فیلم Bad Boys 1995

طرفداران آثار پیش از «ترمیناتور» مایکل بی این فیلم را دوست خواهند داشت و می‌توانم ببینم که در چه زمینه‌ای موفق است، اما شخصاً «بد پسران» برای من کمی ناخوشایند است. امتیاز نهایی: ★★½ - برای من چندان جذاب نبود، اما قطعاً appeal آن را درک می‌کنم. به یاد ندارم که هیچ‌گاه طرفدار بزرگی از مایکل بی بوده‌ام، اما همیشه به نوعی ویل اسمیت را دوست داشتم...

طرفداران آثار پیش از «ترمیناتور» مایکل بی این فیلم را دوست خواهند داشت و می‌توانم ببینم که در چه زمینه‌ای موفق است، اما شخصاً «بد پسران» برای من کمی ناخوشایند است. امتیاز نهایی: ★★½ - برای من چندان جذاب نبود، اما قطعاً appeal آن را درک می‌کنم. به یاد ندارم که هیچ‌گاه طرفدار بزرگی از مایکل بی بوده‌ام، اما همیشه به نوعی ویل اسمیت را دوست داشتم و مارتین لارنس را فقط از «دِف کمدی جام» می‌شناختم، بنابراین وقتی به تماشای این فیلم رفتم، احساس دوگانه‌ای داشتم... اما این فیلم ویل اسمیت دهه نود است، زمانی که او فقط سرگرم‌کننده بود، بنابراین به تماشای آن رفتم. نکته درخشان این است که این فیلم به‌عنوان یک اکشن/کمدی مستقل خوب عمل می‌کند، بنابراین با توجه به همه چیز، این فیلم در واقع یک اثر خوب بود که به فیلم‌های شرکای پلیس دهه هشتاد که همه آن‌ها را دوست دارند، ارجاع می‌دهد. اما در عین حال، به‌صورت زیرکانه‌ای به «مایامی وایس» طعنه می‌زند و آن را به نوعی تقلید می‌کند بدون اینکه به یک تقلید احمقانه مانند «اسکوری مووی» تبدیل شود. این کار را به‌نحوی انجام می‌دهد که هم انتقاداتش را وارد کند و هم به‌عنوان یک فیلم مستقل باقی بماند، بنابراین از نظر من این مسئله آن را به یک اثر بسیار خوب تبدیل می‌کند. واقعاً خنده‌دار و پر از اکشن است. یکی از فیلم‌های موردعلاقه من در تمام دوران‌ها. پر از اکشن! آیا این قرار است نسخه مرد سیاه‌پوست «کگنی و لاسی» باشد؟ به یاد می‌آورم که یکی از آن‌ها یک پلیس با خانواده‌ای ثروتمند بود که با یکی از اعضای خانواده کارگری teamed up شده بود. در اینجا، ویل اسمیت به‌عنوان «مایک» با «مارکوس» (مارتین لارنس) در بخش مواد مخدر کار می‌کند. پس از یک یورش بی‌پروای به ایستگاه پلیس که اتاق شواهد آن را از میلیون‌ها دلار هروئین خالی می‌کند، این دو باید مشخص کنند که چه کسی این مقدار مواد را دزدیده است. چقدر می‌تواند سخت باشد؟ این مقدار زیادی مواد است و فقط تعداد کمی می‌توانند با آن سر و کار داشته باشند. به‌زودی تماس‌هایشان یک سرنخ مهم به آن‌ها می‌دهد، اما نه تا زمانی که اجساد شروع به انباشت شدن کنند و «جولی» (تیا لئونی) مجبور شود تحت حفاظت شاهد قرار گیرد. برای پیچیده‌تر کردن اوضاع، او فکر می‌کند که «مارکوس» همان «مایک» است و بنابراین او باید به این تصور ادامه دهد که به undercover رفته است و این به معنی این است که به آپارتمان دوستش برود که هم برای «مایک» و هم برای همسر خودش «ترزا» (ترزا رندل) ناخوشایند است و او برایش داستانی درباره زیر پوشش رفتن می‌بافد. آنچه اکنون پیش می‌آید یکی از آن کمدی‌های دوستانه است که لحظاتی دارد، اما با برخی از نویسندگی‌های واقعاً پیش پا افتاده و برخی از شرورها که به اندازه پیتزای سرد دیروز تهدیدآمیز هستند، کمبود دارد. بیست دقیقه آخر فیلم نسبتاً پرجنب‌وجوش است، با انبوهی از آتش‌بازی و اثبات اینکه یک پورشه باکستر می‌تواند در ۴ ثانیه از ۰ به ۶۰ برسد، اما در غیر این صورت این فیلم بیشتر شبیه یک پسرعمو بدون جذابیت از «پلیس بیورلی هیلز» (۱۹۸۴) با زبان ساده‌تر است. به اعتبار این فیلم، این تنها بار است که من لئونی را در حال ارائه چیزی به‌نسبت دلنشین دیده‌ام، اما سی سال بعد، کل این موضوع تاریخ‌گذشته شده و هر چه جاذبه داشت، از بین رفته است، زمانی که لارنس نیمه‌کمدی در اوج خود بود و «پرنس تازه» هنوز تازه بود. این فیلم به اندازه کافی قابل تماشا است، اما هیچ چیز به‌خصوص نوآورانه‌ای ندارد.