فیلم Shirley 2020

این تجربه برای من به دلیل دانشی که قبل از تماشای فیلم داشتم، بسیار غیرمعمول بود. این اولین فیلمی است که از جوزفین دکر می‌بینم و سارا گابینز نیز با این فیلم به عنوان نویسنده فیلمنامه وارد عرصه شده است، بنابراین او نیز برای من جدید است. اما مهم‌ترین نکته این است که من درباره شرلی هیچ اطلاعی نداشتم. حتی از داستان یا ژانر آن...

این تجربه برای من به دلیل دانشی که قبل از تماشای فیلم داشتم، بسیار غیرمعمول بود. این اولین فیلمی است که از جوزفین دکر می‌بینم و سارا گابینز نیز با این فیلم به عنوان نویسنده فیلمنامه وارد عرصه شده است، بنابراین او نیز برای من جدید است. اما مهم‌ترین نکته این است که من درباره شرلی هیچ اطلاعی نداشتم. حتی از داستان یا ژانر آن هم بی‌خبر بودم و (مانند هر فیلم دیگری) هیچ تریلری از آن ندیدم. تنها دلیلی که چند ماه پیش این فیلم را به فهرست خود اضافه کردم، الیزابت ماس بود. من نمی‌دانستم که شرلی یک بیوپیک واقعی از نویسنده ترسناک واقعی، شرلی جکسون است و حتی تا پایان فیلم هم از این موضوع بی‌خبر بودم... و این بزرگ‌ترین تحسینی است که می‌توانم به آن بدهم. این فیلم احساس نمی‌شود که یک بیوپیک باشد، زیرا هر مرز تعیین‌شده توسط محدودیت‌های این ژانر را می‌شکند. فیلم‌برداری (دی‌پی: استورلا براندت گروولن) مانند یک بیوپیک نیست. ویرایش (دیوید بارکر) نیز مانند یک بیوپیک نیست. فیلمنامه آن شبیه به فیلمنامه‌های بیوپیک نیست. حتی موسیقی متن (تامرکالی) نیز از استانداردهای بیوپیک فاصله دارد. نتیجه‌گیری: با ورود کور به این فیلم، تقریباً غیرممکن است که شرلی را به عنوان یک بیوپیک معمولی طبقه‌بندی کنیم. اما این یک نکته مثبت چگونه است؟ از همان صحنه اول، جو ناامیدکننده به‌طور استثنایی از طریق شخصیت اودسا یانگ، یعنی رز نمسر، ایجاد می‌شود. او به نظر می‌رسد که مانند هر "همسر" دیگری در دهه 1950 است، اما در اولین حضورش نشان می‌دهد که شخصیت واقعی‌اش زیر ظاهر خوب و تحصیل‌کرده‌اش پنهان شده است. دشوار است که از تعاملات عجیب، جالب و گاهی ترسناک بین چهار شخصیت اصلی خیره نشوید. ویرایش خشن کمک می‌کند تا سطحی از نارضایتی ایجاد شود، مانند این که چیزی به درستی احساس نمی‌شود. رابطه شرلی و رز به این جو عجیب کمک می‌کند. شرلی از جامعه جدا شده و از خروج به بیرون امتناع می‌کند. کتاب‌هایش پر از داستان‌های نفرت‌انگیز، تفکر برانگیز و ترسناک است که مردم عاشق خواندن آن هستند. اما این همان افرادی هستند که تصور می‌کنند او باید چگونه باشد تا قادر به نوشتن چنین داستان‌های پیچیده‌ای باشد. رز بیشتر از آنچه که جلدهای کتاب شخصی‌شان نشان می‌دهد، با شرلی مشترک است و این دو داستان را به شیوه‌ای جالب و احساسی روایت می‌کنند. رز شخصیت مرکزی است که بزرگ‌ترین تحول را تجربه می‌کند. شرلی تغییر نمی‌کند، اما به تدریج جنبه‌ای متفاوت و آسیب‌پذیرتر از خود را نشان می‌دهد، همان‌طور که آخرین شات (عالی) فیلم (یک برداشت طولانی و بدون وقفه) نشان می‌دهد. الیزابت ماس به خاطر عملکرد فوق‌العاده‌اش در فیلم قبلی‌اش در حال رقابت برای چندین نامزدی بود، اما با شرلی، او اطمینان می‌دهد که در سال 2020 نادیده گرفته نشود. ماس دارای دامنه‌ای شگفت‌انگیز از احساسات و حالت‌ها است که او را در هر بار که یک شخصیت چندلایه به او داده می‌شود، درخشان می‌کند. اما اودسا یانگ در اینجا یک سورپرایز است، چه پیشرفتی! عملکرد عالی از او، قطعاً باید در سال‌های آینده به او توجه کرد. مایکل استوهلبارگ با تفسیر استنلی، مردی که می‌تواند به آسانی مهربان و ملایم باشد و به همان اندازه تهدیدآمیز و ترسناک، فوق‌العاده است. این فیلم نیاز به بیش از یک بار تماشا دارد. نه تنها به خاطر روایت پیچیده‌ای که تخیل شرلی (وارد کردن مداوم تصاویری از آنچه که می‌نویسد) را با داستان واقعی ترکیب می‌کند، بلکه به این دلیل