فیلم Bright Star 2009

اجراهای خوب از کارنیش، ویشاو و اشنایدر در یک فیلم با محتوای تاریخی و فرهنگی. اگر به این ژانر علاقه‌مند باشید، از تماشای آن لذت خواهید برد. اما اگر نه، ممکن است برای شما یک درام عاشقانه کسل‌کننده و خسته‌کننده به نظر برسد. فیلم "ستاره روشن" یک فیلم بیوگرافی نادر درباره یک هنرمند است که واقعاً به ما بینشی درباره هنر او می‌دهد. معمولاً، فیلم‌هایی که...

اجراهای خوب از کارنیش، ویشاو و اشنایدر در یک فیلم با محتوای تاریخی و فرهنگی. اگر به این ژانر علاقه‌مند باشید، از تماشای آن لذت خواهید برد. اما اگر نه، ممکن است برای شما یک درام عاشقانه کسل‌کننده و خسته‌کننده به نظر برسد. فیلم "ستاره روشن" یک فیلم بیوگرافی نادر درباره یک هنرمند است که واقعاً به ما بینشی درباره هنر او می‌دهد. معمولاً، فیلم‌هایی که درباره نویسندگان ساخته می‌شوند، مانند نمونه‌های اخیر "به اولیویا" (درباره رولد دال) و "شاعر" (درباره رابرت گریوز)، فرآیند خلاقیت را به عنوان 99 درصد الهام و 1 درصد کار واقعی نشان می‌دهند و گاهی حتی همین 1 درصد هم نادیده گرفته می‌شود. نوشتن به عنوان یک امر طبیعی در نظر گرفته می‌شود؛ شعرها به‌طور ناگهانی از دهان نویسنده بیرون می‌آیند، کاملاً شکل‌گرفته مانند آتنا که از پیشانی زئوس بیرون می‌آید. "ستاره روشن" ایده الهام الهی را نادیده نمی‌گیرد، اما همچنین آن را به‌طور ضمنی نمی‌پذیرد؛ برعکس، آن را تصدیق و بیان می‌کند (“اگر شعر به آسانی برگ‌ها به درخت نمی‌آید، بهتر است اصلاً نیاید”). علاوه بر این، اگرچه اعلام می‌کند “هنر شاعری یک جسد است، یک فریب”، اما شاید این را از سر تواضع بیان می‌کند (بالاخره، “یک شاعر هیچ‌گونه شاعرانه نیست. او غیرشاعرانه‌ترین چیز در وجود است. او هیچ هویتی ندارد”)، سپس به عمق خود هنر می‌پردازد (“یک شعر نیاز به درک از طریق حس‌ها دارد. هدف از شیرجه زدن در یک دریاچه این نیست که به سرعت به ساحل شنا کنیم، بلکه این است که در دریاچه باشیم، از حس آب لذت ببریم. شما دریاچه را نمی‌شناسید. این یک تجربه فراتر از فکر است. شعر روح را تسکین می‌دهد و آن را شجاع می‌کند تا رازها را بپذیرد”). این موارد عالی هستند و نویسنده و کارگردان، جین کمپین، عشق واقعی به شعر را در شخصیت‌هایش به تصویر می‌کشد (که نه تنها اشعار مورد علاقه‌شان را به خاطر می‌سپارند، بلکه می‌توانند به‌طور دقیق از نقدهای ادبی نیز نقل‌قول کنند). مشکل این است که خود شخصیت‌ها غیرشاعرانه هستند و هویتی ندارند و اگرچه این ممکن است در تلاش‌های شاعری آن‌ها مفید باشد، اما به‌عنوان شخصیت، آن‌ها را کسل‌کننده و غیرجذاب می‌کند؛ بن ویشاو به‌عنوان جان کیتس، شل و بی‌ثبات است و با اینکه به کمپین به خاطر عدم به تصویر کشیدن او به‌عنوان یک ستاره راک اولیه (برخلاف، به‌عنوان مثال، لئوناردو دی‌کاپریو در نقش رمبو در "کسوف کامل") اعتبار می‌دهیم، اما امتیازهای زیادی را برای به تصویر کشیدن علاقه عاشقانه کیتس، فانی براون (اببی کارنیش) به‌عنوان یک گروهی اولیه از دست می‌دهد (او در اوایل برای تحت تأثیر قرار دادن او، برخی از اشعار کیتس را به او نقل می‌کند، گویی او به اندازه کافی با کار خودش آشنا نیست). می‌دانم که زندگی عاشقانه یک هنرمند، یا عدم آن، معمولاً بر آثار خلاقانه‌اش تأثیر می‌گذارد، اما رابطه بین ویشاو و کارنیش آن‌قدر شیرین و احساسی است که نمی‌توانیم باور کنیم چنین احساسات شیرینی به شعرهای شگفت‌انگیز کیتس تبدیل شود. تنها پل اشنایدر به‌عنوان چارلز آرمیتاژ براون، شاعر همکار کیتس، به‌عنوان یک فرد منطقی ظاهر می‌شود که می‌تواند تفاوت بین شعر و زندگی واقعی را تشخیص دهد؛ او از نظر بی‌ادبی به‌خاطر بی‌ادبی شروع می‌کند، اما هرچه بیشتر متوجه می‌شویم که او نسبت به فانی سطحی حق دارد، بیشتر برای ما قابل قبول می‌شود (به‌ویژه از زمانی که او با سوالی درباره قافیه‌های غیرموجود "بهشت گمشده" او را فریب می‌دهد، لذت بردم).