فیلم The Boogeyman 2023

"بوجیمَن" به سرعت به یکی از فیلم‌های ترسناک مورد علاقه‌ام در سال جاری تبدیل شد! این فیلم ممکن است برای تماشاگرانی که به داستان‌های فرمولی عادت کرده‌اند، شگفت‌انگیز نباشد، اما کارگردان راب ساویج به طرز شگفت‌انگیزی فیلمی را که در غیر این صورت ممکن بود به فراموشی سپرده شود، ارتقا می‌دهد. فیلم به خوبی با ساختارهای خلاقانه و هوشمندانه، صحنه‌های واقعی تعلیق را ایجاد می‌کند و...

"بوجیمَن" به سرعت به یکی از فیلم‌های ترسناک مورد علاقه‌ام در سال جاری تبدیل شد! این فیلم ممکن است برای تماشاگرانی که به داستان‌های فرمولی عادت کرده‌اند، شگفت‌انگیز نباشد، اما کارگردان راب ساویج به طرز شگفت‌انگیزی فیلمی را که در غیر این صورت ممکن بود به فراموشی سپرده شود، ارتقا می‌دهد. فیلم به خوبی با ساختارهای خلاقانه و هوشمندانه، صحنه‌های واقعی تعلیق را ایجاد می‌کند و همچنین جست‌و‌خیزهایی کارآمد دارد که مدتی است تجربه نکرده‌ام. اما بازیگران نقش بسزایی در موفقیت این فیلم دارند. واقعاً نمی‌توانم توصیف کنم که سافی تَچر، کریس مسینا و ویویان لیرا بلر (یازده ساله!) چقدر فوق‌العاده هستند. عملکردهای بی‌نظیری دارند! اگر شما از طرفداران این ژانر هستید، حتماً آن را در سینما ببینید! امتیاز: B+ خوب، فکر می‌کنم در انتظار چیزی متفاوت از این فیلم، خیلی خوش‌بین بودم. خانواده "هارپر" هنوز در حال سوگواری پس از مرگ همسر/مادر هستند و هر یک در تلاش برای کنار آمدن با این پس‌لرزه‌ها، پدر (کریس مسینا)، دختر بزرگ "سردی" (سافی تَچر) و دختر کوچکتر "سوییر" (ویویان لیرا بلر) همه به نوعی در حال سرگردانی هستند. زمانی که پدر "ویل"، که یک درمانگر است، از "بیلینگز" (با بازی دیوید دَستمالچیان که همیشه کمی مرموز به نظر می‌رسد) دیدن می‌کند و سپس چند قوطی رنگ مادر به زمین می‌ریزد، مشخص می‌شود که موجود نام‌برده قصد دارد از مصیبت خانوادگی آن‌ها بهره‌برداری کند. آیا خانواده می‌توانند خطر را به موقع درک کنند و از نقشه‌های شوم آن جلوگیری کنند؟ آیا این موجود می‌تواند لطفی کند و ابتدا به سراغ تماشاگران بیاید؟ به‌طور منصفانه، چند نقطه ترسناک وجود دارد، اما در غیر این صورت، این فیلم دیالوگ‌محور و ملودرام خانوادگی است که بیش از حد بر روی روابط عاطفی و تنش‌های خانوادگی تمرکز دارد و به اندازه کافی تلاش نمی‌کند تا چیزی اصیل و یا ترسناک خلق کند. شاید این فیلم بر اساس داستان کوتاهی از استیون کینگ ساخته شده باشد، اما این به معنای این نیست که اعتبار لازم برای گسترش به یک داستان یک ساعته و ده دقیقه‌ای متوسط را دارد. نبود نور به یک حدی کار می‌کند، اما بعد از مدتی به نظر می‌رسد که این تنها چیزی است که فیلم برای ایجاد حس خطر به آن تکیه کرده است. شاید درس داستان این باشد که همیشه یک دست چراغ کریسمس قابل حمل در دسترس داشته باشید؟ فقط برای تلویزیون‌های هالووین مناسب است، متاسفم. من چندین نسخه سینمایی قبلی از رمان "بوجیمَن" استیون کینگ را دیده‌ام و این یکی به‌طور قابل توجهی کم‌انگیزه‌تر است. مسئله واقعی در نحوه برخورد با داستان موجودی خشن و کودک‌دوست است که احتمالاً در هر کمدی زندگی می‌کند. لحن فیلم به طور وسواس‌گونه‌ای به تحلیل دینامیک خانواده‌های ناکارآمد می‌پردازد، به حدی که به نظر می‌رسد به نوروزی نزدیک می‌شود. بله، خانواده‌های سوگوار به خوبی عمل نمی‌کنند، این واقعیت چندان غیرمنتظره‌ای نیست. این بیش‌ از حد غیرواقعی، داستان ترسناک واقعی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و در نتیجه این فیلم برای خودش خیلی تیره و افسرده‌کننده می‌شود. نتیجه، تماشای پیش‌بینی‌پذیر و چندان لذت‌بخش است که این منتقد را کمی خسته و ناامید کرد. به‌طور خلاصه، برخورد خیلی تاریک و ملال‌آور، این فیلم را از درخشش امیدی که در قلب هر فیلم ترسناک متوسطی وجود دارد، محروم می‌کند. بر اساس یک داستان کوتاه از استیون کینگ در سال 1973، فیلم خود هیچ چیز جدیدی به همراه ندارد و از الگوهای 80 درصدی فیلم‌های ترسناک پیروی می‌کند. مسئله این نیست که سبک استیون کینگ به خوبی شناخته شده است، بلکه نحوه انتقال آن در یک فیلمنامه است. به سادگی هیچ جست‌و‌خیزی از پیش‌بینی‌پذیر وجود ندارد. از راب ساویج (کارگردان "میزبان" که در دوران قرنطینه منتشر شد و هنوز باید آن را ببینم) انتظار بیشتری داشتم، اما این بار این‌گونه نبود. بازیگران در نقش‌های خود خوب هستند، اما چیز خاصی وجود ندارد. من همچنان به دنبال فیلم ترسناک دیگری هستم که به نوعی نوآوری داشته باشد، اما این روزها سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود. پایه‌گذاری ترس بر روی یک شخصیت واقعی به جای خیالی نیز کمکی نکرد، زیرا تمام منطقی که می‌توان برای شکست آن ارائه داد (که چندان سخت نیست) در این فرآیند گم می‌شود... اوه و بله، در یک صحنه در کمد کمی در باز ماند. برای این فیلم امتیاز 5.0 از 10.0 / C را می‌دهم.