فیلم Naked 1993

فیلم «عریان» به کارگردانی مایک لی در سال 1993، درامی است درباره روابط جنسی – اینکه چگونه مردان به زنان آسیب می‌زنند و چگونه برخی از زنان به دلیل عزت نفس پایین و تمایل به خواسته شدن یا حمایت، این آسیب را می‌پذیرند. این فیلم به خاطر شخصیت‌های بسیار واقعی و زنده‌اش شناخته می‌شود. بیشتر فیلم در طول چند ماه و از طریق بداهه‌پردازی‌ها شکل...

فیلم «عریان» به کارگردانی مایک لی در سال 1993، درامی است درباره روابط جنسی – اینکه چگونه مردان به زنان آسیب می‌زنند و چگونه برخی از زنان به دلیل عزت نفس پایین و تمایل به خواسته شدن یا حمایت، این آسیب را می‌پذیرند. این فیلم به خاطر شخصیت‌های بسیار واقعی و زنده‌اش شناخته می‌شود. بیشتر فیلم در طول چند ماه و از طریق بداهه‌پردازی‌ها شکل گرفت و لی از بازیگرانش خواسته بود که داستان‌های پیچیده‌ای برای شخصیت‌های خود بسازند تا وقتی دوربین‌ها روشن شدند، کاملاً قانع‌کننده باشند. فیلم با فرار «جانی» (با بازی دیوید توئلیس) از منچستر آغاز می‌شود. او پس از یک برخورد جنسی با زنی متأهل که به تجاوز ختم می‌شود، مجبور به ترک شهر می‌شود زیرا زن او را تهدید می‌کند که شوهرش را به سراغش می‌فرستد. جانی با دزدی یک خودرو به لندن می‌رود تا در خانه دوست‌دختر سابقش «لوییز» (با بازی لزلی شارپ) بماند و با هم‌خانه‌اش «سوفی» (با بازی کاترین کارتلیدج) رابطه برقرار می‌کند و چند شب را به عنوان بی‌خانمان در لندن می‌گذراند. در کنار این داستان، صحنه‌هایی از «جرمی»، یک دلال املاک ثروتمند که غلبه‌های جنسی‌اش به‌نوعی معادل طبقه بالا با جانی است، نمایش داده می‌شود. به طور طبیعی، بیننده کنجکاو می‌شود که وقتی این دو مرد ملاقات کنند، چه خواهد شد. مشکلی در جانی وجود دارد؛ او به هر چیزی که به او گفته می‌شود، با یک سیل کلامی و بی‌پایان پاسخ می‌دهد که نوعی زورگویی فکری است. این مرد عمیقاً آسیب‌دیده به نظر می‌رسد که بهترین دفاع در برابر سختی‌های دنیا را حمله می‌داند. با اینکه 27 سال دارد، به گونه‌ای به نظر می‌رسد که بسیار بزرگ‌تر است. در این زمینه، بازی توئلیس یکی از بهترین نمایش‌ها از یک فرد عجیب یا بیمار روانی است. با این حال، تمام شخصیت‌ها به یاد ماندنی هستند و افکار من به طور مکرر به آنها بازمی‌گردد. من در مورد خط داستانی کمی تردید دارم، زیرا آخرین صحنه‌های فیلم (که فقط در مراحل پایانی تولید تصمیم‌گیری شده بودند) به طور ناگهانی تنوع لحن را تغییر می‌دهند و ممکن است ضد اوج به نظر برسند. با این حال، من این فیلم را توصیه می‌کنم و معتقدم که با وجود نقص‌های غیرقابل انکارش، فیلم بزرگی است. این فیلم ناخوشایند و ناراحت‌کننده است و به طور معمول مورد تحسین منتقدان قرار می‌گیرد، اما به طور طبیعی از سوی عموم فراموش می‌شود. مایک لی با مهارت و هوش کارگردانی کرده است، فیلمی که همه را راضی نمی‌کند و از ناراحت‌کننده بودن ابایی ندارد. داستان مردی را روایت می‌کند که در خانه دوست‌دختر سابقش پنهان می‌شود تا از پیگرد قانونی به خاطر تجاوز فرار کند و ما او را در ماجراها و دیالوگ‌های مختلفی دنبال می‌کنیم که بین نیهیلیسم، «مزخرف» و فلسفه عمیق نوسان دارد. او مردی ناخوشایند با جنبه‌هایی از سادیسم است، اما فیلم پر از شخصیت‌های ناخوشایند در یک داستان تاریک است. قدرت بزرگ فیلم، به نظر من، عملکرد فوق‌العاده دیوید توئلیس است، یکی از بااستعدادترین