انیمیشن The Jungle Book 1967

ساعت خوبی است، ممکن است دوباره آن را تماشا کنم و می‌توانم آن را به کسانی که نسخه‌های دیگر را دیده‌اند یا به دنبال تحلیلی از نوشته‌ها هستند، پیشنهاد کنم. در طول بخش زیادی از فیلم، در حالت نوستالژیک بودم و به یاد چیزهایی که در دوران کودکی‌ام دیده یا احساس کرده بودم، می‌افتادم و از تجربه سفر به گذشته لذت می‌بردم. تا تقریباً آخرین صحنه بود...

ساعت خوبی است، ممکن است دوباره آن را تماشا کنم و می‌توانم آن را به کسانی که نسخه‌های دیگر را دیده‌اند یا به دنبال تحلیلی از نوشته‌ها هستند، پیشنهاد کنم. در طول بخش زیادی از فیلم، در حالت نوستالژیک بودم و به یاد چیزهایی که در دوران کودکی‌ام دیده یا احساس کرده بودم، می‌افتادم و از تجربه سفر به گذشته لذت می‌بردم. تا تقریباً آخرین صحنه بود که متوجه شدم نوشتن این فیلم چقدر خوب است. می‌دانم که این فیلم به خاطر سبک انیمیشن عالی، آهنگ‌های جذاب و مضامین دلنشین بلوغ شناخته شده است، اما از چندین فرمول قوی استفاده می‌کند که از زمان داستان‌های ایزوپ استفاده شده‌اند. این باعث شد تا به کیفیت نوشتن پی ببرم و احساس کردم در حال تماشای داستانی با درس‌های اخلاقی هستم. تا آن لحظه، در حال آماده‌سازی ذهنی برای این بودم که چگونه این انیمیشن ۱۹۶۷ به عنوان یک استعاره کامل برای کودکان ۲۰۲۰ که وارد دنیای واقعی می‌شوند، عمل می‌کند: هرگز نه شنیدن، حتی در مقابل تهدید از دست دادن‌های بزرگ و بالقوه مرگبار، زیرا حتی در برابر خطر، به آنها آموخته‌اند که شایستگی دارند، حتی در منطقی که نمی‌تواند برای هر دو طرف درست باشد، در حالی که هر دو این را باور دارند. اوه، این خیلی شبیه جنگ‌های مذهبی به نظر می‌رسد. به نوشتن برمی‌گردم: موگلی نماد سادگی، خودخواهی و حق‌طلبی است، هرچه بخواهید نامش بگذارید، زیرا او قربانی شانس‌های شدید از محبت است: او به سادگی در هر جایی که می‌رود، شانس بقا را پیدا می‌کند. در حالی که تارزان بیشتر منطقی به نظر می‌رسد، این توسعه شخصیت برای مجموعه‌ای از موقعیت‌ها (هر کدام یک افسانه بالقوه) است که شخصیت اصلی از باگره به موگلی و بالو جابجا می‌شود و هر یک در حین ادامه ماجراجویی درس‌هایی می‌آموزند. با نمایندگی از جنگل و مشکلاتی که موگلی با آن‌ها روبرو می‌شود، موگلی به آرامی می‌آموزد که باگره و بالو هر دو می‌دانند: بیشتر مردم فقط به منافع خود علاقه دارند، اما گاهی اوقات کسانی که به اندازه کافی دارند، می‌توانند در موقعیتی باشند که به دیگران کمک کنند. نژادپرستی (زنوئیسم) که شیرخان نسبت به موگلی به عنوان یک انسان دارد، کافی است تا این شکارچیان دوستی‌اش را رها کنند تا به او کمک کنند به دهکده انسان‌ها برود. درس واقعاً عجیب این است که موگلی خودخواهی لازم در جنگل را می‌پذیرد، با وجود دیالوگ‌های مخالف. این فیلم احتمالاً بهترین تعادل بین داستان و موسیقی متن را در میان هر فیلمی که تاکنون دیده‌ام - چه انیمیشن و چه غیر آن - دارد. داستان "موگلی" نوشته رادیار کیپلینگ را اقتباس کرده است، داستان کودکی که در جنگل هندوستان رها شده اما توسط یک خانواده از گرگ‌ها نجات یافته و بزرگ شده است. "باگره"، پلنگ دانا متوجه می‌شود که وقتی پسر به جوانی می‌رسد، باید به نوع خود بازگردد، اما "بالو"، خرس مهربان، نظر دیگری دارد و بنابراین جوان ماجراجوی ما را به برخی ماجراجویی‌های سرگرم‌کننده در جنگل می‌برد - شامل نزدیک شدن به شیرخان، و "کaa" پایتون هیپنوتیزم‌کننده. بازیگران صدا - به ویژه فیل هریس به عنوان خرس و جورج سندرز به عنوان ببر عالی هستند؛ لوئیس پریما به عنوان "لویی" پادشاه میمون‌ها یکی از بهترین آهنگ‌ها را در فیلم‌های دیزنی ارائه می‌دهد - و برادران شرمن هم تعدادی آهنگ عالی دیگر برای ما فراهم کرده‌اند. جزئیات انیمیشن‌ها و شوخی‌های موجود در سناریو فوق‌العاده است - واقعاً این فیلم باید دیده شود.