فیلم Dog Day Afternoon 1975

اخیراً به تماشای آثار کارگردان سیدنی لومت و اجراهای کلاسیک آل پاچینو در دهه 70 علاقه‌مند شده‌ام. به همین دلیل به این فیلم برخوردم که مدت‌ها بود دی‌وی‌دی‌اش را داشتم. جالب است بدانم مستند جدیدی درباره شخصیتی که پاچینو ایفاگر آن است، به نام "سگ" تولید شده که امروز درباره‌اش مطلع شدم. از فیلم‌های قبلی لومت که دیده‌ام، مثل "12 مرد خشمگین"، "نوع فراری"، "تپه"،...

اخیراً به تماشای آثار کارگردان سیدنی لومت و اجراهای کلاسیک آل پاچینو در دهه 70 علاقه‌مند شده‌ام. به همین دلیل به این فیلم برخوردم که مدت‌ها بود دی‌وی‌دی‌اش را داشتم. جالب است بدانم مستند جدیدی درباره شخصیتی که پاچینو ایفاگر آن است، به نام "سگ" تولید شده که امروز درباره‌اش مطلع شدم. از فیلم‌های قبلی لومت که دیده‌ام، مثل "12 مرد خشمگین"، "نوع فراری"، "تپه"، "نوار اندرسون" و "قتل در قطار سریع‌السیر شرق" بسیار لذت بردم و او در به تصویر کشیدن خود تخریبی تدریجی شخصیت‌هایش که به وضوح از پرده سینما نمایان است، بی‌نظیر است. در این مقطع، پاچینو در کارش اشتباهی ندارد؛ او تسلط کامل بر استعداد فوق‌العاده‌اش دارد و می‌داند که از آن چه می‌خواهد تا آثار شگفت‌انگیزی خلق کند، که برخی از بهترین شخصیت‌پردازی‌ها در سینمای معاصر را شامل می‌شود. به هر دوی شما توصیه می‌کنم که به آثار او بعد از "حرارت" توجهی نکنید. **فیلم خوبی است، اما به‌یادماندنی نیست.** سیدنی لومت این فیلم را بر اساس یک واقعه واقعی ساخته که هنوز هم موضوع بررسی دانشجویان پلیس است: یک همجنس‌گرا که تصمیم می‌گیرد برای تأمین هزینه تغییر جنسیت شریکش، از بانکی سرقت کند، اما وقتی اوضاع پیچیده می‌شود، مدیر و کارکنان را به عنوان گروگان می‌گیرد و به شدت تلاش می‌کند که توسط پلیس که مکان را محاصره کرده و سعی در کنترل جمعیت دیوانه‌ای دارد که به مقامات همدلی ندارند، کشته یا دستگیر نشود. این فیلم در سال 1975 ساخته و منتشر شد و به‌طور کامل با زمانه خود هماهنگ است: دهه بزرگ نافرمانی مدنی، چالش به مقامات و تأیید جنبش همجنس‌گرایان. اعتراف می‌کنم که چندان از واقعه واقعی پشت این فیلم آگاهی ندارم. به همین دلیل، ترجیح می‌دهم روی این دراماتیزاسیون بسیار خوب تمرکز کنم. به جز طراحی صحنه‌ها و لباس‌ها و انتخاب هوشمندانه مکان فیلم‌برداری، فیلم‌برداری به‌خوبی اجرا شده و کیفیت‌های بصری بسیار خوبی دارد. ریتم دلپذیر فیلم در ابتدا نسبتاً سریع است، اما در میانه راه کندتر می‌شود، شاید به‌خاطر تقلید از رفت و برگشت‌های مذاکرات بین مقامات و دزدهای بی‌کفایت. و اگر تاریخ آینه زمان خودش باشد، می‌توان همین را درباره دیالوگ‌ها نیز گفت، جایی که استفاده از الفاظ رکیک به‌طرز غیرقابل تصوری آزادانه است. اگرچه بسیاری این فیلم را یک اثر واجب‌التماس می‌دانند، من به‌طور صادقانه disagree می‌کنم. برای طرفداران آل پاچینو یا لومت، این فیلم قطعاً پیشنهاد خوبی برای یک دوره فیلم‌های دهه 70 خواهد بود، اما همین و بس. این فیلم به‌طور کلی خوب است، اما به‌سختی می‌توان آن را به عنوان اثری به‌یادماندنی طبقه‌بندی کرد. آل پاچینو بازیگری بزرگ است و در زمان ساخت این فیلم در یک لحظه خاص و خوشحال در حرفه‌اش قرار دارد، اما باید بپذیرم که او فیلم‌های بهتری نیز قبل و بعد از این ساخته است. تنها کافی است به "پدرخوانده 3"، "بوی زن" یا "مدافع شیطان" اشاره کنم. جان کازاله در نقشی با زیرکی بیشتر خوب عمل می‌کند و چارلز درنینگ و کریس ساراندا نیز به خاطر کار خوبشان شایسته تحسین هستند.