فیلم The Prom 2020

فیلم "پروم" می‌توانست چیزی خاص باشد، مشابه نمایشی که در برادوی برگزار می‌شود، اما به جای توجه به پیامی که درباره تأثیرات منفی قدرت ستاره‌ای و پذیرش دارد، فیلم به‌طور فعال از این مضامین دوری می‌کند. حذف جیمز کوردن این مشکل را حل نمی‌کند، اما شاید آغاز خوبی باشد. نمی‌توانم بگویم که آن را توصیه نمی‌کنم؛ اینجا آهنگ‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد که به خوبی اجرا...

فیلم "پروم" می‌توانست چیزی خاص باشد، مشابه نمایشی که در برادوی برگزار می‌شود، اما به جای توجه به پیامی که درباره تأثیرات منفی قدرت ستاره‌ای و پذیرش دارد، فیلم به‌طور فعال از این مضامین دوری می‌کند. حذف جیمز کوردن این مشکل را حل نمی‌کند، اما شاید آغاز خوبی باشد. نمی‌توانم بگویم که آن را توصیه نمی‌کنم؛ اینجا آهنگ‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد که به خوبی اجرا شده‌اند. من خودم را در حال لبخند زدن به شماره‌های موسیقی می‌دیدم و هنوز هم به آهنگ‌های متن فیلم گوش می‌دهم. عناوین ابتدایی فیلم فقط نام بازیگران به خط لوگو هستند و با تماشای آن روی پرده بزرگ و با شنیدن موسیقی متن، واقعاً احساس هیجان کردم، و حضور رینلز و کیدمن به تنهایی دلیل خوبی برای تماشای فیلم است، به‌علاوه تازه‌وارد پلمَن. من عاشق موزیکال‌ها هستم - آن‌ها انرژی دارند که هیچ ژانر دیگری ندارد، اما درس "پروم" همانند "کَتس" این است: چیزی بسازید که برای توده‌ها نباشد، بلکه وفادار به داستان باشد. همچنین، فیلم مریل استریپ را در آهنگ تیتراژ به رپ کردن واداشته که حقیقتاً شگفت‌انگیز است. - کریس دوس سانتوس من واقعاً عاشق موزیکال‌ها هستم، اما تلاش نتفلیکس برای ساخت فیلمی شاد، رنگارنگ و فرهنگی، یکی از خجالت‌آورترین، به شدت کلیشه‌ای و به طرز مضحکی اغراق‌آمیزترین فیلم‌های سال است. از اجرای به شدت اغراق‌آمیز (و حقیقتاً، به نوعی توهین‌آمیز) جیمز کوردن و اولین نقش‌آفرینی یک‌بعدی جو الن پلمَن گرفته تا روایت متناقض، اولین فیلم بلند رایان مرفی از سال 2010، "بخور، دعا کن، عشق بورز" یک ناامیدی بزرگ است. "پروم" قرار است جشن برابری را با حمایت از یک پروم فراگیر که همه می‌توانند در آن شرکت کنند و احساس راحتی کنند، جشن بگیرد. با این حال، از نشان دادن بوسه‌های همجنس‌گرا یا هر نوع صمیمیتی به‌طور جدی خودداری می‌کند و این موارد را به آخرین ثانیه‌های فیلم موکول می‌کند، در حالی که در توسعه یک رابطه heterosexual هیچ مشکلی ندارد. ورود به آهنگ‌ها (که کمی بیش از حد است) عمدتاً به شدت تحمیلی به نظر می‌رسد و کل فیلم بیشتر شبیه مجموعه‌ای از اسکیچ‌ها به جای یک فیلم واقعی به نظر می‌رسد. چند عملکرد عالی (مریل استریپ، نیکول کیدمن، اندرو رینلز، کیگان-مایکل کی)، چند شماره موسیقی نسبتاً سرگرم‌کننده، کمی رقص و کار دوربین خوب (متیو لیباتیک) و طراحی تولیدی به‌طور قابل توجهی جاه‌طلبانه این فیلم را از یک فاجعه کامل نجات می‌دهد، اما هنوز هم یک فاجعه است. امتیاز: D+