فیلم Sleepless in Seattle 1993

این فیلم مؤثر، کارآمد و زیباست، اما فیلمنامه‌اش چندان جالب نیست و کمی کهنه به نظر می‌رسد، با این حال هنوز هم فیلمی دلنشین محسوب می‌شود. این فیلم قطعاً یکی از معروف‌ترین کمدی‌های عاشقانه‌ای است که در دهه 90 منتشر شد و یکی از آثاری است که به شهرت تام هنکس کمک کرد، نشان داد که او می‌تواند بازیگری جدی باشد و کارهای جالب‌تری غیر از...

این فیلم مؤثر، کارآمد و زیباست، اما فیلمنامه‌اش چندان جالب نیست و کمی کهنه به نظر می‌رسد، با این حال هنوز هم فیلمی دلنشین محسوب می‌شود. این فیلم قطعاً یکی از معروف‌ترین کمدی‌های عاشقانه‌ای است که در دهه 90 منتشر شد و یکی از آثاری است که به شهرت تام هنکس کمک کرد، نشان داد که او می‌تواند بازیگری جدی باشد و کارهای جالب‌تری غیر از کمدی انجام دهد. داستان فیلم با مردی و پسر نوجوانش آغاز می‌شود که به سیاتل نقل مکان می‌کنند تا با فرایند سوگواری کنار بیایند. در آنجا، کودک پدرش را تحت فشار قرار می‌دهد تا برای خودش یک دوست دختر پیدا کند و حتی به حدی می‌رسد که به یک برنامه رادیویی زنگ می‌زند، جایی که پدر داستانش را تعریف می‌کند و جوانی از بالتیمور که قرار است با مردی که دوستش ندارد ازدواج کند، تحت تأثیر قرار می‌گیرد. فیلمنامه به شدت بر پلاتونیسم تکیه دارد: دو شخصیت اصلی یکدیگر را نمی‌شناسند و تنها پخش رادیویی و تبادل نامه‌ها آنها را واقعاً به هم متصل می‌کند. هیچ‌یک دلیلی واقعی برای جستجوی دیگری ندارند (شخصیت هنکس فاصله فیزیکی را مانعی می‌بیند و شخصیت رایان در حال حاضر متعهد است). در نهایت، سرسختی و پافشاری یک کودک آنها را به هم می‌رساند. این بر اساس غریزه خالص است که برای یک بزرگسال منطقی و معقول نیست. به همین دلیل، با وجود اینکه به کیفیت‌های فیلم واقف هستم، از آن چندان لذت نبردم. تلاش برای ایجاد یک افسانه عاشقانه معاصر را می‌بینم و درک می‌کنم، اما به نظر می‌رسد افسانه‌ها در این روزها چندان کارایی ندارند. برای من، این یکی کار نکرد. نقطه قوت بزرگ فیلم در بازی‌های عالی تام هنکس و مگ رایان است. هر دو هنوز جوان هستند و سعی دارند از این موقعیت برای دستیابی به پروژه‌های سودآورتر و جذاب‌تر استفاده کنند. تا آن زمان، هنکس عمدتاً در کمدی‌ها کار کرده بود و مصمم بود توانایی‌هایش را در پروژه‌های دیگر به نمایش بگذارد. شک نیست که او توانست این کار را انجام دهد و جنبه‌ای عمیق‌تر، حساس‌تر و احساسی‌تر از خود را نشان دهد که در آثار قبلی‌اش مشهود نبود. رایان هم در نقش خود بسیار کارآمد بود. راس مالیگر نیز عملکرد خوبی داشت. این فیلم یک نمایش بصری بزرگ نیست. این یک فیلم دهه 90 است که به خوبی پیر نشده و تلاشی در زمینه بصری نمی‌کند. نشانه‌ای از این موضوع گرافیک‌های نقشه‌ای ایالات متحده است که شبیه یک بازی آرکید به نظر می‌رسد. فیلمبرداری کسل‌کننده و رنگ‌ها محو شده‌اند، اما این موضوع در فیلم‌های این دوران رایج و متداول بود و من به خوبی با آن کنار می‌آیم. فیلم سعی می‌کند با مناظر زیبا و چشم‌اندازهای شهر سیاتل و نیویورک ما را جبران کند که همیشه مؤثر است و با پایان عالی در بالای امپایر استیت. موسیقی متن نیز با استفاده هوشمندانه از آهنگ‌های فرانک سیناترا، نات "پادشاه" کول، سلین دیون، کارلی سایمون، روی راجرز و دیگران همراه است. اکثر آهنگ‌ها شناخته‌شده و محبوب هستند. نمی‌توانم بگویم که از تماشای «بی‌خوابی در سیاتل» لذت بردم. پس از تماشا، نمی‌دانستم چه احساسی درباره‌اش دارم. کل صحنه و نحوه روایت داستان عجیب است، این که دو شخصیت در یک کمدی عاشقانه تا بخش پایانی به درستی با هم ملاقات نمی‌کنند، انتخاب عجیبی است. البته نمی‌گویم که این ایده کار نمی‌کند، اما برای من اینجا جواب نداد... به ویژه با یک طرف که حس تعقیب‌گری را القا می‌کند که به عجیب بودن داستان اضافه می‌کند. همچنین از دو بازیگر اصلی قانع نشدم، هم در اجراهایشان و هم در تناسب‌شان - البته این امر به دلیل این است که به سختی آنها را در کنار هم می‌بینیم، بنابراین نمی‌توانند هیچ شیمی‌ای را نشان دهند. تام هنکس برجسته است اما فقط به سختی، مگ رایان تلاش می‌کند، هرچند شخصیتش کمی خنثی است و به نظر من بیشتر مناسب والتر بیل پلمن است، حتی اگر فیلم تلاش کند تا برعکس نشان دهد. هیچ‌کس دیگری در صحنه به چشم نمی‌آید، با این حال به راس مالیگر جوان اعتبار می‌دهم. برای من این فیلم مورد پسند نیست، هر دو هنکس و رایان به طرز خوشایندی کارهای بهتری انجام داده‌اند.