که روابط شخصیت‌ها به راحتی قابل درک نیستند. همه این‌ها می‌تواند به عنوان یک جنبه مثبت یا منفی دیده شود. از یک سو، من همیشه به درک همه چیز مربوط به داستان و شخصیت‌ها علاقه‌مند و متمرکز بودم. از سوی دیگر، فیلم در نیمه اول زمان نمایش ممکن است بی‌هدف به نظر برسد. بدون شک، این یک فیلم بسیار جذاب است. جوزفین دکر یک اثر مؤلف ارائه می‌دهد (که برای آن قبلاً جوایزی کسب کرده است) که ممکن است به دلیل کار بیوگرافی فوق‌العاده منحصر به فردش، مخاطبان عمومی را دچار دوگانگی کند. با این حال، برای کسی که هیچ چیزی از فیلم نمی‌دانست، آن نیمه اول که اشاره کردم، می‌تواند واقعاً دشوار باشد. در نهایت، همه چیز توضیحات مربوط به خود را دریافت می‌کند، برخی کارآمدتر از دیگران، اما مسیر رسیدن به آن نه خطی است و نه صاف. همچنین، شخصیت لوگان لرمَن، فرد نمسر، نسبت به سایر ساکنان خانه احساس بیگانگی می‌کند و داستان او احتمالاً پیش‌بینی‌پذیرترین و کم‌هیجان‌ترین بخش فیلم است. از نظر تکنیکی، هر جزء به اندازه یکدیگر منحصر به فرد است. از ویرایش تا فیلم‌برداری، از موسیقی متن تا طراحی تولید و دکور. همه چیز فیلمنامه سارا گابینز و کارگردانی دکر را به گونه‌ای ارتقا می‌دهد که هرگز از سرگرم‌کننده و بسیار رضایت‌بخش بودن برای هر سینما دوست، فاصله نمی‌گیرد. در نهایت، شرلی بدون شک یک فیلم مؤلف از جوزفین دکر است که بیوپیک فوق‌العاده‌ای را ارائه می‌دهد که هر محدودیتی را که بر این ژانر تحمیل شده، می‌شکند. با ورود کور، فیلمنامه سارا گابینز ممکن است در نیمه اول عجیب و بی‌هدف به نظر برسد، اما روابط جالب بین شخصیت‌های اصلی و روایت جذاب به اندازه کافی برای ایجاد جوی عجیب و در عین حال جذاب کافی است. تعاملات بین الیزابت ماس، اودسا یانگ و مایکل استوهلبارگ به اندازه شخصیت‌هایشان جذاب است، به ویژه شخصیت اودسا. همه بازیگران فوق‌العاده هستند، اما ماس تضمین می‌کند که در این سال نادیده گرفته نمی‌شود و یانگ قطعاً در مورد عملکرد پیشرو سال صحبت خواهد شد. از نظر تکنیکی، موسیقی متن قطعاً یک شخصیت کاملاً دیگر است، طراحی صدا به شدت تأثیرگذار است. از یک سو، فیلم‌برداری لرزان و ویرایش خشن کمک می‌کند تا محیط ناامیدکننده خانه را ایجاد کند، اما از سوی دیگر، ممکن است کمی بیش از حد گیج‌کننده و ناراحت‌کننده به نظر برسد. توصیه به تماشای این فیلم دشوار است. اگر شما طرفدار شرلی جکسون هستید، این بیوپیک اوست، حتی اگر شبیه به یکی نباشد (بزرگ‌ترین تحسینی که می‌توانم به فیلم بدهم). اگر به جنبه‌های تکنیکی اهمیت می‌دهید، شرلی چیزهای زیادی برای دوست داشتن دارد. اما اگر به یکی از این دو گروه تعلق ندارید، نمی‌توانم بدون ارائه یک هشدار که ممکن است برای شما کار نکند، این فیلم را توصیه کنم... امتیاز: B+ انتظارات من از «شرلی» احتمالاً به اندازه هر فیلم دیگری در این سال بالا بود و این انتظارات به خوبی سرمایه‌گذاری شد. جوزفین دکر فیلمی بسیار بهتر از هر بیوپیکی ارائه داده است. این فیلم نه تنها همه چیز شگفت‌انگیز در مورد آثار شرلی جکسون را جشن می‌گیرد، بلکه درک ما از آن و اینکه چرا این آثار همچنان ما را آزار می‌دهند، تقویت می‌کند. «شرلی» پرتره‌ای ناراحت‌کننده از ترس‌های وجودی و اولیه زندان حومه‌ای است که زنان به آن مجبور شده‌اند، تحت مراقبت مردانی هیولا که می‌خواهند طبق قوانین بازی کنند و حاضرند زمانی که دیگر به آنها نیازی نیست یا همه چیز را از آن‌ها گرفته‌اند، آن‌ها را دور بیندازند و نابود کنند، زندانی که جنون نه تنها لعنت بلکه ممکن است رهایی باشد. این فیلم خالص شرلی جکسون است و در عین حال کاملاً کار خودش را دارد، با قدرت و صدای منحصر به فرد خود. «شرلی» یکی از بهترین فیلم‌های سال تا به اینجا است و فیلمی است که شما احساس خواهید کرد به آرامی در حاشیه دید شما در حال تماشا است، حتی پس از اتمام آن. - دانیل لمین