فیلم The Fog 2005

این فیلم مانند یک خارش بود که باید آن را خُشک می‌کردم! آیا ممکن است طرفداران نسخه اصلی جان کارپنتری بتوانند با این بازسازی بی‌طرف باشند؟ آیا ممکن است یک مخاطب مدرن که به ژانرهای وحشت خونین و برشی عادت کرده، نیز بی‌طرف باشد؟ به عنوان یک مرد در میانسالی، امیدوارم که بتوانم بسیار بی‌طرف باشم و فیلم را بر این اساس ارزیابی کنم. بنابراین با این...

این فیلم مانند یک خارش بود که باید آن را خُشک می‌کردم! آیا ممکن است طرفداران نسخه اصلی جان کارپنتری بتوانند با این بازسازی بی‌طرف باشند؟ آیا ممکن است یک مخاطب مدرن که به ژانرهای وحشت خونین و برشی عادت کرده، نیز بی‌طرف باشد؟ به عنوان یک مرد در میانسالی، امیدوارم که بتوانم بسیار بی‌طرف باشم و فیلم را بر این اساس ارزیابی کنم. بنابراین با این ذهنیت، خوشحالم که به عنوان یکی از اعضای هر دو گروهی که ذکر کردم، به این موضوع اعتراف می‌کنم. وقتی این ایده برای اولین بار مطرح شد، به نظر می‌رسید بد است، اما برای کسی که می‌داند سینمای اصلی در این دوره تاریخ فیلم‌ها به سادگی از ایده‌های بزرگ برای فیلم‌ها خالی شده، این موضوع تعجب‌آور نبود. این واقعاً بد بود و من برای مدت‌زمان طولانی از آن دوری می‌کردم، اما واقعیت این بود که نام جان کارپنتری به پروژه اضافه شده بود و همیشه من را به خود جذب می‌کرد. این یک خارش بود که مقدر بود در نهایت آن را خُشک کنم. این فیلم به طور ضعیفی کارگردانی شده، بازیگری بدی دارد و به ویژه صحنه‌ای با چهار نفر بر روی قایق (دو نفر از هر جنس) آن‌قدر بد بازی شده که تعجب‌آور است اگر این بازیگران دوباره کار کنند! این فیلم فاقد تنش، شوک‌های ناگهانی و بدتر از همه، پایانی است که به اندازه کافی خسته‌کننده و توهین‌آمیز است. من تنها به خاطر میکس صدا به آن ۲ از ۱۰ می‌دهم. یک ابلیس وحشتناک. آه، این واقعاً بد بود. مثل اینکه این **خیلی** بد بود. بخشی از من می‌ترسد که به سراغ نسخه اصلی بروم، اما بخشی دیگر از من احساس امنیت می‌کند که نمی‌تواند بدتر باشد... منظورم این است که نمی‌تواند، درست است؟ ...درست است؟ امتیاز نهایی: ★ - بی‌ارزش. در هر صورت از آن دوری کنید. به طور کلی ضعیف است، اما ایده‌اش را دوست دارم. «مه» بر روی لتر باکس به شدت مورد انتقاد قرار گرفته و میانگین امتیاز آن ۱.۶ است که واقعاً نگران‌کننده است. من واقعاً فکر نمی‌کنم که اینقدر وحشتناک باشد، اما به طور کامل درک می‌کنم که چرا اینقدر مورد dislike قرار گرفته است. به نظر من، این فیلم یک مفهوم خوب را هدر داده است. در واقع من از جلوه‌های ویژه بدم نمی‌آید، مطمئناً آنها چیزهای شگفت‌انگیزی نیستند، اما هرگز واقعاً از آنها ناامید نشدم؛ تنها وقتی که یک توده بزرگ از مه وجود داشت، کمی آزاردهنده بود. اما برای «ساکنان»، به نظر می‌رسید که طراحی خوبی داشتند. این فیلم قطعاً بیش از حد طولانی است و پایان آن فاجعه‌بار است. به لحاظ بازیگری فکر می‌کنم که قابل قبول است. تام ولینگ (نیک) و مگی گیس (الیزابت) قابل قبول هستند، اما بقیه بازیگران عملکرد ضعیفی داشتند. بد است، اما به نظر من *اینقدر* بد نیست. بازسازی‌ها همیشه باعث ناراحتی بیشتر مردم می‌شوند، به ویژه وقتی که نسخه اصلی را دیده باشند. من نسخه اصلی را ندیده‌ام، بنابراین حدس می‌زنم که این موضوع تأثیر دارد. **من هیچ مشکلی با بازسازی‌ها ندارم… اما حداقل سعی کنید آنها را به خوبی انجام دهید!