فیلم Little Women 1994

زمان زیبایی را از بین می‌برد، اما آنچه نمی‌تواند کاهش دهد، کارکردهای شگفت‌انگیز ذهن شماست. این فیلم بر اساس رمان کلاسیک لوئیزا می الکوت در سال 1868 ساخته شده است و داستان دوران بلوغ چهار خواهر را در سال‌های 1862 تا 1868 روایت می‌کند، که بیشتر دوران جنگ داخلی و چند سال پس از آن را در بر می‌گیرد. من فضای روستایی نیوانگلند را به ویژه در...

زمان زیبایی را از بین می‌برد، اما آنچه نمی‌تواند کاهش دهد، کارکردهای شگفت‌انگیز ذهن شماست. این فیلم بر اساس رمان کلاسیک لوئیزا می الکوت در سال 1868 ساخته شده است و داستان دوران بلوغ چهار خواهر را در سال‌های 1862 تا 1868 روایت می‌کند، که بیشتر دوران جنگ داخلی و چند سال پس از آن را در بر می‌گیرد. من فضای روستایی نیوانگلند را به ویژه در بخش‌های زمستانی دوست دارم، اما داستان به طرز عجیبی به اندازه نسخه کلاسیک 1933 با کاترین هپبورن جذاب نیست، حداقل به یاد من. خوشبختانه، اوضاع در نیمه دوم فیلم بهبود می‌یابد زمانی که جو (با بازی وینونا رایدر) به نیویورک می‌رود و دوستی با یک دانشمند دوستانه اما بسیار بزرگ‌تر (گابریل برن) برقرار می‌کند. پایان داستان دلگرم‌کننده است. جالب است که ببینیم این بازیگران در جوانی چگونه بودند: ترین آلوارادو در نقش خواهر بزرگ‌تر مگ که به معلمی که در همسایگی کار می‌کند (اریک استولتز) علاقه‌مند است؛ کلر دنس در نقش بث بیمار؛ و کیرستن دانست و سامانتا ماتیس در نقش‌های امی، جوان‌تر و بزرگ‌تر. کریستین بیل به عنوان همسایه، لوری، بازی می‌کند که به برادر افتخاری تبدیل می‌شود و آن‌قدر خانواده مارچ را دوست دارد که به شدت می‌خواهد بخشی از آن باشد. در عین حال، سوزان ساراندون در نقش مادر حاضر است. فیلم ۱ ساعت و ۵۵ دقیقه طول دارد و در بریتیش کلمبیا و دیرفیلد، ماساچوست فیلم‌برداری شده است. با اینکه فیلم در کریسمس 1994 در گیشه به خوبی شروع نکرد، اما به موفقیتی غیرمنتظره تبدیل شد. درجه: C+/B- **یک اقتباس خسته‌کننده و بی‌انگیزه از رمانی بسیار معروف.** این فیلم یکی دیگر از اقتباس‌های سینمایی از رمان مشهور با همین نام نوشته لوئیزا می الکوت است، یکی از آن کتاب‌های کلاسیکی که به طور دائم بازخوانی و اقتباس می‌شود. بنابراین، معتقدم حتی کسانی که هرگز کتاب اصلی را نخوانده‌اند – مانند من که اعتراف می‌کنم – حداقل با داستان آن آشنا هستند، داستانی که بر سختی‌ها و مشکلات خانوادگی یک خانواده طبقه متوسط در شمال ایالات متحده در دوران جنگ داخلی متمرکز است. با غیبت پدر خانواده در میدان جنگ، این مادر است که باید حمایت خانواده را بر عهده گیرد و با چهار دختر بسیار متفاوت زندگی کند. فیلمنامه واقعاً نیازی به معرفی‌های بزرگ ندارد. از آنجا که کتاب اصلی را نخوانده‌ام، احساس نمی‌کنم که بهترین فرد برای اظهار نظر درباره کیفیت اقتباس این مطلب باشم و به آنچه که در فیلم دیدم محدود می‌شوم. و آنچه که دیدم نسبتاً خوب است. این فیلم شگفت‌انگیز نیست، بهترین اقتباسی که دیده‌ام نیست، فیلم تاریخی بی‌نقصی نیست، اما یک اثر سرگرم‌کننده خوب است که برای تماشای جمعی خانواده در یک شب آخر هفته کاملاً مناسب است. و با اینکه این فیلم چند سالی از عمرش گذشته – در سال 1994 اکران شد – اما هنوز هم تازه و لذت‌بخش است. بازیگران بی‌تردید یکی از نقاط قوت فیلم هستند. سوزان ساراندون گزینه‌ای مطمئن و قوی برای به تصویر کشیدن خانم مارچ است. او احتمالاً بازیگر محبوب یک جمعیت بزرگ نیست و نسبتا درخود است، اما استعداد و توانایی دارد و به خوبی می‌داند چگونه این شخصیت‌های قوی، باوقار و بالغ را به تصویر بکشد. وینونا رایدر که در آن زمان در اوج کارنامه هنری خود بود، در نقش جو نیز عالی عمل می‌کند. کلر دنس و سامانتا ماتیس نسبتاً جوان بودند، اما اراده و استعداد زیادی در این کار نشان دادند. ترین آلوارادو در بین چهار خواهر، کم‌حاشیه‌ترین است، اما آنچه لازم است را برای اجرای نقش انجام می‌دهد. کیرستن دانست نقش کوچکی اما مهم دارد و نادیده گرفتن نقش مثبت و قوی گابریل برن و کریستین بیل در نقش‌های اصلی مردانه ناعادلانه خواهد بود. اما این فیلم یک مشکل بزرگ دارد: به طرز عجیبی بی‌روح و آبکی است. این فیلم آن‌قدر در ذهن ما نمی‌ماند که ساعت‌ها پس از تماشای آن به یادش بیفتیم، بلکه فیلمی است که آن را تماشا می‌کنیم، به طور متوسط از آن لذت می‌بریم و چند ساعت بعد، دیگر فراموش کرده‌ایم. فیلم‌برداری، تدوین و موسیقی متن کاملاً معمولی است و هیچ شگفتی یا سرمایه‌گذاری واضحی از سوی تولید ندارد. بازسازی دوره تاریخی حداقل از نظر دقت نادرست است و پر از خطاهای واقعی، وسایل نادرست و لباس‌ها و مدل موهای ناهمخوان است. تولید به سادگی زحمت استخدام یک مشاور تاریخی جدی را به خود نداده و با نگاهی تئاتری به دوره جنگ داخلی راضی شده است. همچنین، دیالوگ‌ها و رفتارهای بازیگران با انتظارات از افراد آن زمان مطابقت ندارد. مشکل جدی دیگر در فیلم، گیلین آرمسترانگ، کارگردانی کاملاً بی‌انگیزه است که دیدگاهی خسته‌کننده و کمی غمگین از رمان الکوت به ما می‌دهد. بنابراین قابل درک است که تقریباً هیچ‌کس امروز این فیلم را به یاد نمی‌آورد. واقعاً ارزشش را ندارد... فقط برای طرفداران بازیگران یا بازیگران حاضر در فیلم، و حتی آنها هم آثار بهتری دارند، قبل یا بعد از این فیلم. به طور معتدل وفادار به کتاب‌ها، این فیلم به خوبی جادو را در یک کپسول سینمایی دهه 90 حفظ می‌کند. این فیلم دارای بازیگری عالی و اجراهای بسیار قوی از همه است. یک اثر رسانه‌ای دلپذیر.