فیلم Men in Black: International 2019

فیلم «مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی» از نظر ایده در کاغذ خوب به نظر می‌رسد. از بازیگران و کارگردان گرفته تا ایده “بین‌المللی” بودن، همه چیز جذاب به نظر می‌رسد و می‌تواند راهی عالی برای گسترش دنیا بدون وابستگی به فیلم‌های اصلی باشد. متاسفانه، این فیلم فقط یک بلاک‌باستر خسته‌کننده دیگر است که از یک امتیاز نوستالژیک استفاده می‌کند تا سریعاً پولی به جیب بزند، بدون اینکه...

فیلم «مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی» از نظر ایده در کاغذ خوب به نظر می‌رسد. از بازیگران و کارگردان گرفته تا ایده “بین‌المللی” بودن، همه چیز جذاب به نظر می‌رسد و می‌تواند راهی عالی برای گسترش دنیا بدون وابستگی به فیلم‌های اصلی باشد. متاسفانه، این فیلم فقط یک بلاک‌باستر خسته‌کننده دیگر است که از یک امتیاز نوستالژیک استفاده می‌کند تا سریعاً پولی به جیب بزند، بدون اینکه بفهمد چه چیزی باعث موفقیت فیلم اول شد. حتی یک آهنگ مرتبط با رپ از ویل اسمیت یا حتی پیت‌بول هم نداشتیم و این واقعاً دردناک است. کریس همسورث همه چیز را بهتر می‌کند. تنها نکات مثبت «Ghostbusters» عملکرد همسورث بود. فیلم‌های ثور او بهترین آثار انفرادی MCU بودند و حضور او فیلم‌های «انتقام‌جویان» را بسیار لذت‌بخش‌تر کرد. به همین ترتیب، شادی او در اینجا باعث شد تا افت سطح از «MIB3» تحمل‌پذیرتر شود. او واقعاً تماشای جالبی است. آن‌ها محیط، نقش‌ها، چرخه سفر، جلوه‌ها و (اکثر) بازیگران پشتیبان، لحن و زمان‌بندی را تغییر داده‌اند، اما در نهایت هنوز همان داستان قبلی را داریم. چهار بار همین داستان در «مردان سیاه‌پوش» با دقیقاً همان plot. هرچند من سرگرم شدم، بنابراین واقعاً نمی‌توانم زیاد شکایت کنم. نمره نهایی: ★★½ - دارای مواردی بود که به من جذابیت داشت، اما به عنوان یک کل چندان کار نمی‌کرد. چالش‌برانگیزترین نکته در تماشای «مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی» تحمل تلاش‌های کریس همسورث برای «بازیگری» بود. تلاش او برای به تصویر کشیدن شخصیت فیلم با روحیه کج‌رو، کاملاً بی‌جاذبه به نظر می‌رسد و فاقد هرگونه توانایی برای به تصویر کشیدن طنز یا حس زمان‌بندی و کاریزماست. با وجود این تغییرات رادیکال از فیلم‌ها و شخصیت‌های قبلی، فیلم ارزش خود را دارد و خون جدیدی به این فرانچایز می‌آورد. فرانچایز مردان سیاه‌پوش با شروع خوبی آغاز شد، اما با فیلم دوم دچار افت شد و کمی در فیلم سوم بهتر شد. این سه فیلم نتیجه کارگردانی بری ساننفلد بودند که حالا پروژه را ترک کرده و کارگردانی را به فلیکس گری سپرده است. همچنین، ویل اسمیت و تامی لی جونز به نقش‌های خود بازنگشته‌اند، که این فیلم را اساساً به یک اسپین‌آف تبدیل می‌کند. فیلمنامه به‌طور قابل توجهی تازه است: ما از خاک آمریکا دور می‌شویم و آنچه را که می‌دانیم ترک می‌کنیم. داستان تقریباً