فیلم The City of Lost Children 1995

یک نمایش بصری با داستانی آزاردهنده که زمان صرف شده برای تماشای فیلم را توجیه نمی‌کند. من هم مانند تقریباً همه، "آملی" را دوست داشتم و "دلکاتسن" را چندان نمی‌پسندیدم. اما از ژان پی‌یر ژونه ناامید نشدم و تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم. اعتراف می‌کنم که از کیفیت بصری فیلم تحت تأثیر قرار گرفتم، اما این تقریباً نشانه‌ای از کارگردان است که به نظر می‌رسد...

یک نمایش بصری با داستانی آزاردهنده که زمان صرف شده برای تماشای فیلم را توجیه نمی‌کند. من هم مانند تقریباً همه، "آملی" را دوست داشتم و "دلکاتسن" را چندان نمی‌پسندیدم. اما از ژان پی‌یر ژونه ناامید نشدم و تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم. اعتراف می‌کنم که از کیفیت بصری فیلم تحت تأثیر قرار گرفتم، اما این تقریباً نشانه‌ای از کارگردان است که به نظر می‌رسد تمایل خاصی به رنگ سبز دارد (این موضوع در "آملی" کاملاً مشهود بود و در این فیلم نیز رنگ غالب پالت رنگی بود). با این حال، فیلم دوباره به سمت عجیب، افسرده‌کننده و غیرعادی بودن، مشابه "دلکاتسن"، بازمی‌گردد. عجیب‌تر از برخی فیلم‌های تیم برتون که کار آسانی نیست. با توجه به شرح فوق، فکر نمی‌کنم تعجب‌آور باشد اگر بگویم این یک فیلم است که اساساً بر پایه منابع بصری و ویژه بنا شده است. تلاش بصری بسیار زیادی در اینجا وجود دارد و بدون شک ژونه در این زمینه نقش دارد. فیلم‌برداری بسیار خوب است و کار فیلم‌برداری عالی است و دکورها توجه ما را جلب می‌کنند. لباس‌ها توسط ژان پل گوتیه طراحی شده‌اند، بنابراین تقریباً مد روز هستند (با تمام عجیب‌غریب‌هایی که معمولاً به همراه دارند) و موسیقی متن نیز کار خوبی انجام می‌دهد. ترکیب بازیگران نسبتاً کامل است و شخصیت‌ها پیچیده و دشوار برای درک هستند. می‌توانم بگویم که برخی از شخصیت‌ها به کاریکاتورهایی شبیه هستند یا مانند چیزهایی از کونی آیلند، از یک نمایش عجیب و غریب به نظر می‌رسند. با این حال، از تلاش‌های دومینیک پینون، یکی از بزرگ‌ترین بازیگران فرانسوی زمان خود، خوشم آمد. او تنها یک شخصیت بازی نمی‌کند، بلکه یک لشکر از کلون‌ها را به تصویر می‌کشد. همچنین از رون پرلمن خوشم آمد؛ او برای این نوع فیلم مناسب است، اما واقعاً احساس می‌کنم که او نه با نقش خود و نه با متنی که به او داده شده راحت نبود. نمی‌دانم تا چه حد مانع زبانی واقعاً دلیل این احساس بود، اما این احساسی بود که داشتم. این فیلم اساساً یک دیستوپیای افسرده و دگرگون‌کننده آینده‌نگر است، جایی که یک دانشمند دیوانه کودکان را می‌رباید تا خواب‌های آن‌ها را بدزدد. اساس داستان کمی یادآور "جزیره دکتر مورو" است. سپس یک دوقلوی سیامی داریم که به عنوان شروران اصلی عمل می‌کنند و به طرز کاملاً عجیبی رفتار می‌کنند، و یک مرد قوی که تصمیم می‌گیرد به جستجوی برادر کوچک‌ترش برود، که مانند بسیاری دیگر ربوده شده است، در کنار دختری که به او کمک می‌کند. با این حال، بقیه داستان به طرز فوق‌العاده‌ای پیچیده است. به نظر می‌رسد که فیلمنامه