فیلم Popeye 1980

یک کلاسیک underrated. بله، این فیلم یک آشفتگی داغ است. سه آهنگ اصلاً کار نمی‌کنند. به آرامی، مانند فیلم‌های دهه ۱۹۸۰ پیش می‌رود و داستانش بسیار نازک و سطحی است. اما این فیلم فوق‌العاده است. این فیلم مانند یک کارتون به نظر می‌رسد! انتخاب بازیگران بی‌نظیر است. رابین ویلیامز در اولین نقش خود بدلکاری‌هایش را خودش انجام داده، دووال زیبای نازک‌نواز است و واقعاً نمی‌توان بچه‌ای نازتر...

یک کلاسیک underrated. بله، این فیلم یک آشفتگی داغ است. سه آهنگ اصلاً کار نمی‌کنند. به آرامی، مانند فیلم‌های دهه ۱۹۸۰ پیش می‌رود و داستانش بسیار نازک و سطحی است. اما این فیلم فوق‌العاده است. این فیلم مانند یک کارتون به نظر می‌رسد! انتخاب بازیگران بی‌نظیر است. رابین ویلیامز در اولین نقش خود بدلکاری‌هایش را خودش انجام داده، دووال زیبای نازک‌نواز است و واقعاً نمی‌توان بچه‌ای نازتر از او برای نقش Sweat Pea پیدا کرد. طراحی صحنه شگفت‌انگیز است - ساخت آن ۷ ماه طول کشیده است. شوخی‌ها به یادماندنی هستند - هم از نظر گفتاری و هم بصری (و آنقدر در فیلم اتفاق می‌افتد که تنها در تماشای مجدد می‌توانید آن‌ها را ببینید). و آهنگ‌ها (به جز آن سه آهنگ بی‌کیفیت) دلنشین هستند. در نهایت، این فیلم بهترین استفاده از یک هشت‌پا را دارد، به جز «ارباب حلقه‌ها». این فیلم راهی عالی برای فراموش کردن «همیلتون» از این سه‌گانه آخر هفته بود. این فیلم را تماشا کنید - واقعاً سرگرم‌کننده و شلوغ است. خلاصه‌ای بسیار ضعیف. باید بگویم که از «پاپی» اصلاً لذت نبردم - با وجود حضور رابین ویلیامز. او در نقش پاپی نسبتاً خوب است، اما من شخصاً از طبیعت نامتقارن و عجیب فیلم خوشم نیامد. می‌بینم و قدردانی می‌کنم که چه چیزی را دنبال می‌کردند، اما به نظر من این تلاش به نتیجه نرسیده است. همه چیز بسیار معمولی است. شخصیت‌های اطراف پاپی آزاردهنده هستند و شماره‌های موسیقی بسیار فراموش‌شدنی که با فیلم همخوانی ندارند. من برای این فیلم امیدهای زیادی داشتم، زیرا چیزهای خوبی درباره شخصیت محوری شنیده بودم (نه لزوماً از این فیلم، بلکه به‌طور کلی) و همچنین به خاطر حضور آقای ویلیامز. برای من، در مقایسه با فیلم‌های دیگرش که دیده‌ام، این فیلم بیشتر به «هوک» شباهت دارد تا «مرد دو قرنی» فوق‌العاده. من مطمئن هستم که بسیاری از افراد در مورد این نکته و همچنین دیدگاه من نسبت به این فیلم مخالف خواهند بود. این اشکالی ندارد، هر کس نظر خود را دارد. اما من واقعاً نمی‌توانستم منتظر پایان فیلم بمانم. پاپی (۱۹۸۰): کارتون نوستالژیک به زندگی آمده است «پاپی» رابرت آلتمن قرار نیست دیدگاه کسی را تغییر دهد. اما واقعاً لذت‌بخش است. این فیلم یک ترجمه عاشقانه و کمی دیوانه‌کننده از کمیک به صفحه نمایش است و پیروزی خالص و بی‌پروای خیال‌پردازی است. آهنگ‌های هری نیلسون فوق‌العاده عجیب و غریب هستند - لحن‌های عجیبی که روح کارتون‌وار فیلم را به خوبی به تصویر می‌کشند. رابین ویلیامز و شلی دووال فقط نقش پاپی و الیو اویل را بازی نمی‌کنند؛ بلکه به شخصیت‌های کارتون زنده و نفس‌کش تبدیل می‌شوند. کمدی فیزیکی آن‌ها آنقدر دقیق و اغراق‌آمیز است که هر حرکت مانند یک پنل از کمیک اصلی ای. سی. سگار به نظر می‌رسد. سبک بصری فوق‌العاده است. سوئیت‌هاون، که کاملاً در مالتی ساخته شده است، مانند یک کارتون سه‌بعدی به نظر می‌رسد - همه زوایای کج، رنگ‌های اشباع شده و پرسپکتیوهای غیرممکن معماری. این جهانی است که در جایی بین واقعیت و تصویرگری وجود دارد. برای ما که با این افراد - ویلیامز، دووال، ری والستون و جولز فیفر (نویسنده فیلمنامه) بزرگ شده‌ایم - این فیلم شادی ناب نوستالژیک است. یادآوری یک دوره ساده‌تر و معقول‌تر در زندگی‌مان. هر فیلمی نیازی به جدی بودن ندارد. گاهی اوقات، فقط باید سرگرم‌کننده باشد.