** من چند سال پیش فیلم «مه» جان کارپنتری را دیده‌ام، اما به خوبی به یاد دارم و چقدر لذت‌بخش بود که آن را ببینم. فیلم اصلی حتی یک قطره خون مصنوعی هم به نمایش نگذاشت، و این نوع فیلمی نیست که ما در سال‌های اخیر به آن عادت کرده‌ایم، با خون‌هایی که به هر طرف پاشیده می‌شود و تکه‌های گوشت به سمت ما پرتاب می‌شود. کارپنتری فیلمی تمیز ساخت، بدون شوک‌هایی که ما را از صندلی‌مان به زمین بیاندازد، اما تنش، بسیار تنش و پر از رمز و راز بود. و در نهایت، این دقیقاً چیزی است که این فیلم از آن محروم است! این بازسازی در اصل، فیلمنامه نسخه قبلی خود را حفظ کرده است: آنتونیو بی، یک شهر ساحلی آمریکایی است که قرار است صدمین سالگرد تأسیس خود را جشن بگیرد، زمانی که اتفاقات مرموز و مرگ‌های هولناکی شروع به رخ دادن می‌کند، همیشه مرتبط با یک مه عجیب و غریب که نسبتاً متراکم و کمی سبز است. با این حال، کشف یک دفترچه قدیمی که توسط یکی از بنیان‌گذاران شهر نوشته شده، در نهایت برخی از توضیحات را فراهم می‌کند: در نهایت، کل شهر با هزینه جان‌های بی‌گناهی که به طرز فجیعی کشته شده‌اند، تأسیس شده و اکنون، صد سال بعد، روح‌های آن‌ها از دریا بازمی‌گردند، خواهان انتقام. اعتراف می‌کنم که از این فیلم انتظار بیشتری داشتم. حقیقت این است که اگر واقعاً نمی‌دانستم که در این فیلم چه اتفاقی می‌افتد (به لطف فیلم کارپنتری) نمی‌دانم آیا متوجه می‌شدم که اینجا چه می‌گذرد. به طرز وحشتناکی بد نوشته شده، فیلمنامه قادر به انتقال داستان به ما نیست و مخاطبان جدید در معرض خطر نادیده گرفتن همه چیز قرار دارند. این یک داستان بی‌نظم است که دارای نقص‌ها و قسمت‌های گمشده است. از طرف دیگر، این فیلم فاقد هرگونه تنش، تعلیق یا رمز و راز کارآمد است. چیزهای خوبی دارد، سعی می‌کند شخصیت‌های بیشتری را درگیر کند و تمرکز را از آن پخش کننده منزوی در فانوس دریایی دور کند، اما حقیقت این است که نمی‌دانم آیا این واقعاً یک ایده خوب بود یا خیر، زیرا این فیلم بسیار کمتر واضح و قابل درک بود نسبت به نسخه قبلی و هیچ‌یک از شخصیت‌ها نتوانستند ما را درگیر کنند یا همدلی و علاقه ما را جلب کنند. این فیلم توسط روپرت وین‌لایت کارگردانی شده و آخرین فیلم بلند او در حرفه‌اش بود، و اگرچه جان کارپنتری نامش را به فیلم اضافه کرده، اما او به‌طور علنی بیان کرده که در این پروژه دخالت نداشته است. بازیگران نام‌های مختلفی دارند، اما هیچ‌یک از آنها نام‌های شناخته‌شده‌ای نیستند و هیچ‌یک از بازیگران نتوانسته‌اند درخشش خاصی داشته باشند یا واقعاً کار قابل توجهی ارائه دهند که به‌طور مثبت قابل تقدیر باشد. از نظر فنی، فیلم دارای سینماتوگرافی نسبتاً عادی است و از تمام لوکیشن‌های فیلمبرداری به خوبی استفاده می‌کند. جلوه‌های بصری و CGI به خوبی کار می‌کنند و مه واقعاً چشمگیر و حتی زیبا است. اما ویژگی‌های نجات‌دهنده فیلم اینجا پایان می‌یابد. به عنوان یک تاریخ‌نگار، می‌خواهم به‌ویژه از نحوه بازسازی صحنه‌های قایق انتقاد کنم، جایی که ما بلیک و همراهانش را می‌بینیم. از آنجا که این رویداد در انتهای قرن نوزدهم اتفاق می‌افتد، غیرقابل تصور و غیرقابل قبول است که تولیدکنندگان تصمیم به استفاده از لباس‌ها، وسایل و حتی سبک قایق از اواخر قرن هجدهم گرفته‌اند، یعنی از دوره‌ای یکصد سال قبل از زمان مورد نظر برای بازسازی. این تحقیر تاریخ است و نشانه‌ای از بی‌توجهی کامل از طرف تولیدکنندگان و تیم فنی است.