به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته است: بخش‌هایی وجود دارند که بسیار کم‌نویسیده شده‌اند، نقاطی که هیچ معنایی ندارند و چرخش‌های عجیبی که به نظر می‌رسد فقط برای عجیب‌تر و غیرعادی‌تر کردن همه چیز اتفاق می‌افتند. به عنوان یک داستان روایت شده، این یک فیلم آزاردهنده و بی‌ارزش است. پیش‌زمینه اصلی این فیلم واقعاً بسیار ساده است. "کرانک" (دانیل امیل‌فورک) فوق‌العاده باهوش، کمی دیوانه و تنهایی است. او در یک سکو نفتی دورافتاده زندگی می‌کند و تنها با کسانی که می‌تواند برای همراهی بسازد، ارتباط دارد. بزرگ‌ترین مشکل او این است که نمی‌تواند خواب ببیند. بدون خواب‌ها، او خواهد مرد. بنابراین، او باید هر چه بیشتر خواب‌های دیگران را به دست آورد. به این منظور، او یک جامعه کامل از خدمتکاران یک‌چشمی، مغزی که در مخزن زندگی می‌کند و از آلکاسلزر تغذیه می‌کند و چند کلون را می‌سازد که همگی تحت سرپرستی "مارثا" (میشل موسه) به تصویر کشیده شده‌اند. این "خانواده" ممکن است "دکتر مورو" را مفتخر کند. او امیدوار است که آن‌ها به جمع‌آوری کافی از کودکان برای جاودانگی‌اش کمک کنند. مشکل اینجاست که همه کسانی که موفق به جمع‌آوری آن‌ها می‌شود، کابوس هستند زیرا کودکانی که می‌رباید از او تماماً وحشت دارند. او به برخی از کودکان خوب نیاز دارد! در این بین، ارتش اختراعات رباتیک او به "دنری" (جوزف لوکین) حمله می‌کند بدون اینکه برادر قوی‌اش "وان" (رون پرلمن) که مصمم است او را پس بگیرد، را در نظر بگیرد. او با کمک "میت" (جودیت ویتت) و مقدار زیادی پشم سبز، به جستجوی برادر کوچک‌ترش و دیگران گرفتار در این تأسیسات می‌پردازد و تلاش می‌کند تا اطمینان حاصل کند که "کرانک" و مزدورانش دیگر دست به دزدی نمی‌زنند. امیل‌فورک به‌عنوان دانشمند دیوانه به طرز فوق‌العاده‌ای عمل می‌کند و دومینیک پینون به نظر می‌رسد که از بازی در نقش کلون‌ها که اوامر اربابشان را اجرا می‌کنند و در عین حال کمی شوخ‌طبعی را به تصویر می‌کشند، لذت می‌برد. داستان‌های ترکیبی در اینجا وجود دارد - بخشی "فرانکشتاین"، بخشی "چیتی چیتی بنگ بنگ" با لباس‌های عجیب و غریب طراحی شده توسط ژان پل گوتیه، و در برخی مواقع واقعاً می‌لنگد - اما این یک فیلم است که بیشتر به ظاهر و تخیل خالصش می‌پردازد. گویا کسی به کارگردانان کارو و ژونه اجازه دسترسی بی‌قید و شرط به بخش لوازم در MGM یا یونیورسال را داده و به آن‌ها گفته که از آنچه می‌توانند استفاده کنند. آن‌ها تخیل یک کودک را دارند و واقعاً از آن استفاده می‌کنند. ابزارهای مکانیکی، گجت‌ها، مه سبز، مه غلیظ. هر چیزی که نام ببرید و این‌ها به کل داستان حس بازیگوشی، تاریکی و ماجراجویی می‌دهند. این فیلم گاهی کمدی است، گاهی تهدیدآمیز و دارای شیمی شگفت‌انگیز بین پرلمن که معمولاً چوبی است و هم‌بازی جوانش ویتت است که به این خیال‌پردازی کمک می‌کند. این فیلم سوررئال و تماشایی است و برای لذت بردن از آن باید انتظارات خود را از سینمای خطی و ساختارمند کنار بگذارید. این یک اثر منحصر به فرد و خلاقانه است. احتمالاً کمی هم "دیوانه" است!