فیلم Origin 2023

فیلم «Origin» با اقتباس از کتاب ایزابل ویلسون، به شکلی هوشمندانه پایه‌های سیستم کاست را به تصویر می‌کشد و با داستانی جذاب و آگاهی‌بخش، تماشاگر را درگیر می‌کند، هرچند که مشخص است که منبع اصلی، بیشتر به یک مستند می‌ماند. اجراهای انسانی فوق‌العاده تمامی بازیگران، به‌ویژه آونجانو الیسان، کمبود تعادل بین دیالوگ‌های احساسی و سخنرانی‌های سنگین را جبران می‌کند. تصاویری تأثیرگذار و موسیقی بسیار احساسی، تجربه‌ی...

فیلم «Origin» با اقتباس از کتاب ایزابل ویلسون، به شکلی هوشمندانه پایه‌های سیستم کاست را به تصویر می‌کشد و با داستانی جذاب و آگاهی‌بخش، تماشاگر را درگیر می‌کند، هرچند که مشخص است که منبع اصلی، بیشتر به یک مستند می‌ماند. اجراهای انسانی فوق‌العاده تمامی بازیگران، به‌ویژه آونجانو الیسان، کمبود تعادل بین دیالوگ‌های احساسی و سخنرانی‌های سنگین را جبران می‌کند. تصاویری تأثیرگذار و موسیقی بسیار احساسی، تجربه‌ی صوتی و بصری را جذاب‌تر می‌کند. این فیلم بدون نقص نیست، اما یکی از مهم‌ترین داستان‌هایی است که در این قرن باید دید یا مطالعه کرد. امتیاز: B بازیگری در اینجا به‌خوبی انجام شده است، اما واقعاً برای پیش‌زمینه جذاب نظریه‌ای که نشان می‌دهد نژاد به تنهایی نمی‌تواند دلایل سلسله‌مراتب اجتماعی باشد، اهمیت چندانی ندارد. آونجانو الیسان-تیلور، دیدگاه جذابی از نویسنده ایزابل ویلسون ارائه می‌دهد که توسط یک ناشر دعوت شده تا ارزیابی دقیق‌تری از روابط نژادی پس از قتل یک مرد سیاه‌پوست جوان در یک محله سفیدپوست ارائه دهد. تماشاگران از ابتدا می‌دانند که چه اتفاقی افتاده، بنابراین آن جنبه نیز برای داستان خیلی مهم نیست - بلکه جستجوی او برای یک توجیه اهمیت دارد. این جستجو تلاش می‌کند تا شباهت‌هایی بین وضعیت شهروندان آفریقایی-آمریکایی و قربانیان هولوکاست و سیستم کاست در هند جستجو کند. با گذراندن بخشی از فیلم در آلمان و سپس در هند، ما به دیدگاه بین‌المللی‌تری از دلیل شکل‌گیری جامعه‌ای که شامل اقشار مختلف است، دست می‌یابیم و می‌بینیم که چه مقدار از این وضعیت برای قرن‌ها تغییر نکرده است. مقایسه‌ای که او توسعه می‌دهد، به‌طور شگفت‌آوری قانع‌کننده است، اگرچه بدون ایراد نیست، و الیسان-تیلور به‌خوبی به‌عنوان یک اسفنج برای فلسفه‌هایی که به‌وجود می‌آیند عمل می‌کند. تنها عنصری که به‌طور جدی از آن اجتناب می‌شود، مذهب است. این انزوا به‌نوعی اصالت نتیجه‌گیری‌ها را زیر سؤال می‌برد، زیرا به‌ندرت به این موضوع اشاره می‌کند که رفتارها و ساختارهای فرهنگی اغلب توسط کسانی که در رأس آن‌ها هستند، خصوصاً در اشکال مختلف روحانیت، تعیین می‌شود - خواه برهمن باشند یا کاردینال. چندین زیر داستان خانوادگی برای افزودن درام به داستان وجود دارد، اما من آن‌ها را کمی غیرضروری یافتم زیرا نظریه بیشتر بسط داده می‌شود. این فیلم از یک دیدگاه آمریکایی بسیار خاص آمده است - جالب خواهد بود اگر ببینیم اگر این داستان از دیدگاه یهودی یا هندی بازسازی شود، چه نتیجه‌ای خواهد داشت. اما به‌هرحال، این یک تمرین تفکر برانگیز در رابطه با آنچه که موجب عملکرد و بقای طبقات انسانی می‌شود، است. آن‌هایی که بر این باورند که نژادپرستی سیستماتیک نهادی اساساً یک مشکل آمریکایی است، باید نگاهی جدی به این اثر جدید از نویسنده-کارگردان آوا دوورنای، که بیشتر به خاطر درام تاریخی عالی «سلما» (۲۰۱۴) شناخته می‌شود، بیندازند. این