فیلم Wings of Desire 1987

برونو گانز در این مطالعه برجسته از تمایلات انسانی - چه جسمی و چه روحی - در بهترین فرم خود قرار دارد. او در نقش "دانیل" بازی می‌کند، فرشته‌ای که فقط هم‌نوعانش (و معصومیت کودکان) می‌توانند او را ببینند و با همکارش "کاسیل" (با بازی اتو زاندر) در پایان جنگ جهانی دوم در برلین مشغول گشت‌زنی هستند. طبیعی است که نیازمندان و درماندگان بسیار زیادی...

برونو گانز در این مطالعه برجسته از تمایلات انسانی - چه جسمی و چه روحی - در بهترین فرم خود قرار دارد. او در نقش "دانیل" بازی می‌کند، فرشته‌ای که فقط هم‌نوعانش (و معصومیت کودکان) می‌توانند او را ببینند و با همکارش "کاسیل" (با بازی اتو زاندر) در پایان جنگ جهانی دوم در برلین مشغول گشت‌زنی هستند. طبیعی است که نیازمندان و درماندگان بسیار زیادی به کمک آن‌ها احتیاج دارند و آن‌ها هر چه در توان دارند انجام می‌دهند تا مشکلات این افراد را کاهش دهند. اما وقتی دانیل به هنرمند تردستی "ماریون" (با بازی سولویگ دومارتین) برخورد می‌کند، شروع به شک و تردید می‌کند. تمام دلایل وجودی او به چالش کشیده می‌شود و او متوجه می‌شود که بودن در قید حیات و انسانی بودن مزایایی دارد و اینکه عشق ورزیدن احتمالاً بزرگ‌ترین این مزایا است. تا به این لحظه، زندگی او غیرقابل لمس بوده و او تصمیم می‌گیرد که این وضعیت باید تغییر کند. اما این کار خطرناک است... هیچ تضمینی وجود ندارد! داستان کمی کند پیش می‌رود، بنابراین انتظار نداشته باشید که همه چیز به سرعت پیش برود. با این حال، این داستانی بسیار تاثیرگذار از درک اولویت‌ها و مواجهه با شیاطین - برخی از آن‌ها بیشتر از دیگران مشهودند - با روایتی تدریجی، مؤثر و پر احساس است. این فیلم نه تنها احساسی نیست، بلکه همچنان که فرشتگان ناظر بر سوژه‌های خود هستند، ویم وندرس نیز ما را دعوت می‌کند تا همین کار را با آن‌ها انجام دهیم - و دیدن این که برخی از سوالات و چالش‌هایی که او با آن‌ها روبه‌رو است به راحتی می‌تواند به تماشاگران نیز مربوط شود، بسیار تأثیرگذار است. عکاسی مونوکروم نیز بسیار زیباست و به خوبی محیط ناامیدکننده و ویران‌شده پس از جنگ را مستند می‌کند. شاید در پایان، شانس به اندازه‌ای بزرگ باشد، اما... قضاوت با شماست. در نهایت، متوجه می‌شوم که این فیلم به دلیل داستان بی‌مزه‌اش به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است. فیلم با چرخش‌های دو فرشته در خیابان‌ها و مکان‌های برلین غربی آغاز می‌شود و به تماشای زندگی روزمره مردم می‌پردازد. دانیل و کاسیل هر یک به طریقی به انسان‌ها علاقه‌مند هستند. آن‌ها نمی‌توانند دیده شوند، مگر برای کودکان و یک فرد خاص که توانایی صحبت با آن‌ها را دارد و یکی از آن‌ها در نهایت تصمیم می‌گیرد که انسانی شود و زندگی دنیوی را انتخاب کند، پس از اینکه عاشق هنرمند تردستی می‌شود. در واقع، مطالب تلویزیونی یا ادبی زیادی درباره فرشتگانی که عاشق انسان‌ها می‌شوند یا به دلایل دیگر زندگی فرشته‌ای خود را رها می‌کنند و انسانی می‌شوند وجود دارد. به نظر می‌رسد در میان ما تمایلی برای انسانی کردن این موجودات وجود دارد. اما فیلم با مجموعه‌ای از ملاحظات فلسفی و متافیزیکی همراه است که تنها برای فیلسوف‌ها، الهی‌دانان یا نویسندگان جالب خواهد بود. ویم وندرس کارگردانی است که به این نوع سینما که برای چرخه‌های هنری و جشنواره‌ها ساخته شده و هرگز برای عموم مردم نیست، علاقه‌مند است و آن‌ها را جایگزینی مناسب برای قرص‌های خواب می‌داند. شخصاً من از این نوع سینما خوشم نمی‌آید، هرچند که به ارزش هنری آن اعتراف می‌کنم. برونو گانز در مسیرش به زیبایی انسانیت به شکلی ظریف و نزدیک به شعر بیدار می‌شود. او زیبایی را در trivial ترین چیزها می‌بیند که معمولاً ما نمی‌بینیم، نه بدون حساسیت هنری بالایی که فرد معمولی به ندرت آن را پرورش می‌دهد. این بازیگر در کارش بسیار توانمند است و به خوبی توسط اتو زاندر که نقش فرشته دیگری را ایفا می‌کند، پشتیبانی می‌شود. سولویگ دومارتین و پیتر فالک نیز اضافه‌های بسیار خوبی هستند که زمان کافی برای نشان دادن ارزش خود دارند. مشکل این فیلم واقعاً در نحوه بسیار کند و سرد پیشرفت آن نهفته است. سرعت فیلم به حدی کند است که خسته‌کننده می‌شود و من اعتراف می‌کنم که به مونوگ‌های دائمی توجه زیادی نکردم. اوضاع زمانی که فالک وارد صحنه می‌شود به شدت بهتر می‌شود و به داستان بی‌روح و خواب‌آور حرکت می‌بخشد. اعتبار پایانی، به سبک اکسپرسیونیستی آلمانی، به گذشته سینمایی شهر و کشور اشاره می‌کند، چیزی که وندرس ممکن است به عنوان یک ادای احترام یا تأکید بر ادامه میراث گذشته انجام داده باشد. تقریباً کل فیلم به صورت سیاه و سفید فیلم‌برداری شده و عکاسی آن بسیار خوب و شایسته تقدیر است. رنگ‌ها بعداً معرفی می‌شوند و بیشتر با انسانیت مرتبط می‌شوند، یعنی با طرز دید ما به دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم. این فیلم از یک موسیقی متن بزرگ برخوردار نیست و بیشتر بر مونوگ‌ها و دیالوگ‌های بسیار خسته‌کننده تکیه دارد. علاوه بر این، فیلم عملاً یک تور شهری از برلین غربی است، متروپلی که به طور چشمگیری در سال‌های اخیر تغییر کرده است، همان‌طور که می‌دانیم. دیوار آنجا است، هرچند که به طور عمدی برای فیلم ساخته شده و واقعی نیست.