فیلم Mulholland Drive 2001

امروز بالاخره این فیلم را درک کردم و واقعاً شگفت‌زده شدم. به نظرم آنچه برای من اتفاق افتاد دقیقاً همان چیزی است که برای بسیاری از افراد دیگر نیز رخ داده است: وقتی این فیلم را برای اولین بار، سال‌ها پیش، دیدم، هیچ چیزی نفهمیدم. این وضعیت برای مدت طولانی ادامه داشت: هر بار که این فیلم را می‌دیدم، در نهایت نتوانستم آن را درک کنم....

امروز بالاخره این فیلم را درک کردم و واقعاً شگفت‌زده شدم. به نظرم آنچه برای من اتفاق افتاد دقیقاً همان چیزی است که برای بسیاری از افراد دیگر نیز رخ داده است: وقتی این فیلم را برای اولین بار، سال‌ها پیش، دیدم، هیچ چیزی نفهمیدم. این وضعیت برای مدت طولانی ادامه داشت: هر بار که این فیلم را می‌دیدم، در نهایت نتوانستم آن را درک کنم. اما امروز، وقتی آن را با دوستی که او هم به سینما علاقه‌مند است، تماشا کردم، توانستم بهتر بفهمم. او به من گفت: "دو نکته را در نظر داشته باش: اول این که روایت غیرخطی است و گاهی با تغییرات بسیار ظریف همراه است؛ دوم این که بیشتر فیلم واقعیت نیست، بلکه خواب شخصیت اصلی است." اگر فیلم‌هایی وجود داشته باشند که تقریباً کامل باشند، این یکی به آن نزدیک است، هرچند که درک آن آسان نیست و برای فهمیدن کامل آن باید پنج یا شش بار تماشا شود. من قبلاً تجربه کرده بودم که فیلم‌های دیوید لینچ آسان نیستند؛ اولین بار با فیلم "مخمل آبی" با این کارگردان آشنا شدم و متوجه شدم که او فیلم‌های هرمتیک می‌سازد، با ایده‌های ضمنی و پیشنهادات رویایی که اغلب (تقریباً همیشه) از چشمان ما فرار می‌کنند. من این را دوست دارم: این نوع سینما چالش‌برانگیز است و باعث می‌شود به فکر فرو بروید و تحت تأثیر قرار بگیرید. این به این معنا نیست که من همه چیز را درک می‌کنم! اما امروز، با صحبت با دوستم، توانستم این فیلم را بهتر بفهمم. این فیلم ابتدا در سال ۱۹۹۹ به عنوان قسمت آزمایشی برای یک سریال تلویزیونی ساخته شد و پس از رد شدن توسط تولیدکنندگان تلویزیون، به یک فیلم سینمایی تبدیل شد. نحوه‌ای که لینچ از این شکست استفاده کرد و آن را به یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌هایش تبدیل کرد، قابل توجه است و سبک و پایداری او را نشان می‌دهد. این فیلم واقعاً خوب است و معتقدم با بیان آنچه امروز یاد گرفتم، در حال کمک به کسانی هستم که می‌خواهند آن را ببینند و درک کنند. اگر به دقت توجه کنیم، نشان می‌دهد که چه زمانی شخصیت اصلی به خواب می‌رود (در ابتدای فیلم) و دوباره بیدار می‌شود. همچنین می‌توانم بگویم بدون افشای بیش از حد، که مهمانی در خانه کارگردان فیلم، نزدیک به پایان، صحنه کلیدی برای درک بیش از نیمی از داستان است که اساساً بر روی یک زن جوان متمرکز است که با آرزوی ثروتمند و مشهور شدن به لس آنجلس می‌رود و در این آرزو شکست می‌خورد و این ناامیدی را با یک شکست عشقی بزرگ و از دست دادن ارزش‌های اخلاقی و معصومیت خود ترکیب می‌کند. بازیگران به خوبی از عهده چالش‌هایی که کارگردان برایشان ایجاد کرده برآمده‌اند و دیدن نائومی واتس در اینجا شگفت‌انگیز است. این فیلم واقعاً نماد آغاز حرفه‌اش است، زیرا او تا پیش از این فیلم فقط کارهای کوچک انجام داده بود. او واقعاً عالی است و توانسته تمام simpatía ما را جلب کند و ما را به شخصیتش علاقه‌مند کند. به نوعی، فکر می‌کنم بازیگر در شخصیت خود بخشی از خودش را دید: او هم آرزوی موفقیت در حرفه‌اش را داشت و برای رسیدن به آن رنج کشید. همچنین لورا هارینگ نیز کار بسیار خوبی انجام داده و شایسته تمجید است. جاستین ثرو، که نقش کارگردان آدام کشر را بازی کرده، به خوبی و با قدرت به کار بازیگران کمک کرده است، هرچند که این فیلم به وضوح تحت تسلط آن‌هاست. از نظر فنی، این یک کلاس درس فیلمسازی در تمام سطوح است. علاوه بر کارگردانی درخشان، لینچ به شدت بر عکاسی تکیه می‌کند. در اینجا، ارزش دیدن دارد که چگونه از مکان‌هایی که انتخاب می‌کند، چشم‌اندازهای شهری و تکنیک‌هایی مانند زوم، کلوزآپ یا تار کردن تصویر استفاده می‌کند تا پیام‌هایی را درباره وضعیت روحی شخصیت‌ها به تماشاگر منتقل کند. او همچنین از رنگ به خوبی استفاده می‌کند، با رنگ‌های زنده و زیبا، که رنگ‌های قرمز و آبی به‌ویژه اهمیت زیادی برای درک فیلم دارند. این فیلم شامل صحنه‌های برهنگی و سکس شدید است و ریتمی بسیار کند دارد که عمدی است. دکورها نیز بسیار مهم هستند: گاهی ترتیب وسایل و نحوه ارتباط بازیگران با آن‌ها به ما کمک می‌کند تا آنچه را که می‌بینیم درک کنیم، اما این واقعاً ظریف است و باید به آن توجه کنید. در نهایت، یک کلمه بسیار ویژه برای موسیقی متن هیپنوتیزم‌کننده و تقریباً فراموش‌نشدنی، که توسط آنجلو بادالامنتی نوشته شده، وجود دارد که ارزش شنیدن دارد، از تم اصلی تا آهنگ‌های شاد و بی‌خیال به سبک دهه ۵۰. زنی که در یک تصادف رانندگی درگیر شده، با فراموشی مواجه می‌شود و با کمک یک ستاره‌نما سعی می‌کنند بفهمند چه کسی به چه کسی و چرا آسیب زده است. پس از آن، داستان به طرز پیچیده‌ای ادامه می‌یابد - اما هدف چیست؟ متأسفم، اما من واقعاً نتوانستم آن را درک کنم. می‌پرسم که واقعاً درباره چه چیزی است، اما مطمئن نیستم که به کسی که واقعاً ادعا می‌کند می‌داند، باور کنم. آیا واقعاً درباره چیزی ملموس است یا لینچ می‌خواهد تماشاگران را به چالش بکشد که اعتراف کنند که برای درک "مفهوم خلاقانه" اینجا خیلی احمق هستند؟ این یک قطعه سینمایی خوب است و ما از نائومی واتس و جاستین ثرو بازی‌های خوبی می‌گیریم، اما من واقعاً در دنیای موازی که این همه در آن قرار دارد، زندگی نمی‌کنم و این فیلم برای من هدر رفت.