فیلم Adventureland 2009

ماتولا از دل می‌زند. سال 1987 است و جیمز برنان پس از کسب مدرک خود در رشته مطالعات رنسانس به خانه برگشته است. چیزی که به‌طور غیرمنتظره‌ای در پیدا کردن شغل در این قسمت از پیتسبورگ به او کمکی نمی‌کند. این مشکل بزرگی است زیرا سفر برنامه‌ریزی‌شده‌اش به اروپا به‌دلیل بیکاری اجباری پدرش به هم خورده است. بنابراین او به کار در Adventureland، یک پارک تفریحی...

ماتولا از دل می‌زند. سال 1987 است و جیمز برنان پس از کسب مدرک خود در رشته مطالعات رنسانس به خانه برگشته است. چیزی که به‌طور غیرمنتظره‌ای در پیدا کردن شغل در این قسمت از پیتسبورگ به او کمکی نمی‌کند. این مشکل بزرگی است زیرا سفر برنامه‌ریزی‌شده‌اش به اروپا به‌دلیل بیکاری اجباری پدرش به هم خورده است. بنابراین او به کار در Adventureland، یک پارک تفریحی قدیمی و فرسوده می‌پردازد که فقط افراد عجیب و غریب و احمق‌ها به آنجا می‌آیند. اما در اینجا جیمز دوستانی پیدا می‌کند، درس‌های زندگی می‌آموزد و شاید هم عشق واقعی را پیدا کند. بدون هیچ توهمی، Adventureland یک کمدی جنسی نوجوانانه نیست که به شوخی‌های زشت و لحظات خنده‌دار و ناخواسته تکیه کند. این فیلم که توسط کارگردان سوپر بد ساخته شده، ممکن است برای برخی تعجب‌آور باشد. گرگ ماتولا کارگردان این فیلم است که اینجا یک اود به مشکلات نوجوانی خود درباره اولین شغل‌ها و اولین عشق‌ها ساخته است. هرچند که چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد، اما ماتولا توانسته است روح جوانی را با یک پیچیدگی جدی ترکیب کند و آن را در یک ابر تلخ و شیرین دهه 80 پنهان کند. برخی از قسمت‌ها به‌وضوح به تماشاگران نوجوان که به خنده و جوک‌های زشت علاقه دارند، هدف‌گذاری شده است. لحظات awkward و دوستانی که به شما لگد می‌زنند - این فیلم احساس می‌کند و واقعاً هم فیلمی ظریف است که توسط کسی ساخته شده که به‌وضوح آن را تجربه کرده است. دقت و تفکری که ماتولا در این فیلم به کار برده، به همان اندازه که به بازیگران کمک می‌کند، به تماشاگران نیز نفع می‌رساند. جسی آیزنبرگ (جیمز) انتخاب فوق‌العاده‌ای است، او به‌طور شاعرانه‌ای کند است و به‌خوبی می‌تواند چالش‌های پیش رو را باورپذیر نشان دهد. کریستین استوارت در نقش ام، دختری زیبا و باهوش، به‌خوبی نقش خود را ایفا می‌کند، دختری که در دنیای نامنظم خود سعی در درک اوضاع دارد. صحنه‌های او با آیزنبرگ و رایان رینولدز، در نقشی که به مهارت زیادی نیاز دارد، از نقاط قوت فیلم است. همچنین مارتین استار به‌عنوان جو، روشنفکر سیگاری، دیگر بازی برجسته فیلم است. جوانانی که من می‌شناسم و این فیلم را دیده‌اند، واکنش‌های چندان مثبتی به آن نداشته‌اند. این را می‌توان به دو دلیل نسبت داد. یکی این است که انتظار یک کمدی مشابه سوپر بد برآورده نشده است. دو این که، می‌دانید دوستان؟ ماتولا این فیلم را برای بچه‌ها نساخته، او آن را برای کسانی ساخته که خود زمانی بچه بودند، در دهه‌ای که چندان دور نیست... 8/10