فیلم The Devil’s Rejects 2005

فیلم "خانه ۱۰۰۰ جسد" و دنباله‌اش "شبح‌ها" به نوعی مشابهت‌هایی با یکدیگر دارند. اولاً به این دلیل که هر دو در میان سه‌گانه‌های خود قرار دارند و دوماً به خاطر امتیاز یکسانی که به آن‌ها داده‌ام. می‌دانم که بسیاری از اهالی سینما به خاطر این اعتراف به من نگاه منفی خواهند داشت، اما برایم مهم نیست. این فیلم یک اثر فوق‌العاده است، شاید بهترین فیلم...

فیلم "خانه ۱۰۰۰ جسد" و دنباله‌اش "شبح‌ها" به نوعی مشابهت‌هایی با یکدیگر دارند. اولاً به این دلیل که هر دو در میان سه‌گانه‌های خود قرار دارند و دوماً به خاطر امتیاز یکسانی که به آن‌ها داده‌ام. می‌دانم که بسیاری از اهالی سینما به خاطر این اعتراف به من نگاه منفی خواهند داشت، اما برایم مهم نیست. این فیلم یک اثر فوق‌العاده است، شاید بهترین فیلم راب زامبی باشد. البته شاید هم دومین بهترین، بعد از "هالووین ۲"، که خود نیز بهترین فیلم از سری "هالووین" به شمار می‌آید. **این فیلم بین کمدی سیاه و وحشت زننده قرار دارد و به هیچ وجه نمی‌خواهد جدی گرفته شود.** راب زامبی به‌طور قطع فردی با دل و جرات است. کارنامه موسیقی‌اش می‌تواند به خوبی این موضوع را ثابت کند، اما ما همچنین فیلم‌های ترسناکش را داریم که گواهی بر علاقه‌اش به خون و صحنه‌های شگفت‌آور است. شخصاً طرفدار فیلم‌های بسیار خونی نیستم و معتقدم که خون و مرگ‌ها در یک فیلم ترسناک نباید به‌طور تصادفی و بی‌رویه به تصویر کشیده شوند، زیرا این موضوع به نوعی غیرمؤثر و حتی اثر معکوس دارد و باعث می‌شود که به این نوع محتوای خشن عادت کنیم. این فیلم دنباله‌ای بر "خانه ۱۰۰۰ جسد" است: از جایی که آن فیلم به پایان می‌رسد شروع می‌شود و محاصره‌ی خانه‌ی فرسوده‌ی خانواده‌ی فایرفلای را به تصویر می‌کشد تا این خانواده‌ی منحرف را دستگیر یا نابود کند. آن‌ها موفق به فرار می‌شوند و در منطقه ترس و وحشت ایجاد می‌کنند، در حالی که پلیس محلی تمام تلاش خود را برای دستگیری آن‌ها می‌کند. برای درک بهتر این فیلم، پیشنهاد می‌کنم ابتدا فیلمی که این وقایع را شکل می‌دهد ببینید (که به همان اندازه خشن و زننده است). با این حال، احساس می‌کنم که این فیلم از نظر فیلمنامه کمی بهتر از پیشینی‌اش است و سعی دارد حداقل یک داستان خوب، به سبک "بونی و کلاید"، با ارجاعات فرهنگی به نِد کلی و مای باکر و دیگران، ایجاد کند. زیرژانر "اسلش" که این فیلم در آن قرار دارد، طرفداران زیادی دارد و برخی از فیلم‌های شناخته‌شده، مانند سری "ساو"، را شامل می‌شود. این فیلم‌ها پر از مرگ‌های خشن، اعمال نامشهور، و محتوای گرافیکی هستند. من از قبل انتظار این موضوع را داشتم. اما آنچه که واقعاً نمی‌فهمم این است که زامبی چگونه سعی دارد کمدی را به فیلمی مانند این وارد کند. حتی در حالی که با کمدی سیاه سروکار داریم، تلاش برای وارد کردن شوخی‌ها به نوعی جو فیلم را کاهش می‌دهد. در مورد شخصیت‌ها، سید هیگ و بیل موزلی همچنان به عنوان بازیگران عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند. آن‌ها بر فیلم تسلط دارند و شخصیت‌هایشان هم خنده‌دار (هرچند برای من کارساز نبود...) و هم خشن و سادیستی هستند. شری مون زامبی، که همسر کارگردان است، در این فیلم توجه بیشتری را جلب کرده و در چندین صحنه به‌طور نیمه‌برهنه ظاهر می‌شود. لزلی ایستربروک، بازیگر با تجربه و معتبر، که بیشتر مردم او را به خاطر بازی‌اش در کمدی‌های سری "آکادمی پلیس" به یاد می‌آورند، جایگزین کارن بلک شده است، اما اعتراف می‌کنم که در چندین لحظه احساس کردم که این بازیگر به این نوع محتوا نمی‌خورد. فیلم همچنین شامل دیگر بازیگران معروف مانند ویلیام فورسایت، کن فوره، دنی تروجو و تیلور مین است. از نظر فنی، فیلم دارای نکات قابل توجهی است، از جمله استفاده از جلوه‌های ویژه خوب و منابع دیجیتال مناسب که کارگردان به خوبی از آن‌ها بهره‌برداری کرده است. همچنین نمی‌توان از جزئیات غنی در دکور و لباس‌ها و کار خوب دوربین غافل شد. موسیقی متن شامل چندین آهنگ معروف است و به عدم جدی گرفتن فیلم کمک می‌کند.