فیلم Belfast 2021

این فیلم را بیشتر از آنچه که بود دوست داشتم. فیلم خوبی است، اما به طرز خاصی با من ارتباط برقرار نمی‌کند. همچنین حس می‌کنم کمی شبیه به یک نمایشنامه است که تمام اتفاقات آن در یک خیابان می‌گذرد. می‌دانم که قرار است این فیلم دنیای یک کودک را به تصویر بکشد، اما واقعاً چیز زیادی در آن وجود ندارد. مکالمات و مسائل به سرعت...

این فیلم را بیشتر از آنچه که بود دوست داشتم. فیلم خوبی است، اما به طرز خاصی با من ارتباط برقرار نمی‌کند. همچنین حس می‌کنم کمی شبیه به یک نمایشنامه است که تمام اتفاقات آن در یک خیابان می‌گذرد. می‌دانم که قرار است این فیلم دنیای یک کودک را به تصویر بکشد، اما واقعاً چیز زیادی در آن وجود ندارد. مکالمات و مسائل به سرعت گذر می‌کنند و در عین حال، "بلفاست" در میانه‌ی داستان، به خصوص در سومین باری که همان مکالمات تکرار می‌شود، دچار افت می‌شود. فیلم به اندازه کافی خوب است، اما نمی‌توانم آن را به کسی توصیه کنم. این فیلم کوچک و دوست‌داشتنی، با وجود اینکه به وقایع واقعی نه چندان خوشایند می‌پردازد، تماشای آن لذت‌بخش است. با طول 90 دقیقه‌ای مناسب، این فیلم که در سال 2021 عرضه شده، پر از احساس است و همچنین بسیار خنده‌دار است و من را بارها به خنده انداخت. ستاره‌ی این فیلم بدون شک جوانِ جود هیل است که در نقش باودی فوق‌العاده است - واقعاً عملکردی قابل تحسین از یک پسر 11 ساله! ارتباط باودی با هر یک از شخصیت‌ها زیباست، به ویژه با شخصیت‌های ایفا شده توسط کیاران هینز و جودی دنچ - صبر کنید... آن جودی دنچ بود؟! واقعاً تا انتهای تیتراژ متوجه نشدم که او در این فیلم بازی کرده است، که نشان‌دهنده‌ی قدرت بازی او به عنوان مادربزرگ ایرلندی‌اش است... یا شاید نیاز به آزمایش بینایی داشته باشم، چه کسی می‌داند. جیمی دورنان و کاترینا بالف هم شایسته‌ی تحسین هستند، در این اثر بسیار خوب از کنث برانا و همکارانش. مطمئناً مخاطبان هدف، همراه با دیگران، از این فیلم لذت خواهند برد. همچنین... انتخاب سیاه و سفید هم بسیار زیباست. "بلفاست" پر از تصاویری قدرتمند است — با استفاده از فیلمبرداری شگفت‌انگیز سیاه و سفید هاریس زامبارلوکوس (به جز چند صحنه رنگی در لحظات کلیدی، به ویژه پنجره‌های فراری که فیلم و تلویزیون به شخصیت‌ها ارائه می‌دهند) — که با صحنه‌ای آغاز می‌شود که در آن باودی (جود هیل)، با شمشیر چوبی و سپر/درپوش سطل زباله، به یک گروه از پروتستان‌های اتحادیه‌ای که برای حمله به خانه‌ها و مشاغل کاتولیک‌ها به خیابان باودی آمده‌اند، مواجه می‌شود. در یک فیلم ضعیف‌تر، باودی آن‌قدر احمق خواهد بود که فکر کند سلاح‌های موقت او می‌تواند در برابر بمب‌های مولوتوف شورشیان مؤثر باشد؛ اما در اینجا، این صحنه به‌طور دقیق آغاز پایان بی‌گناهی کودکی را نشان می‌دهد — نکته‌ای که بعداً با خواندن فصل سیزدهم از نامه اول به قرنتیان تأکید می‌شود ("وقتی کودک بودم، مانند کودک صحبت می‌کردم، درک می‌کردم و فکر می‌کردم؛ اما سپس مرد شدم و چیزهای کودکانه را ترک کردم"). تصاویر خشونت در این فیلم به‌ویژه مؤثر هستند زیرا برانا به‌ندرت به آن‌ها روی می‌آورد و وقتی هم که این کار را می‌کند، آن‌ها را به‌صورت واقع‌گرایانه ثبت می‌کند؛ وقتی یک ماشین در وسط خیابان منفجر می‌شود، می‌توانید مطمئن باشید که فقط به صورت CGI شعله‌ور نمی‌شود. اما تصاویر برجسته‌تر، آن‌هایی هستند که حس خانگی را به تصویر می‌کشند؛ چندین مورد از آن‌ها حضور پس‌زمینه‌ای جودی دنچ را دارند، گویی از عمل جدا شده است. برانا که با او در تقریباً یک دوجین تولید همکاری کرده، به‌خوبی می‌داند که این بازیگر باتجربه می‌تواند فقط با حضور خود، وزن و اعتبار کافی برای به تصویر کشیدن یک صحنه در دنیای واقعی را فراهم کند (این به این معنا نیست که دنچ به حالت دکوری تقلیل یافته است؛ برعکس، شخصیت او مرکز عاطفی داستان را تشکیل می‌دهد). این تصاویر با ما می‌مانند زیرا همه آن‌ها به آنچه در فیلم در خطر است مربوط می‌شوند: یک سبک زندگی شکننده که در آن "ما این خیابان و تمام خیابان‌های اطرافش را در تمام زندگی‌مان شناخته‌ایم. و هر مرد، زن و کودکی که در هر یک از این خانه‌های لعنتی زندگی می‌کند، خواه بخواهیم یا نه. و من این را دوست دارم. و تو می‌گویی که یک باغ کوچک برای پسرها داری؟ اما اینجا، آن‌ها می‌توانند هر جا که می‌خواهند بازی کنند، زیرا همه آن‌ها را می‌شناسند، همه آن‌ها را دوست دارند و همه برای آن‌ها اهمیت قائلند." ایجاد این سبک زندگی حساس دلیل این است که تهدید خشونت در ایجاد تنش بسیار مؤثرتر از خود خشونت است. با توجه به همه چیز، "بلفاست" یک روایت اپیزودیک از زندگی است که از چشم یک پسر جوان دیده می‌شود و باورنکردنی نیست که از فیلم "داستان کریسمس" دور نیست، و واقعاً فیلمنامه حس آرام و ابتدایی طنز را معرفی می‌کند که به‌خوبی با مواد دراماتیک‌تر متوازن می‌شود. این نوع سینماست که همیشه امیدواریم ببینیم - فیلمنامه‌ای فوق‌العاده تازه و منسجم، فیلمبرداری زیبا، عملکردهای شگفت‌انگیز، داستانی مبتنی بر زندگی‌نامه‌ی خود کارگردان، سر کنث برانا، و ... موسیقی متن ون موریسون. در واقع، این یک فیلم بلوغ نوجوانی است که در برابر "مشکلات" ایرلند شمالی قرار دارد. باودی عشق خاصی به فیلم‌ها و تئاتر دارد که توسط مادربزرگش (سر جودی دنچ) تشویق می‌شود. رابطه زیبا بین پدربزرگ و مادربزرگ به‌خوبی در والدین منعکس می‌شود و سپس دوباره در رابطه‌ی در حال شکل‌گیری باودی با کاترین تکرار می‌شود. در این فیلم آن‌قدر اتفاقات در حال رخ دادن است که تقریباً به یک شعر صوتی نزدیک می‌شود.