و ثابت‌قدم‌ترین بازیگران بریتانیایی که کارنامه‌ای قابل حسد دارد و در پروژه‌های متعددی درخشان بوده است، اما به اندازه‌ای که شایسته‌اش است مورد توجه و ارزیابی قرار نگرفته است. من نمی‌توانم بگویم که این بهترین فیلم اوست، اما مطمئناً در پنج فیلم برترش قرار دارد. سایر بازیگران، از جمله لزلی شارپ و گرگ کرتول، کمتر جالب هستند، اما توانسته‌اند لحظات و شخصیت‌های خوبی ارائه دهند. از نظر فنی، فیلم دارای فیلم‌برداری بسیار خوبی است که سایه‌ها، نور نیمه و نور غیرمستقیم را به خوبی به تصویر می‌کشد. این به خوبی با محیطی که کارگردان می‌خواست ایجاد کند، همخوانی دارد و به عنوان نقطه قوت تکنیکی فیلم به شمار می‌رود: دکورها و لباس‌ها به خوبی طراحی شده‌اند، اما بدون نکات بارز، و افکت‌ها و موسیقی متن به حدی کم‌نمایش هستند که به essentials محدود می‌شوند. در این فضای تاریک، مه‌آلود و انبوه زیرزمینی لندن، هیچ چیز به‌ویژه دوستانه، شاد یا گلدار وجود ندارد. تلاش می‌شود با نوعی خامی، بر عریانی اخلاقی و ضعف‌های تاریک هر شخصیت تأکید شود. در بین این موارد، صحنه‌های متعددی از سکس و برهنگی وجود دارد، از جمله برهنگی صریح از جلو از شخصیت اصلی. با این حال، هیچ قصدی برای زیبایی، حس‌انگیزی یا شهوت وجود ندارد. این برهنگی، زشت و بدقواره است و ما را اذیت می‌کند. بنابراین، این فیلم به هیچ وجه فیلمی نیست که بخواهم روزی دوباره تماشا کنم یا بگویم که از آن لذت بردم، هرچند که به merites و امتیازات آن اعتراف می‌کنم. این داستان به طرز ناامیدکننده‌ای تیره و تار است. دیوید توئلیس مردی نسبتاً بی‌بندوبار و خشن است که به لندن می‌رسد و جایی برای ماندن ندارد. «جانی» به خانه «لوییز» (لزلی شارپ) می‌رود. آنها به مدت کوتاهی دوباره به هم می‌پیوندند، اما او خیلی زود از آنچه که به راحتی می‌تواند به دست آورد خسته می‌شود و دوباره به خیابان‌ها می‌رود تا با انواع شخصیت‌های شبانه‌ای که در شهر زندگی می‌کنند، برخورد کند و ما را با مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه عجیب آشنا کند. در حالی که «جانی» در حال تفریح است، «لوییز» و هم‌خانه‌اش «سوفی» (کاترین کارتلیدج) توسط صاحب‌خانه‌شان – «جرمی» (گرگ کرتول) که خشونت جنسی را به سطح جدیدی می‌برد، مورد آزار قرار می‌گیرند. در نهایت، خیابان‌ها انتقام خود را از «جانی» می‌گیرند و او باید به خانه‌اش برگردد جایی که در آنجا همه چیز بالاخره به نقطه‌ای می‌رسد. این فیلم به نوعی شبیه یک مستند مشاهداتی است. سبک عکاسی به خوبی با دیالوگ‌های خشمگین (و بالغ) اما گاهی بسیار قدرتمند ترکیب می‌شود تا مجموعه‌ای از شخصیت‌ها را خلق کند که بین آزاردهنده و نیازمند، خشن و حتی محبت‌آمیز – به نوعی منحرف – نوسان دارند. توئلیس در بهترین حالت خود به تصویر کشیده شده است، همچنین «کرتول» که به نوعی ناخوشایند است و بیشتر فیلم را در شورت خود سپری می‌کند و تهدیدی را به نمایش می‌گذارد که باید به خوبی عمل کند – او مردی کوچک و کم‌اثر است – اما این کار می‌کند. لزلی شارپ نیز عملکرد خوبی دارد، هرچند که دقیقاً نمی‌دانم او چه چیزی در «جانی» لاغر و زشت می‌بیند. در نهایت، شاید همین نکته باعث می‌شود که این فیلم فراتر از زشتی‌اش قرار بگیرد. این فیلم تماشای خوشایندی نیست، و فکر نمی‌کنم هیچ پیام عمیق یا گویایی برای انتقال داشته باشد – اما ارزش یک بار تماشا را دارد.