فیلم Wrath of Man 2021

برخی افراد واقعاً سبک گای ریچی را درک نمی‌کنند. نوع خاصی از اکشن سریع و غیرخطی که او به کار می‌برد، برای بسیاری از بینندگان جذاب نیست و ساختار روایت غیرخطی او اغلب بیشتر گیج‌کننده است تا جذاب. در حالی که من اعتراف می‌کنم این ویژگی‌ها همیشه کار نمی‌کنند، به‌طور کلی، من طرفدار تکنیک‌های فیلم‌سازی او هستم. از کارهای اخیرش مانند «علاءالدین» و «مردان شگفت‌انگیز»...

برخی افراد واقعاً سبک گای ریچی را درک نمی‌کنند. نوع خاصی از اکشن سریع و غیرخطی که او به کار می‌برد، برای بسیاری از بینندگان جذاب نیست و ساختار روایت غیرخطی او اغلب بیشتر گیج‌کننده است تا جذاب. در حالی که من اعتراف می‌کنم این ویژگی‌ها همیشه کار نمی‌کنند، به‌طور کلی، من طرفدار تکنیک‌های فیلم‌سازی او هستم. از کارهای اخیرش مانند «علاءالدین» و «مردان شگفت‌انگیز» تا رویکردش به شخصیت‌های کلاسیکی مانند شرلوک هولمز و شاه آرتور، من واقعاً از رویکرد ریسکی و جنجالی او در روایت داستان لذت می‌برم. وقتی به تماشای «خشم مرد» رفتم، واقعاً حس خوبی نداشتم. انتظار یک فیلم اکشن بی‌مزه و فراموش‌شدنی را داشتم با بازیگری که همه او را بارها و بارها در این ژانر دیده‌اند. فقط امیدوار بودم که به اندازه کافی سرگرم‌کننده باشد تا چند ساعت خوبی را در مقابل تلویزیون بگذرانم. خوب، این فیلم ممکن است یکی از بهترین سورپرایزهای سال 2021 باشد! اگر زک اسنایدر به خاطر استفاده بیش از حد از صحنه‌های آهسته انتقاد می‌شود، ریچی دقیقاً همین انتقادات را برای صحنه‌های اکشن سریعش دریافت می‌کند. اما این بار، او ویژگی‌های معروفش را کنار می‌گذارد و ثابت می‌کند که یک کارگردان تک‌بعدی نیست. برداشت‌های طولانی و بدون برش - که برخی به سه دقیقه می‌رسند - به ایجاد یک فضای تنش‌آور و معلق کمک می‌کنند. هر صحنه با صبر و زمان‌بندی دقیق تنظیم شده است و هر حرکت کوچک از دوربین و بازیگران توجه بیننده را جلب می‌کند. موسیقی کریستوفر بنستد یکی از نمونه‌هایی است که زمانی که از من درباره موسیقی تأثیرگذار در فیلم‌ها می‌پرسند، به آن اشاره می‌کنم. نت‌های سنگین ویولن سل به شدت مرموز هستند و جو کلی فیلم را به گونه‌ای رقم می‌زنند که هیچ بیننده‌ای بی‌توجه نمی‌ماند. برخی از شما ممکن است موارد زیر را به عنوان انتقاد بخوانید، اما ساختن تنش برای هر صحنه اکشن، درخشش را از آن می‌دزدد. با این حال، تیراندازی‌ها و اکشن کلی سرگرم‌کننده و به خوبی فیلمبرداری شده است که به اعتقاد من، اکثریت قریب به اتفاق تماشاگران را راضی خواهد کرد. جیسون استاتهام یک بازی یک‌بعدی ارائه می‌دهد که در هر فیلم دیگری ناامیدکننده به نظر می‌رسد، اما برای این شخصیت اصلی مناسب است. شخصیت اصلی باید مرموز و قادر به هر کاری باشد، بنابراین منطقی است که او هر ذره‌ای از احساسات را پنهان کند - هرچند که این موضوع بر روی چند دیالوگ تأثیر منفی می‌گذارد. به علاوه، این جیسون استاتهام است... تماشاگران به خاطر مهارت‌های اکشن او به تماشای فیلم‌هایش می‌روند، نه توانایی‌های بازیگری‌اش. وقتی صحبت از تیراندازی یا کتک زدن کسی می‌شود، بازیگران زیادی نمی‌توانند به اندازه او قانع‌کننده باشند. از نظر داستان، ریچی از ساختار روایی محبوبش دست برنداشته است. روایت غیرخطی به شدت دشوار است و به راحتی می‌تواند گیج‌کننده یا به هم ریخته شود. خوشبختانه، «خشم مرد» چندین داستان را به طور همزمان به هم می‌آورد که به سرعت نشان می‌دهد نویسندگان چه برنامه‌ای دارند. نیمه اول به طرز مرموز و جذابی پیش می‌رود و به نیمه دومی قابل پیش‌بینی و فرمولی منتقل می‌شود که یکی از داستان‌ها هم احساس می‌شود که به زور اضافه شده و جذاب نیست. شخصیت‌های ثانویه هیچ نوع خط داستانی یا توسعه تصادفی ندارند و تمام تمرکز بر روی مأموریت شخصیت اصلی است، هر چه که باشد. «خشم مرد» فیلمی انقلابی، شگفت‌انگیز یا حتی نوآورانه نیست، اما هنوز یکی از بزرگترین و بهترین سورپرایزهای سال است. در حالی که درست است که گای ریچی هنوز هم از فرمول‌های موفق ژانر پیروی می‌کند، اما با کنار گذاشتن تکنیک‌های خاصش همه را شگفت‌زده می‌کند و فیلمی فوق‌العاده تنش‌آور ارائه می‌دهد که پر از ساختارهای یک‌تکه و اکشن‌های پرانرژی است. نمایش یک‌بعدی جیسون استاتهام به اندازه کافی برای یک شخصیت مرموز و جذاب که بینندگان می‌توانند به راحتی از او حمایت کنند، مناسب است. موسیقی کریستوفر بنستد به طرز چشمگیری جو کلی فیلم را ارتقا می‌دهد. روایت غیرخطی داستان‌های موازی را شامل می‌شود که همه آن‌ها جالب یا ضروری نیستند و با یک صحنه پایانی به طرز غیرمنتظره‌ای مختصر تا حدی متناقض با ریتم کلی فیلم به پایان می‌رسند. در نهایت، این فیلم اگر ممکن باشد، توصیه‌ای محکم برای تماشا در سینماست. امتیاز: B+