فیلم City of Ember 2008

با توجه به اینکه آینده سیاره در خطر جدی است، برخی از سازندگان دوراندیش تصمیم می‌گیرند که بهترین گزینه برای بشریت ساخت یک شهر زیرزمینی باشد که بتوانند به آنجا پناه ببرند. این شهر باید به‌گونه‌ای خودکفا باشد چراکه آنها قرار است برای چند قرن در آنجا بمانند. آنها دستورالعمل‌های خروجی نیز فراهم می‌کنند، اما با گذشت زمان این دستورالعمل‌ها گم می‌شوند و دیگر کسی...

با توجه به اینکه آینده سیاره در خطر جدی است، برخی از سازندگان دوراندیش تصمیم می‌گیرند که بهترین گزینه برای بشریت ساخت یک شهر زیرزمینی باشد که بتوانند به آنجا پناه ببرند. این شهر باید به‌گونه‌ای خودکفا باشد چراکه آنها قرار است برای چند قرن در آنجا بمانند. آنها دستورالعمل‌های خروجی نیز فراهم می‌کنند، اما با گذشت زمان این دستورالعمل‌ها گم می‌شوند و دیگر کسی نمی‌داند که شاید وقت آن رسیده که دوباره به سطح زمین برگردند. حالا، اما مهندسی شهر در حال فروپاشی است و این به معنای محدود شدن منابع برق و غذاست. شهردار (بیل موری) به طور ناامیدکننده‌ای در عمق مشکلات غرق شده و به جای اینکه به فکر راه‌حل باشد، فقط به موقعیت خود مشغول است. برق‌کار اصلی "سال" (مارتین لاندو) هم ایده‌هایش در حال تمام شدن است. بنابراین این دو نوجوان ناامیدکننده، "لینا" (سایرس رونان) و "دون" (هری تردوی) باید دوباره اشتیاق جمعیت به تنفس هوای تازه را زنده کنند. خوشبختانه، "لینا" یک جعبه از مادربزرگش به ارث برده و به دلیل اینکه کارشان شامل جست‌وجو در شهر است، می‌توانند به‌طور جدی شروع به کاوش کنند. این موضوع چیزی نیست که بتوانند تبلیغ کنند - شهردار و افرادش اجازه نخواهند داد که هیچ ناامیدی در شهرشان بروز کند، حتی اگر تمام چراغ‌ها در حال خاموش شدن باشند. حالا، در حالی که باید از خود دفاع کنند، آیا می‌توانند راهی برای خروج پیدا کنند - و حتی اگر موفق شوند، آیا چیزی باقی مانده است؟ من از سبک خلاقانه این فیلم لذت بردم و فانتزی به‌خوبی بررسی و با همکاری جذاب تردوی و رونان در میان شهری با جلوه‌های بصری رنگارنگ، به نمایش درآمده است. موری هم به‌خوبی ایفای نقش کرده و کمی تهدید از شخصیت "بارتون اسنود" (توبی جونز) به ماجرا شتاب می‌بخشد تا نود دقیقه از گذرگاه‌ها، لوله‌کشی‌ها و ماشین‌آلات بزرگ را به خوبی سپری کند. اگر به دنبال روانشناسی پیچیده هستید، این فیلم برای شما مناسب نیست؛ این فیلم به طور ساده و خانوادگی ارائه شده و بازیگران به نظر می‌رسد از داستان‌گویی لذت می‌برند که هم زیبا به نظر می‌رسد و هم در زمان مناسب به خوبی احساسات را منتقل می‌کند.