فیلم Scarlet Street 1945

این هفته فیلم "خیابان اسکارلت" به عنوان نوآر هفته انتخاب شده است. این فیلم یکی از فیلم‌های مورد علاقه من است. بسیاری از شما احتمالا داستان آن را می‌دانید و امیدوارم نسخه جدید آن را که به تازگی از Kino International روی DVD منتشر شده، دیده باشید. این فیلم به کارگردانی فریتز لانگ ساخته شده و بر اساس فیلم فرانسوی "لا شین" از دهه 1930 است. "خیابان...

این هفته فیلم "خیابان اسکارلت" به عنوان نوآر هفته انتخاب شده است. این فیلم یکی از فیلم‌های مورد علاقه من است. بسیاری از شما احتمالا داستان آن را می‌دانید و امیدوارم نسخه جدید آن را که به تازگی از Kino International روی DVD منتشر شده، دیده باشید. این فیلم به کارگردانی فریتز لانگ ساخته شده و بر اساس فیلم فرانسوی "لا شین" از دهه 1930 است. "خیابان اسکارلت" درباره یک صندوقدار معمولی بانک در دهه 1930 است که ابتدا به گناه و سپس به قتل تن می‌دهد. نمی‌خواهم داستان را لو بدهم، زیرا فضای کافی برای نوشتن تمام پیچیدگی‌ها و تغییرات داستان ندارم. آنچه که در این فیلم برایم جذاب است، این است که شخصیت‌های اصلی، یعنی کریس (با بازی ادوارد جی. رابینسون)، کیتی و جانی (با بازی جوآن بنت و دن دوریا) هر سه خودخواه هستند. هیچ شخصیت خوبی در کل داستان وجود ندارد. حتی رئیس کریس که به همسرش خیانت می‌کند و همسرش که زنی خشن است، به نوعی شرور هستند. بیشتر منتقدان بر این باورند که این فیلم نسخه‌ای کربنی از "زن در پنجره" است. اما من با این نظر مخالفم. در آن فیلم، رابینسون و بنت شخصیت‌های باهوش و مرفهی هستند. در حالی که در "خیابان اسکارلت"، رابینسون شخصیتی را بازی می‌کند که به خاطر تنهایی‌اش با همسرش ازدواج کرده است. او در وسط فیلم می‌گوید: "هرگز یک زن برهنه ندیده‌ام!" که نشان می‌دهد حتی رابطه‌شان به مرحله‌ای نرسیده است. کریس یک رویاپرداز است. دو رویای او در فیلم تبدیل به واقعیت می‌شود: تبدیل به یک نقاش شدن و اینکه یک "دختر جوان" عاشق او شود. اما دیدگاه او درباره عشق و هنر خودخواهانه است. در کتاب "شهر تاریک: نوآر سینما" نوشته اسپنسر سلبی، او می‌نویسد که چگونه دو شخصیت به هنر نگاه می‌کنند و این دیدگاه چگونه به تعریف آن‌ها کمک می‌کند: "ایده آرزوهای خیالی که در اطراف "خیابان اسکارلت" ساخته شده، به شدت با ایده هنر پیوند دارد. موقعیت کریس به عنوان کلید ثروت جانی و کیتی به هویت او به عنوان یک هنرمند وابسته است. برای جانی، هنر بزرگ یک "رویای محقق شده" است فقط به این دلیل که ارزش زیادی دارد. برای کریس، ارتباط هنر، آرزوهای خیالی و عشق مجلل در دیالوگ‌های اولیه با دوستش برقرار می‌شود. این پیوند زمانی بیشتر روشن می‌شود که او عشقش به کیتی را با عشقش به هنر مقایسه می‌کند. اگرچه این ارتباط از نظر زیبایی‌شناختی بیشتر از عشق جانی است، اما در واقع به همان اندازه خودخواه و ذهنی است. برای هر دو شخصیت، هنر نمایانگر فرار از مشکلات و ناامیدی‌هایی است که زندگی روزمره را آزار می‌دهد." سلبی به خوبی به هدف می‌زند. برای جانی، هنر یعنی پول و برای کریس، عشق رومانتیک. هر دوی این‌ها در نهایت زندگی آن‌ها را نابود می‌کند. وقتی دوباره فیلم را دیدم، تحت تأثیر سه بازیگر قرار گرفتم. رابینسون در نقش کریس عالی بازی می‌کند. او آن‌قدرها هم که در ابتدا فکر می‌کردم بی‌گناه نیست. درست است که او تحت فشار بوده است. اما در نهایت یک زن را می‌کشد و به دروغ مردی را به صندلی الکتریکی می‌فرستد. در ابتدا فکر می‌کردم که او بعد از مرگ آن‌ها به خاطر گناه عذاب می‌کشد. اما این‌طور نیست. او به خاطر این که توسط کیتی و جانی احمق شده، عذاب می‌کشد. در پایان فیلم، نشسته در اتاقش، صدای کیتی و جانی را می‌شنود که او را تمسخر می‌کنند. او در حمله‌ای خاموش با چتر جانی را به زمین می‌زند و وقتی دستش را در جلوی صورتش می‌گیرد تا ضربه‌ای را که هرگز نمی‌آید، مسدود کند، این حرکت بسیار تاثیرگذار است. بنت در این فیلم به عنوان یک زن فریبنده، بسیار خوب عمل می‌کند. در نسخه جدید می‌توان تغییرات چهره‌اش را دید که واقعاً افکارش را منتقل می‌کند. کریس باید کور باشد که نبیند فریب می‌خورد، اما کیتی نقش خود را به خوبی بازی می‌کند. من آپارتمانش را دوست دارم که ظرف‌ها در سینک انباشته شده و او دانه‌های انگور را دور می‌ریزد. او یک فرد تنبل است با پاهایی بسیار زیبا. بنت نقش را به خوبی ایفا می‌کند. او جانی را دوست دارد، حتی اگر او او را کتک بزند. در واقع، به همین دلیل او او را دوست دارد. دوریا به عنوان شخصیت منفی اصلی بسیار خوب است. او در این نقش فوق‌العاده عمل می‌کند. هرگز هنرمندی به اندازه او در ارائه یک نقش و سرگرمی همزمان چنین موفق نبوده است. هنگام تماشای فیلم برای اولین بار، حدود ده سال پیش، به یاد دارم که به دنبال این بودم که بدانم این مرد کیست. او نقش جانی را به خوبی ایفا می‌کند و لباس‌هایش نیز با طرز فکرش هماهنگ است. همه کسی را می‌شناسند که به نوعی شبیه اوست. جانی همیشه در طرح‌ها و برنامه‌های خود است و سعی می‌کند بدون زحمت به موفقیت برسد و همه را برای ناکامی‌هایش سرزنش می‌کند. البته این فیلم فقط درباره اجراها نیست. لانگ و تیمش فیلمی با جلوه‌های بصری خیره‌کننده ساخته‌اند. صحنه‌های زیادی وجود دارد که نورپردازی و کار دوربین را به نمایش می‌گذارد. فریتز لانگ ممکن است به خاطر "متروپلیس" به یاد آورده شود، اما برای من هدیه او به دوستداران سینما "خیابان اسکارلت" است.