فیلم The Quake 2018

**تقلید از سینمای آمریکایی که از نروژ آمده است.** فیلم‌های فاجعه یکی از کلاسیک‌هایی هستند که سینما ما را به آنها عادت داده است، عمدتاً به دلیل فیلم‌های دراماتیک و پرهیاهوی هالیوود. این فیلم آمریکایی نیست، بلکه از نروژ سرد می‌آید، اما تمام زبان ملودراماتیک و احساسی سینمای ایالات متحده در سرتاسر فیلم وجود دارد. من اعتراف می‌کنم که دیدن یک فیلم نروژی درباره یک زلزله ویرانگر...

**تقلید از سینمای آمریکایی که از نروژ آمده است.** فیلم‌های فاجعه یکی از کلاسیک‌هایی هستند که سینما ما را به آنها عادت داده است، عمدتاً به دلیل فیلم‌های دراماتیک و پرهیاهوی هالیوود. این فیلم آمریکایی نیست، بلکه از نروژ سرد می‌آید، اما تمام زبان ملودراماتیک و احساسی سینمای ایالات متحده در سرتاسر فیلم وجود دارد. من اعتراف می‌کنم که دیدن یک فیلم نروژی درباره یک زلزله ویرانگر کمی مرا متعجب کرد. من زمین‌شناس نیستم، اما خطر شدیدترین زلزله‌ها را با نروژ مرتبط نمی‌دانم. این کشور به طور طبیعی هر ساله زلزله‌های متوسطی را تجربه می‌کند و در واقع، یک رویداد شدیدتر در اوایل قرن بیستم ثبت شده است که پایتخت را به شدت تحت تأثیر قرار داد. با این حال، زلزله‌های نروژی در مقایسه با زلزله‌هایی که ترکیه، چین، هند و مجمع‌الجزایر آتلانتیک و هاوایی را تکان می‌دهند، ناچیز هستند. زلزله اسلو که فیلم در مورد آن صحبت می‌کند، حتی به شدت ۶ در مقیاس ریشتر هم نرسید و نسبت به زلزله اخیر در مراکش ضعیف‌تر بود و قابل مقایسه با زلزله ۹ ریشتری که در سال ۱۷۵۵ لیسبون و بخش‌های قابل توجهی از شمال آفریقا و شبه‌جزیره ایبری را ویران کرد، نیست. به هر حال، فیلم به طور معقولی خوب است و ما را به طور رضایت‌بخشی سرگرم می‌کند. من فیلم قبلی را ندیده بودم و نمی‌دانستم وجود دارد، هرچند که وقتی چند صحنه در ابتدای فیلم را دیدم، به وجود آن مشکوک شدم، شکی که هنگام مستند کردن برای نوشتن این متن روشن شد. به طور طبیعی، از آنجا که این اولین تماس من با سینمای نروژ است، نه کارگردان جان آندریاس آندرسن را می‌شناختم و نه هیچ‌یک از بازیگران را. با این حال، آنچه دیدم برایم خوشایند بود: آندرسن نشان می‌دهد که شاگرد سینمای ایالات متحده است و از فیلم‌هایی مانند "آتش‌فشان"، "قله دانته" و "نور روز" الهام می‌گیرد به گونه‌ای که این تأثیرات آن‌قدر واضح است که به نظر می‌رسد یک کولاژ است. فیلمنامه عناصر این فیلم‌های مختلف را کپی کرده و داستانی تقریباً یکسان را به ما ارائه می‌دهد، که بر اساس تلاش‌های قهرمان برای هشدار دادن درباره یک فاجعه قریب‌الوقوع است، با وجود کر بودن مقامات مربوطه در برخورد با آن. با این حال، فیلم قدرت، درام، روح و حرکت دارد و از لحظات بی‌محتوا پرهیز می‌کند و تقریباً هیچ‌گونه تسلیم‌پذیری به ملودرام ارزان ندارد. بدترین بخش این است که می‌بینیم آندرسن نتوانسته است یک پایان بسته ایجاد کند و شخصیت‌هایش را در خطر رها کرده است بدون اینکه بدانیم چگونه روز را به پایان می‌رسانند. شاید مهم‌تر از هر چیز دیگری، از جمله عملکرد هر یک از بازیگران، معرفی عالی و استفاده از جلوه‌های بصری و CGI باشد که آنچه را که در یک فیلم از این نوع جستجو می‌کنیم، به ما ارائه می‌دهد: هرج و مرج، ویرانی و خطر. فیلم موفق می‌شود از این جلوه‌ها برای ایجاد تنش دراماتیک خوب و حس قانع‌کننده‌ای از خطر استفاده کند. بازیگران، البته، کمک خوشایندی هستند: اگرچه شخصیت ادیث هاگنرود-سانده آزاردهنده است و به نظر می‌رسد بدون هیچ‌گونه وجدانی در مواجهه با خطر عمل می‌کند، اما قهرمان داستان، کریستوفر یونر، به اندازه‌ای محکم است که قهرمانش را به شخصیتی دوست‌داشتنی تبدیل کند. اما دو بازیگر زن، آنا دال تورپ و کاترین یوهانسون، کمتر خوش‌شانس بودند: با وجود تمام تلاش‌هایشان که من به رسمیت می‌شناسم، شخصیت‌هایشان در اینجا رها می‌شوند و توهم یک مثلث عشقی بالقوه را ایجاد می‌کنند که هرگز به واقعیت نمی‌پیوندد. من همچنین از شخصیت یونس اوفتبرو خوشم نیامد؛ بازیگری که به نظر نمی‌رسد محکم یا پایدار باشد: پدر شخصیت او به طور ناگهانی در حالی که او با دوست‌دخترش بیرون می‌رود، ظاهر می‌شود و او نمی‌تواند به "پرنسس کوچک" بگوید: "صبر کن، بعداً بیرون می‌رویم؛ حداقل، من می‌خواهم یک قهوه داغ برای پدرم بریزم و به او گوش دهم"؟ چه پسر زیبایی!