فیلم Coach Carter 2005

فیلم «مربی کارتر» داستان واقعی الهام‌بخش مربی‌ای را روایت می‌کند که به مراتب بیشتر از پیروزی در یک بازی، به زندگی و آینده بازیکنانش اهمیت می‌دهد. ساموئل جکسون انتخاب مناسبی برای ایفای نقش مربی بدون حاشیه اما دلسوز، کِن کارتر بود، کسی که به بازیکنانش ایمان داشت و در عین حال استانداردهایی را برای تغییر زندگی آن‌ها تعیین کرد. اگرچه فیلم درباره بسکتبال است، اما...

فیلم «مربی کارتر» داستان واقعی الهام‌بخش مربی‌ای را روایت می‌کند که به مراتب بیشتر از پیروزی در یک بازی، به زندگی و آینده بازیکنانش اهمیت می‌دهد. ساموئل جکسون انتخاب مناسبی برای ایفای نقش مربی بدون حاشیه اما دلسوز، کِن کارتر بود، کسی که به بازیکنانش ایمان داشت و در عین حال استانداردهایی را برای تغییر زندگی آن‌ها تعیین کرد. اگرچه فیلم درباره بسکتبال است، اما تمرکز آن بیشتر بر روابط و رشد شخصیت‌هاست. صحنه‌های بسکتبال فیلم نسبتاً خوب هستند، اما به اندازه بقیه داستان جذاب نیستند. «مربی کارتر» فیلمی عالی برای کسانی است که می‌خواهند ببینند چگونه انتخاب‌ها و اراده برای مبارزه می‌تواند زندگی دیگران را تغییر دهد. زمانی که مربی نامی (ساموئل ال. جکسون) به دبیرستان ریچموند می‌رسد، یک گروه متنوع از جوانان را به ارث می‌برد که بسکتبال را به شیوه‌ای بی‌خیال و بدون مسئولیت بازی می‌کنند. نمرات آن‌ها پایین است و به همین دلیل آینده‌شان برای شکستن چرخه فقر و کمبود فرصت‌ها چندان امیدوارکننده نیست. او تصمیم می‌گیرد این وضعیت را تغییر دهد و از آن‌ها می‌خواهد قبل از بازی، قراردادهایی را امضا کنند. این قراردادها شامل حضور کامل، عدم تأخیر و نمرات میانگین می‌شود که باید به فارغ‌التحصیلی آن‌ها منجر شود. تیم و والدینشان در برابر این خواسته مقاومت می‌کنند، اما با کمی کمک از سوی مدیر مدرسه، او بر مواضع خود پافشاری می‌کند و آن‌ها مجبور به پذیرش این اولتیماتوم می‌شوند. باقی‌مانده فیلم به تلاش‌های او برای شکل‌دهی به این جوانان می‌پردازد در حالی که خودشان با مسائلی که بر زندگی‌شان تأثیر می‌گذارد، دست و پنجه نرم می‌کنند. رویاهای کارتر به آسانی محقق نمی‌شود. هرچند توسعه داستان عناصر قابل پیش‌بینی دارد، اما شاگردانش به سادگی در مسیر طراحی بزرگ او قرار نمی‌گیرند و در حالی که او به تدریج یک تیم کارآمد (و برنده) شکل می‌دهد، متوجه می‌شود که تمرکز آن‌ها بر تحصیل کمبود دارد. این بزرگ‌ترین چالش اوست. آن‌ها نمی‌توانند از طریق بازی بسکتبال زندگی کنند، اما این می‌تواند راهی برای کسب تحصیلاتی باشد که در آینده به آن‌ها کمک خواهد کرد و این پیام واقعی فیلم است. مانند بسیاری از افرادی که در محیطی فاقد فرصت بزرگ می‌شوند، ورزش می‌تواند انگیزه‌بخش باشد. این می‌تواند امید را به ارمغان بیاورد، مزایای کار تیمی و وابستگی متقابل را معرفی کند و در نهایت به اولویت‌بندی برای آینده کمک کند. جکسون در اینجا تلاشی قوی انجام می‌دهد و نویسندگی نیز به خوبی داستان را روایت می‌کند. ریک گونزالس، راب براون و آنتون تانر نیز به خوبی به شخصیت‌های فیلم کمک می‌کنند، کسانی که در ابتدا فقط می‌خواهند بازی کنند بدون اینکه به فرصت عمیقی که به آن‌ها داده می‌شود، توجه کنند. فیلم کمی طولانی است و در اواخر داستان به نظر می‌رسد که از شدت آن کاسته می‌شود، اما به عنوان یک داستان واقعی درباره بلوغ، هنوز هم به خوبی عمل می‌کند.