فیلم Don’t Be Afraid of the Dark 2010

این فیلم واقعاً فوق‌العاده است. به شدت دلم برای فیلم‌های ترسناک خوب تنگ شده بود. استودیوهای آمریکایی عمدتاً از تولید ترسناک‌های واقعی غافل شده‌اند و به تولید آثار بی‌محتوا مانند "سرنوشت نهایی ۶" و "ساو ۲۳" پرداخته‌اند. فیلم‌های ترسناک، خونین و داستان‌هایی درباره‌ی نوجوانان مرده، تمام قدرتی که یک فیلم ترسناک عالی می‌تواند بر روی تماشاگرش بگذارد را نادیده می‌گیرند: یعنی این که این ژانر...

این فیلم واقعاً فوق‌العاده است. به شدت دلم برای فیلم‌های ترسناک خوب تنگ شده بود. استودیوهای آمریکایی عمدتاً از تولید ترسناک‌های واقعی غافل شده‌اند و به تولید آثار بی‌محتوا مانند "سرنوشت نهایی ۶" و "ساو ۲۳" پرداخته‌اند. فیلم‌های ترسناک، خونین و داستان‌هایی درباره‌ی نوجوانان مرده، تمام قدرتی که یک فیلم ترسناک عالی می‌تواند بر روی تماشاگرش بگذارد را نادیده می‌گیرند: یعنی این که این ژانر تنها ژانری است که می‌تواند تمام احساسات را به طور کامل دربر بگیرد و تماشاگر را به شدت خسته و در عین حال راضی کند. "از تاریکی نترسید" یک فیلم ترسناک عالی است. من این فیلم را در کنار بهترین فیلم‌های فانتزی قرار می‌دهم؛ فانتزی تاریکی، به‌طور قطع، اما فانتزی به هر حال. این یک داستان پریانه است، با تمام عناصر آن: پری‌ها، یک نامادری شرور، یک شاهزاده و یک قلعه. و چه قلعه‌ای! این فیلم در کنج‌های تاریک و غبارآلود Manor Blackwood اتفاق می‌افتد؛ خانه‌ای که هیچ کس معقولی هرگز به فکر ورود به آن نمی‌افتد. خوشبختانه، این داستان پریانه پر از شخصیت‌های نامعقول است، زیرا در داستان‌های پریانه، جایی برای افراد معقول وجود ندارد. سالی کوچولو به خانه پدرش در Manor Blackwood منتقل می‌شود، زیرا مادرش دیگر نمی‌خواهد او را داشته باشد. پدرش الکس (با بازی گای پیرس) و دوست دخترش کیم (با بازی کیتی هولمز) در حال تلاش برای بازسازی این عمارت هستند که به مدت صد سال خالی مانده است. اما ورود سالی، چیزهایی را بیدار می‌کند. چیزهایی که در کمین‌اند. چیزهایی که گرسنه‌اند. سالی، الکس و کیم از تاریخ تاریک آنچه بر سر امرسون بلک‌وود آمده، بی‌خبرند و از رازهایی که شومینه‌ی بسته درون خانه در خود دارد یا از آنچه که در Manor Blackwood رها شده است، اطلاعی ندارند. عناصر داستان‌های پریانه به وضوح در این فیلم حضور دارند و در عین حال، به نوعی زیر سوال می‌روند. سالی (با بازی بیلی مدیسون) دختری گوشه‌گیر و غمگین است که باهوش‌تر از سنش است و می‌داند که او را رها کرده‌اند. الکس پدری است که دخترش را دوست دارد، اما نمی‌داند چگونه باید پدر خوبی باشد. کیم، نامادری‌ای است که این کودک را نمی‌خواست اما سعی می‌کند بهترین شرایط را برای سالی فراهم کند، به‌ویژه به جای الکس. ترس‌هایی بر سر سالی می‌آید، اما فقط او می‌داند که آن‌ها واقعی‌اند؛ بالاخره، کدام والدین واقعاً باور دارند که موجوداتی در زیر تخت فرزندشان وجود دارد؟ والدین می‌دانند که موجودات واقعی نیستند، حتی اگر باشند. کودکان می‌دانند که موجودات واقعی‌اند و هیچ مجموعه‌ای از اطمینان‌ها، هرچند با محبت داده شده، نمی‌تواند کافی باشد. بیلی مدیسون در این فیلم در کانون توجه است و بازی فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد. او یک دختر واقعی است، نه نسخه‌ای جعلی از هالیوود. کیتی هولمز در نقش نامادری در تلاش است و گای پیرس با نقشی که به او داده شده، موفق عمل می‌کند، هرچند که این نقش کم‌اهمیت‌ترین نقش پدر بی‌باور است. یکی از نقاط قوت بزرگ فیلم این است که این عدم باور آزاردهنده را به عنوان یکی از ارکان خود به کار می‌گیرد. موجودات در نور بیشتری دیده می‌شوند و آنچه که از ترس آن‌ها می‌کاهد، به تهدید آن‌ها می‌افزاید؛ ما می‌دانیم، همان‌طور که سالی می‌داند، که این موجودات واقعی‌اند و بدون کمک، آسیب خواهند رساند. این یک نتیجه‌گیری خزنده و اجتناب‌ناپذیر است که در وحشت خود فزاینده است. کل فیلم به طرز ماهرانه‌ای ساخته شده است: بازی‌ها به طور یکنواخت عالی هستند، جو سنگین و تهدیدآمیز است، تصویربرداری زیبا و گیراست، طراحی هنری جذاب و تاریک است و طراحی صدا (به‌ویژه صداهای موجودات) ترسناک است. حتی پس از اینکه موجودات نمایان می‌شوند، ترس آن‌ها کاهش نمی‌یابد و من این را نه تنها به دست کارگردان تازه‌کار تروی نیکسی بلکه به طراحی صدای بی‌نقص نسبت می‌دهم. نیکسی، که قبلاً هنرمند کمیک بوده است، پس از دیدن فیلم کوتاه او "آلام لچکی" توسط تهیه‌کننده و نویسنده مشترک گی‌یرمو دل تورو انتخاب شد. انتخابی ایده‌آل بود. دل تورو سال‌ها بر روی بازسازی این فیلم کار کرده است، بر اساس یک فیلم ABC در دهه ۷۰. او گفت که این فیلم آن‌قدر او را ترسانده که دلیل ورود او به دنیای فیلم‌های ترسناک بوده است. و نشانه‌های خاص دل تورو در سراسر فیلم وجود دارد، از قهرمان جوان تا گنجاندن داستان‌های پریانه و طراحی هنری معروف او. با این حال، هیچ‌کدام از این‌ها نباید از قدردانی از کار نیکسی بکاهد؛ زیرا پیدا کردن کارگردانی که زمان لازم برای ایجاد جو و افزایش تنش به نقطه‌ی بحرانی را صرف کند، بسیار نادر است. این فیلم R است، زیرا هیچ درجه دیگری نمی‌تواند آن را در بر بگیرد. فیلمسازان در تلاش بودند تا فیلمی PG-13 بسازند، که فکر می‌کردند می‌توانند آن را بدون خشونت، زبان نامناسب یا صحنه‌های جنسی به دست آورند. وقتی آن را برای درجه‌بندی ارسال کردند، MPAA آن را به دلیل شدت "ترس pervasive" به R درجه‌بندی کرد. وقتی از آن‌ها پرسیدند که چه کاری می‌توانند انجام دهند تا PG-13 تجاری‌تری بگیرند، MPAA پاسخ داد: "چرا یک فیلم ترسناک عالی را خراب کنید؟" "از تاریکی نترسید" آنچه را که در فیلم‌های ترسناک امروزی کمبود دارد، داراست: تخیل. تخیل تاریک، ترسناک و فوق‌العاده. نوعی که باعث می‌شود از اینکه می‌توانید در یک سینمای تاریک نشسته و بگذارید شما را به طور کامل ببلعد، خوشحال باشید.