست، زیرا واقعاً فیلم‌های بسیار بدتری همچون "تد" نیز وجود دارد که به‌خوبی فروش رفتند). نمی‌توانیم نقص‌هایی را که اصلاً ندارد، اشاره کنیم. به‌نظر من، بزرگ‌ترین نقص این فیلم، تماشاگران آن هستند که انتظارات بسیار بالایی را به‌خاطر موفقیت عظیم مینی‌سریالی که اتکینسون در دهه 90 ساخته بود، ایجاد کردند. هر کس که منتظر تجربه‌ای مشابه با این فیلم باشد، همیشه ناامید خواهد شد. اوضاع همانند قبل نیست، کارکردها همانند قبل نیستند و همه چیز کمی اغراق‌آمیز و تحمیلی‌تر است. با این حال، برای یک تولید آمریکایی دشوار است که فیلمی بلند با بین به شیوه‌ای دیگر بسازد. فیلم با دقت و توجه زیادی به دکورها، فیلم‌برداری، لباس‌ها و جلوه‌های ویژه‌ای که استفاده شده‌اند، پرداخته شده است، اما هنوز هم در محدوده "استاندارد" فیلم‌های سبک که در این زمان در آمریکا منتشر شده، قرار دارد. هیچ چیز واقعاً استثنایی نیست. در طول فیلم، موقعیت‌هایی رخ می‌دهد که تلاش می‌کند سبک شوخ‌طبعی اتکینسون را بازسازی کند، زیرا او تمام تلاشش را می‌کند که کمتر صحبت کند، اما با این حال گاهی اوقات مجبور به این کار است. می‌توان گفت که این بازیگر تلاش زیادی کرده است، اما همچنین با مشکلاتی در سازگاری فرمول خود با سبک سینمایی آمریکایی مواجه شده است. این مانند این است که بخواهید یک کودک را در لباس یک مرد بزرگسال بپوشانید: به نظر عجیب، ناهماهنگ و زشت می‌آید، اما او لباس پوشیده است. در این بین، باید به‌طور مثبت کار پیتر مک‌نیکول را نیز برجسته کنیم و البته به‌عنوان یک تاریخ‌نگار و دوستدار هنر، باید از فرصت استفاده شده برای معرفی یک نقاشی فوق‌العاده که واقعاً وجود دارد، تبریک بگویم: "ترتیب در خاکستری و سیاه شماره 1". این نقاشی توسط جیمز ویزلر کشیده شده و می‌توان آن را در موزه اورسی در پاریس مشاهده کرد.