فیلم The Postcard Killings 2020

به طور کلی، من به این درام‌های جنایی علاقه‌مند هستم و به همین دلیل نیز سریال‌هایی مثل CSI و Criminal Minds را تماشا کردم. اما این اقتباس از رمان‌های جیمز پترسون و لیزا مارکلند مشکلات ویرایشی و دیالوگ‌های ضعیفی دارد. چند صحنه‌ی قابل قبول وجود داشت که مرا شگفت‌زده کرد، اما به طور کلی، داستان با سرعتی کند پیش می‌رود. اگر نه به خاطر جفری...

به طور کلی، من به این درام‌های جنایی علاقه‌مند هستم و به همین دلیل نیز سریال‌هایی مثل CSI و Criminal Minds را تماشا کردم. اما این اقتباس از رمان‌های جیمز پترسون و لیزا مارکلند مشکلات ویرایشی و دیالوگ‌های ضعیفی دارد. چند صحنه‌ی قابل قبول وجود داشت که مرا شگفت‌زده کرد، اما به طور کلی، داستان با سرعتی کند پیش می‌رود. اگر نه به خاطر جفری دین مورگان، تماشای این فیلم برایم سخت می‌شد. **2.75/5** من طرفدار بزرگ جفری دین مورگان هستم، اما این فیلم خوبی نیست. فیلم 'کشتارهای کارت‌پستالی' باید سرشار از انرژی و زندگی باشد، زیرا داستان شامل یک معماست که شخصیت‌ها را در سراسر اروپا می‌برد. متأسفانه، این فیلم از ابتدا تا انتها بسیار کسل‌کننده است. این فیلم به طور خاص بد نیست، اما حس بی‌حادثه بودن آن، به شدت به این فیلم 2020 لطمه زده است. مورگان عملکرد قابل قبولی دارد، هرچند که انتظار بیشتری از او داشتم - در بعضی مواقع، او کمی نادرست انتخاب شده به نظر می‌رسید، اگر صادق باشم. دقیقاً مطمئن نیستم که آیا این درست است یا نه. بازیگران پشتیبان قابل قبول هستند اما به راحتی فراموش می‌شوند؛ تنها بازیگر فرعی قابل توجه پشت مورگان، نائومی باتریک است؛ که یادم می‌آید او را در چند قسمت اولیه سریال تلویزیونی 'جامستون' دیده‌ام، که آن نیز به اندازه‌ی این فیلم جالب نبود. این فیلم به سرعت بیشتری و عمل بیشتری نیاز داشت، بدون آن، یک ناامیدی است. وقتی یک دختر جوان در ماه عسلش به قتل می‌رسد، پدر کارآگاهش "کانن" (جفری دین مورگان) به تحقیقات ملحق می‌شود. او به سرعت متوجه می‌شود - با کمک روزنامه‌نگار سوئدی "دسی" (کوش جمبو) - که این یک جرم منحصر به فرد نیست، حتی اگر مرتکب، اجساد را به گونه‌ای رها کند که گویی ویژگی‌هایی در یک اثر هنری مشهور هستند. در همین حال، نائومی باتریک و روآیری اوکانر در حال سفر از طریق اروپا با قطار هستند که با "پیتر" (دیلن دوونالد اسمیت) که مردی تنومند و خالکوبی شده است، روبرو می‌شوند. آیا آن‌ها هم ممکن است در همان خطر باشند؟ داستان دارای چندین پیچ و تاب است و اگر در دستان بهتری و با یک گروه بازیگری بهتر بود، ممکن بود که بهتر باشد... اما در حال حاضر، جنبه‌های جالب‌تر داستان به شدت نادیده گرفته شده‌اند؛ برای شروع داستان خیلی زمان می‌برد و کیفیت بازیگری و دیالوگ‌ها - تقریباً در تمام صحنه‌ها - چیز خاصی نیست. برخی مناظر زیبا وجود دارد، اما با وجود تراژدی‌اش، نتوانستم به "کانن" یا همسرش "والری" (فامکه یانسن) علاقمند شوم. این یک فیلم استاندارد تلویزیونی است که وقت را می‌گذراند، اما هیچ چیز بیشتر از آن نیست. **وقتی مشکل اصلی این است که خیلی زود بیش از حد می‌دانیم...** قاتلان سریالی همیشه سوژه‌ی فیلم‌ها خواهند بود، چه خوب و چه بد. ذکر مثال‌ها ارزش ندارد؛ هر کسی که این متن را می‌خواند احتمالاً حداقل ده فیلم درباره‌ی قاتلان سریالی دیده است. این یکی دیگر از آن‌هاست، بر اساس منبع اصلی اسکاندیناویایی که هرگز ندیده‌ام، اما دوست دارم آن را ببینم و سعی می‌کنم آن را پیدا کنم. واقعاً امیدوارم که بهتر از فیلمی باشد که تازه دیدم... این فیلم بد نیست. سوءتفاهم نشود. داستان اصلی خوبی دارد: قتل‌هایی که آثار هنری مشهور را در سراسر اروپا تقلید می‌کنند، با پدر یکی از قربانیان که به شدت سعی دارد تا مرتکب را پیدا کند. اما این فیلم هیچ چیز جدیدی ندارد، همان کارهایی را انجام می‌دهد که از دیدن آن‌ها خسته شده‌ایم و نمی‌تواند فراتر از دستورالعمل‌های معمول برود تا چیزی ارائه دهد که آن را متمایز کند. و یک مشکل بزرگ وجود دارد که فیلم را به شدت خراب می‌کند: ما هویت کسانی که مردم را می‌کشند خیلی زود می‌فهمیم و از آنجا به بعد، تنها ارزش دیدن فیلم در این است که ببینیم پلیس چگونه هدف خود را تعقیب می‌کند. جفری دین مورگان یک شخصیت بسیار محکم و شایسته است، که قادر است خود را متعهد کند و به شخصیت انسجام و anguish مورد نیازش را بدهد. بدون شک، عملکرد این بازیگر یک امتیاز در فیلم است. علی‌رغم انتقادات شدید، فکر می‌کنم فامکه یانسن آن‌قدر هم بد نبود. او لحظات افسرده‌کننده‌ای دارد و گاهی اوقات زیاده‌روی می‌کند، اما کار نسبتاً رضایت‌بخشی را ارائه می‌دهد و فرصت‌های چندانی برای شکست واقعی ندارد. یواخیم کرول به نظر می‌رسد که در این فیلم در جای خود نیست و گم شده است. نائومی باتریک نسبتاً خوب است، با توجه به اینکه او بازیگر اصلی نیست و کاراکتری را که نیاز به کاراکتر و نگرش خاصی دارد، به خوبی مدیریت کرده است؛ روآیری اوکانر، واقعاً نمی‌توانم بگویم که خوشحال است، او حتی در صحنه‌هایی که بیشتر قابل مشاهده است، خود را ناپدید می‌کند. از نظر فنی، این فیلم عادی است و بدون امتیازات بزرگ، اما خیلی هم خراب نمی‌شود: مناظر و مکان‌های اروپایی، همیشه دلپذیر هستند، هرچند که ممکن است عادی باشند، به همراه فیلم‌برداری استاندارد و کارهای معمولی در طراحی لباس. برخی جلوه‌های خوب و یک موسیقی متن بی‌روح، یک کل منسجم و کارآمد، اگرچه فراموش‌شدنی، را به وجود آورده است.