به‌طور کامل در اروپا، بین لندن و پاریس رخ می‌دهد. در آنجا، مأمور جدید M آموزش می‌بیند. او از زمان کودکی درباره وجود این آژانس اطلاع داشته و همیشه می‌خواسته به آن بپیوندد و حالا فرصت خود را دارد. در لندن، او تحت هدایت رئیسش، مأمور High T، قرار دارد و با مأمور H همکاری می‌کند که به‌عنوان بهترین مأمور بریتانیا شناخته می‌شود. پس از مرگ یکی از شاهزادگان از یک سیاره بیگانه در نگهداری آن‌ها، متوجه می‌شوند که یک حمله به زمین در پیش است و جلوگیری از این تهدید بر عهده آن‌هاست. صادقانه بگویم، مدتی طول کشید تا درباره این فیلم نظر بدهم. از یک سو، این فرانچایز به شدت به تزریق خون و ایده‌های جدید نیاز داشت. آن‌ها نمی‌توانستند بر فرمولی که به فروش رفته بود، اصرار کنند! از سوی دیگر، می‌فهمم که برخی ممکن است از انتظاراتشان ناامید شوند، زیرا چهره‌های آشنا (به‌ویژه اسمیت و جونز) از صحنه ناپدید شده‌اند. پس از تفکر در مورد آنچه دیدم، به این نتیجه رسیدم که ریسک قطع رادیکال با آنچه قبلاً انجام شده و ارائه چیزی با بازیگران مختلف، شاید ایده خوبی باشد. این هرگز نمی‌تواند همه را راضی کند، به‌ویژه طرفداران ویل اسمیت و تامی لی جونز یا کسانی که معتقدند باید خطی از تداوم بین تمامی فیلم‌ها وجود داشته باشد، اما من با همه این تغییرات کنار آمدم و فکر می‌کنم این تغییرات بیشتر مزایای خود را نسبت به معایب داشتند. البته، اگر فیلمنامه و شخصیت‌ها به خوبی طراحی نشده بودند، این ممکن بود به خوبی عمل نکند. در واقع، شخصیت‌ها به‌خوبی طراحی شده‌اند، قدرت و شخصیت دارند و از شخصیت‌هایی که قبلاً می‌شناختیم، به‌ویژه M و H، فاصله چندانی ندارند. انتخاب بازیگران نیز موفقیت‌آمیز بود: من از کار تسا تامپسون و کریس همسورث خوشم آمد و نحوه‌ای که فیلم از ایجاد یک زیرپلات عاشقانه بین آن‌ها اجتناب کرد، که بسیار کلیشه‌ای می‌شد، برایم جالب بود. متأسفانه، اما اما تامپسون در این فیلم کار زیادی ندارد، اما آنچه انجام می‌دهد به‌خوبی انجام می‌شود. Liam Neeson بازیگری بسیار ماهر و تواناست و کارش را به‌خوبی انجام می‌دهد، اما از اواسط فیلم، شخصیت او به وضوح یک شرور است که به طرزی بسیار ساده‌انگارانه به ما معرفی می‌شود. از نظر فنی، فیلم دارای بسیاری از کیفیت‌هاست، از جمله فیلم‌برداری بسیار خوب با نورپردازی مناسب و استفاده هوشمندانه و شیک از رنگ‌ها. دوربین کار داینامیکی انجام می‌دهد و حرکت را دنبال می‌کند، به‌ویژه در صحنه‌های اکشن. فیلم به‌طور قوی بر روی یک ظاهر استایل‌دار، در صحنه‌های شب، و بر روی کیفیت خوب CGI که صفحه سبز اجازه می‌دهد و اغلب از استفاده از فیلم‌برداری در محل صرف‌نظر می‌کند، تکیه می‌کند. متأسفانه، و من این را بیشتر از یک بار احساس کردم، محیط‌های لندن و پاریس بسیار جعلی و مصنوعی به نظر می‌رسند، به این معنی که همه چیز خیلی واضح است که به‌طور دیجیتال انجام شده است. من از کلیت بیگانگان و ظاهر