فیلم Aftersun 2022

"کالوم" (با بازی پل مسکل) و دخترش "سوفی" (فرانکی کوریو) برای تعطیلاتی به ترکیه می‌روند. در ابتدا، تجربه آن‌ها مرا به یاد فیلم "Carry on Abroad" (1972) انداخت، با مشکلات معمولی مانند کارهای ساختمانی و اشتباهات در رزرو، اما به زودی آن‌ها به روال راحتی در کنار استخر عادت می‌کنند و ما کمی در مورد دینامیک بین پدر و دختر آشنا می‌شویم. گفتگوهای گاه و...

"کالوم" (با بازی پل مسکل) و دخترش "سوفی" (فرانکی کوریو) برای تعطیلاتی به ترکیه می‌روند. در ابتدا، تجربه آن‌ها مرا به یاد فیلم "Carry on Abroad" (1972) انداخت، با مشکلات معمولی مانند کارهای ساختمانی و اشتباهات در رزرو، اما به زودی آن‌ها به روال راحتی در کنار استخر عادت می‌کنند و ما کمی در مورد دینامیک بین پدر و دختر آشنا می‌شویم. گفتگوهای گاه و بیگاه با مادر غایبشان به ما می‌گوید که والدین دیگر با هم نیستند و مجموعه‌ای از فعالیت‌های تعطیلاتی همراه با فلش‌بک‌های کوتاه از "سوفی" بزرگسال به ما کمک می‌کند تا تلاش‌های دختر جوان برای بهتر شناختن پدرش - و او نیز، او را - هنگام استراحت در زیر نور آفتاب را دنبال کنیم. این فیلم دارای بازی قوی و با اعتماد به نفس از سوی کوریو است و دینامیک جذابی بین دو شخصیت وجود دارد. شخصیت کالوم محافظه‌کار اما با تساهل است و شخصیت سوفی مستقل و کنجکاو است - و کارگردان، شارلوت ولز، اجازه می‌دهد تا شخصیت‌ها به آرامی و با دقت توسعه یابند. واقعاً چیزی در اینجا رخ نمی‌دهد - اما در عین حال روابط و بلوغ آن‌ها بسیار معنی‌دار است. واقع‌گرایی خاصی در این فیلم وجود دارد - هیچ لحظه ناگهانی وجود ندارد و همه چیز درباره‌ی تکامل است و هر دو شخصیت فضای زیادی برای این کار دارند. مطمئن نیستم که واقعاً نیاز به تماشای آن در سینما باشد، اما قطعاً ارزش دیدن را دارد وقتی که به صفحه‌نمایش‌های کوچک‌تر می‌رسد. من به دلیل امتیازهای بالایی که این فیلم دریافت کرده بود، به تماشای آن کشیده شدم نه به خاطر داستان یا بازیگران. بنابراین خودم را در موقعیت عجیبی می‌بینم که آیا شاید من کمی احمق هستم و فقط "متوجه نشدم." برای من، فیلم بی‌نظم و گیج‌کننده‌ای بود. صحنه‌های چشم‌گیر و بازی خوب وجود داشت، اما همه چیز به نظرم نامربوط و گیج‌کننده می‌آمد. بین لرزش دوربین و تصاویری که بارها و بارها به نمایش درآمدند و برای من معنایی نداشتند، رشته داستان را گم کردم جز نکته واضح آن که نشان‌دهنده تعامل مداوم بین پدر و دختر بود. چند صحنه آرام به نظر می‌رسید که به حالت یک تصویر ساکن تبدیل می‌شوند و ناگهان ما به صحنه بعدی می‌رویم. صبر کنید، صحنه قبلی درباره چه بود؟ چند نشانه از حالت روحی غم‌انگیز پدر وجود داشت و جایی که ممکن است او را به آنجا رسانده باشد (چرا که به‌طور صریح به ما گفته نشد) و آن صحنه‌ها باید صحنه‌های حیاتی می‌بودند که داستان و حال و هوای آن را پیش می‌بردند. اما به نظر می‌رسید که فقط به‌عنوان اطلاعات جانبی ارائه شدند. این فیلم به موضوع مهمی در دنیای امروز می‌پردازد - مسائل بهداشت روانی که نادیده گرفته شده‌اند. اول از همه، باید بگویم که بازیگری فوق‌العاده است. پل مسکل به خوبی سکوت ناشی از افسردگی را به تصویر کشیده است. حتی فرانکی نیز مرا تحت تأثیر قرار داد، مانند آنا پاکین دیگر. این داستانی قدرتمند است که به وضوح پرسش‌های بی‌پاسخ در زندگی شارلوت ولز را منعکس می‌کند. این فیلم به فهرست فیلم‌های من با عنوان "کارگردانانی درباره خودشان" اضافه شده است. فقط از معرفی زندگی خانوادگی سوفی بزرگسال راضی نبودم. ما هیچ چیزی درباره آن‌ها نمی‌آموزیم و این یک خلأ در فیلمنامه کلی ایجاد می‌کند. تقریباً می‌توانم آن را خسته‌کننده توصیف کنم، مگر اینکه حس نامناسب و تنشی را در تمام مدت احساس کنم. یک پرتره انسان‌گرایانه از رابطه پدر و دختری که سؤال از اینکه یک پدر خوب چه ویژگی‌هایی دارد را برمی‌انگیزد. من به‌طور ناخواسته در شاید جدی‌ترین صحنه فیلم گلابی کردم و به دلیل تضاد شروع به خندیدن کردم. سپس، وقتی شخصیت روی صفحه شروع به گریه کرد، بیشتر خندیدم و نتوانستم خودم را کنترل کنم و اشک‌هایم شروع به ریختن کرد. این یک داستان واقعی است و برای من بهترین لحظه فیلم بود. می‌خواستم این فیلم را دوست داشته باشم زیرا برادرم آن را پیشنهاد کرده بود، اما ... سمی است. می‌توانم از آهنگ‌هایی که throughout پخش می‌شود بگویم که کسی در گروه سنی من این را ساخته است. اما ... این خودشیفتگی است. مثل این است که یک نوجوان بی‌احترامی که در زمان نوجوانی من بود، بزرگ شده و هرگز به یک بزرگسال تبدیل نشده است. هرکسی که این را ساخته، یک آدم بی‌ارزش است. این چیزی است که من با آن باقی مانده‌ام. من هیچ تمایلی به ارتباط با پدر در این فیلم ندارم، نمی‌خواهم بدانم دختر شکسته‌اش چگونه در تلاش است تا دوباره به حالت قبلی برگردد. نمی‌خواهم هیچ ارتباطی با کسی که در ساخت این فیلم دخیل بوده، داشته باشم، مگر اینکه فکر کرده باشند که در حال ساخت یک اظهار نظر تند درباره اینکه چگونه خودشیفتگی به میراث منفی برای نسل‌های بدبخت آن‌ها تبدیل می‌شود، هستند.