فیلم Die Hard 2 1990

دیدن دوباره این فیلم پس از تماشای اولین نسخه آن بسیار سرگرم‌کننده بود. بدون شک، یکی از بهترین فرانچایزهای سینمایی موجود است. من در سال 1990، وقتی 10 ساله بودم، عاشق «Die Hard» بودم و «Die Hard 2» را نفرت‌انگیز می‌دانستم. حال که 40 ساله هستم و این فیلم را دوباره می‌بینم، به نسبت فیلم‌های امروزی، فیلم خوبی به نظر می‌رسد. اگر این فیلم در سال...

دیدن دوباره این فیلم پس از تماشای اولین نسخه آن بسیار سرگرم‌کننده بود. بدون شک، یکی از بهترین فرانچایزهای سینمایی موجود است. من در سال 1990، وقتی 10 ساله بودم، عاشق «Die Hard» بودم و «Die Hard 2» را نفرت‌انگیز می‌دانستم. حال که 40 ساله هستم و این فیلم را دوباره می‌بینم، به نسبت فیلم‌های امروزی، فیلم خوبی به نظر می‌رسد. اگر این فیلم در سال 2020 ساخته می‌شد، بدون شک یک موفقیت بزرگ و 10 از 10 می‌شد که همه در موردش صحبت می‌کردند، به جز آن گروه‌هایی که همیشه همه چیز را سیاسی می‌بینند. اما این فیلم در سال 1990 منتشر شد و به همین دلیل به نوعی فیلم اکشن ضعیف و بی‌معنا به نظر می‌رسد که هیچ‌گاه به اندازه نسخه اول موفق نبود. نکته این است که من این نقد را در سال 2020 می‌نویسم. امروز، اگر این فیلم را با اکثر فیلم‌های سینما مقایسه کنید، فیلم خوبی به نظر می‌رسد و به‌ویژه نسبت به فیلم‌های جدید «Die Hard» برتری دارد. اگر کسی بخواهد یک راهنمای آموزشی برای تروریست‌ها بنویسد که نشان دهد چگونه می‌توانند بیشترین آشوب و ویرانی را در یک مکان ایجاد کنند، قطعاً می‌تواند به سراغ خدمات بروس ویلیس برود. در این فیلم اکشن و ماجراجویی، او در نقش «لوتننت جان مک‌کلین» قرار دارد که خود را در میانه یک هواپیمایی دزدی می‌یابد - اما این بار نه تنها هواپیما بلکه کل فرودگاه در حال دزدی است - تا یک ژنرال مواد مخدر با کمک برخی از نظامیان آموزش‌دیده فرار کند. ویلیس دارای جذبه زیادی است و به آن نیاز دارد چون باید مقامات و سایر پلیس‌ها را قانع کند که خطر جدی وجود دارد - و همه این‌ها قبل از آنکه یک پرواز ورودی که همسرش در آن است (با یک زیرپلات جالب) سوختش تمام شود. دیالوگ‌ها گاهی بسیار تند و توی ذوق زننده هستند و تام باور هم به خوبی در نقش «ماروین» (نظافتچی که به ماجرا کشیده می‌شود) ظاهر شده است. اما کمی از هیجان کم دارد؛ شاید سبک شخصیت‌پردازی ویلیس کمی بیش از حد آرام باشد؛ لبخند و درخشش چشمانش - اما هنوز هم یک هیجان‌انگیز از ابتدا تا انتها است با مقدار زیادی جلوه‌های ویژه و صحنه‌های نزدیک به تصادف که می‌تواند چند ساعت از وقت شما را در دنیای سینماهای بی‌مغز پر کند. این فیلم به خوبی نسخه اول نیست، اما تفاوت چندانی هم ندارد. «Die Hard 2» (1990) یک فیلم اکشن محکم است که صحنه‌های پرانرژی و داستانی آشنا ارائه می‌دهد، اما جادو و زیبایی که نسخه اول را کلاسیک کرد، را ندارد. داستان از همان ساختار مشابه پیروی می‌کند، با جان مک‌کلین که دوباره در یک موقعیت پرخطر گرفتار شده است، اما این بار تنش به اندازه قبل تند و تیز نیست. فیلمنامه لحظاتی دارد که شوخ‌طبعی و نگرش امضایی مک‌کلین را حفظ می‌کند، اما بیشتر بر نمایش بصری تکیه دارد تا حل مشکلات به‌طور هوشمندانه. فضای فرودگاه گسترده به نظر می‌رسد، اما همان حس شدت و اضطراب claustrophobic که در «Nakatomi Plaza» وجود داشت را ایجاد نمی‌کند و این باعث می‌شود که اکشن بزرگ‌تر به نظر برسد اما تأثیر کمتری داشته باشد. کارگردانی رنی هارلین سرعت را بالا نگه می‌دارد و عکاسی به خوبی حرکت را حفظ می‌کند، اما صحنه‌های اکشن بیشتر شلوغ و بی‌برنامه به نظر می‌رسند. بروس ویلیس هنوز هم با جذبه‌اش فیلم را به دوش می‌کشد، اما شرورها به یاد ماندنی نیستند و درگیری کلی به اندازه کافی جذاب به نظر نمی‌رسد. موسیقی و طراحی صدا مؤثر هستند و انرژی را بالا نگه می‌دارند، اما فراتر از ضرباهنگ‌های استاندارد اکشن چیز زیادی اضافه نمی‌کنند. «Die Hard 2» دنباله‌ای سرگرم‌کننده با مقدار زیادی اکشن است، اما به نظر می‌رسد که سعی دارد نسخه اول را دوباره بسازد نه اینکه بر آن بنا کند.