آن‌ها، که گاهی اوقات اصلی و عجیب است، خوشم آمد. دکور و لباس‌ها به‌طور کلی خوب بودند و من از نحوه‌ای که کت‌های سیاه شخصیت‌ها این بار بیشتر فردی شده بودند، لذت بردم. در مورد موسیقی متن، که برخی از موتیف‌های قبلی را به ارث می‌برد، نسبتاً فراموش‌شدنی است. خوب... این یکی دیگر از دنباله‌هایی بود که هیچ‌کس برای آن درخواست نکرده بود و احتمالاً می‌توانیم با صداقت بگوییم که این یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت آن بود. من هیچ علاقه‌ای به دیدن دنباله دیگری از MIB نداشتم، به‌ویژه بدون ویل اسمیت و به‌ویژه دنباله‌ای که نقش‌ها را تغییر داده و به مرز بازنگری نزدیک‌تر است تا بازسازی. که همه این‌ها دلایلی است که من تا زمانی که این فیلم به صورت رایگان در دسترس نبود، آن را ندیدم. و همان‌طور که پیش‌بینی شده بود، در حالی که تقریباً این فرانچایز را بازسازی می‌کند، همچنین سعی می‌کند با جوک‌هایی که از نوع "بخندید چون با این موافقید" بیان می‌شوند، یک بیانیه سیاسی ارائه دهد، که به ندرت واقعاً جواب می‌دهد. و در نتیجه، احساس می‌شود که SNL در حال انجام MIB در دنباله‌ای است که هیچ‌کس برای آن درخواست نکرده است. ایده خوبی بود - بیایید بازیگران را تازه کنیم، به انگلستان منتقل شویم و امیدواریم بتوانیم این فرمت خسته‌کننده را با قرار دادن یک ستون پنجم شیطانی در میان سازمان "MIB" برای ایجاد هرج و مرج و شرارت دوباره زنده کنیم. خوب، متأسفم که بگویم آن‌ها به‌سادگی اشتباه کرده‌اند! تمام این‌ها ممکن بود کار کند اگر جلوه‌های ویژه و بیگانگان عجیب و غریب با یک داستان مناسب پشتیبانی می‌شدند. متأسفانه، این‌گونه نیست. این فیلم به‌طور کامل بر پایه کریس همسورث پیش می‌رود - و حتی مهارت‌های کاریزمای او هم محدودیت‌هایی دارد. لطفاً بگذارید این پایان باشد، وگرنه همه ما به سمت پدال ترانسپورتر خواهیم رفت با سیگارهای مارلبرو لایت خود! «مردان سیاه‌پوش: بین‌المللی» بیشتر از آنچه انتظار داشتم برایم کار کرد و به نظر من یک بازسازی نسبتاً خوب است. کریس همسورث و تسا تامپسون دوباره همکاری می‌کنند (پس از MCU) و با لیام نیسون و کمال نانجیانی به‌عنوان پشتیبان قوی، نتیجه خوبی را به‌دست می‌آورند. داستان به‌طور بسیار واضحی پیش می‌رود و هیچ چیزی برای حل و فصل برای بیننده وجود ندارد. این موضوع برای من شخصاً مشکل‌ساز نیست، یک فیلم همچنان می‌تواند به‌طور مناسب سرگرم‌کننده باشد و این فیلم این‌گونه است. با این حال، فاقد آن نیروی اضافی لازم برای تبدیل شدن به چیزی بزرگ‌تر است. در مورد جلوه‌های ویژه، این یک کیسه مختلط است. برای بیگانگان و همه چیز، به نظر من خوب به نظر می‌رسد و کار خود را به‌خوبی انجام می‌دهد. با این حال، برخی از مکان‌ها واقعاً بد به نظر می‌رسند؛ به‌عنوان مثال، پاریس در اوایل فیلم. این به‌طور واضح بر لذت من تأثیری نداشت، اما وقتی این موضوع نمایان می‌شود، حواس‌پرت‌کننده است.