فیلم بر اساس کتاب «کاست: ریشه‌های نارضایتی ما» اثر ایزابل ویلسون ساخته شده است و بررسی می‌کند که چگونه تعصبات طبیعی در واقع یک پدیده جهانی هستند که ممکن است به‌طور خاصی با نژاد ارتباط نداشته باشند، بلکه بیشتر به مسائل کاست مربوط می‌شوند. هرچند این فیلم واقعاً این موضوع را از یک دیدگاه آمریکایی بررسی می‌کند، بلکه همچنین به آن از جنبه دستورات اعمال شده در آلمان نازی و سیستم کاست هند پرداخته می‌شود، جایی که نژاد مسئله‌ای ذاتی نیست. بلکه، شیوه‌های تبعیض‌آمیز نهادی در این مکان‌ها (و همچنین در جاهای دیگر) به‌واسطه تمایزات مصنوعی که بر اساس ویژگی‌های دیگر ایجاد و استمرار یافته‌اند، ایجاد شده‌اند و تأثیرات منفی مشابهی با آنچه که توسط سیاست‌های مبتنی بر نژاد ایجاد شده‌اند، دارند. کارگردان بررسی می‌کند که چگونه نویسنده ویلسون (آونجانو الیسان تیلو) به تحقیق و نوشتن کتاب در این مورد پرداخته است، پروژه‌ای که در زمانی انجام شد که او با عواقب مجموعه‌ای از تراژدی‌های شخصی شامل مادرش (امیلی یانسی)، شوهرش (جان برنتال) و پسرعمویش (نیسی نش-بتس) دست و پنجه نرم می‌کرد، که به او دلیلی برای ادامه زندگی می‌دهد. البته، رشته‌های داستانی متعدد در روایت و نحوه‌ی سازماندهی آن‌ها می‌توانستند به وضوح بیشتری نیاز داشته باشند و پیاده‌سازی نظریه‌های نویسنده می‌توانست در برخی مواقع به‌طور کمتری به‌طرز فلسفی ارائه شود. با این حال، در نهایت، موضوعات فیلم به‌خوبی جمع می‌شوند تا فرضیه‌ای جذاب و روشنگر ایجاد کنند که همگی ما باید به‌طور جدی به آن فکر کنیم. افزون بر این، تصویر داستان شخصی ویلسون با مجموعه‌ای از لحظات احساسی قوی پر شده است که قطعاً قلب را به تپش می‌اندازد، پس دستمال‌کاغذی را آماده داشته باشید. این فیلم همچنین شامل مجموعه‌ای از اجراهای خوب و کوچک از بازیگرانی چون نیک آفرمن، بلر آندروود، آدرا مک‌دونالد، فین ویتراک، ورا فارماگا، مایلز فراست و لنکس سیمز است. در نهایت، افشاگری‌هایی که در اینجا مطرح می‌شود، ممکن است شما را به خاطر وضعیت بی‌دلیل انسانیت غمگین کند. اما این فیلم همچنین درک عمیق‌تری از آنچه که به‌طور بنیادین با انسانیت اشتباه است، ارائه می‌دهد و به ما کلیدی می‌دهد که ممکن است به ما کمک کند از بحران اجتماعی فعلی بیرون بیاییم و راه‌حلی پیدا کنیم که ممکن است سرانجام به ما کمک کند تا اوضاع را برای همیشه اصلاح کنیم. یک فرصت از دست رفته. هرچند که من با بیشتر آنچه در این فیلم بیان شده، موافقم، اما نمی‌توانم درک کنم چرا نتوانسته به شباهت‌های واضحی با جدایی بر اساس مذهب بپردازد. آیا من تنها کسی هستم که ازدواج بین ادیان را همانند منع ازدواج‌های بین نژادی می‌بینم؟ به نظر می‌رسد تأمین مالی این فیلم در زمان‌های جنبش «وُک» راحت بوده است. نیت‌های نویسنده به‌وضوح با اشاره به وقایع تراژیک و جالبی همچون مرگ یک مجرم محلی و اوباش جورج فلوید به‌عنوان یک مسئله نژادی و چندین رویداد دیگر که هیچ ارتباطی با تبعیض نژادی نداشتند، قابل مشاهده است. این فیلم فرصتی عالی برای به چالش کشیدن و بحث در مورد سایر جنبه‌های جدایی نژادی داشت، مانند تعداد بسیار بالای جرایم، بیکاری و باندها در مناطق اشغال شده توسط سیاه‌پوستان، که نسبت به جمعیت آن‌ها نامتناسب است. همچنین می‌توانست مذهب را به عنوان ابزاری واضح برای جداسازی مردم به چالش بکشد، اما این کار را نکرد، چون این فقط یک تولید اصلی دیگر جنبش «وُک» است.