فیلم The Cincinnati Kid 1965

افراد برای نشستن بر سر میز با شما، تنها به این دلیل که بگویند با "مرد" بازی کرده‌اند، حاضر خواهند شد. وقتی می‌بینم که برخی می‌گویند این فیلم پاسخ مک‌کویین به "هَسْتلر" است، واقعاً احساس می‌کنم که این نظرات کاملاً بی‌معنا هستند. فیلم نیومن در زمره کلاسیک‌ها قرار دارد و حقش نیز همین است، اما این فیلم موجودی متفاوت است که به‌طور مستقل به عنوان یک...

افراد برای نشستن بر سر میز با شما، تنها به این دلیل که بگویند با "مرد" بازی کرده‌اند، حاضر خواهند شد. وقتی می‌بینم که برخی می‌گویند این فیلم پاسخ مک‌کویین به "هَسْتلر" است، واقعاً احساس می‌کنم که این نظرات کاملاً بی‌معنا هستند. فیلم نیومن در زمره کلاسیک‌ها قرار دارد و حقش نیز همین است، اما این فیلم موجودی متفاوت است که به‌طور مستقل به عنوان یک فیلم عالی ایستادگی می‌کند، فارغ از مقایسه‌های بین بازیگران یا فیلم‌هایی که ارائه داده‌اند. "دیدار با کسی که می‌فهمد برای قمارباز واقعی، پول هرگز هدفی در خود نیست، بلکه صرفاً ابزاری است مانند اینکه زبان برای فکر است، لذت‌بخش است." استیو مک‌کویین همان "کید سینسیناتی" عنوان است، جوانی که شهرتی قابل‌توجه به عنوان مدعی تاج پادشاه قماربازان پوکر دارد. در مسیر او برای تصاحب تاج، "لنس‌اِی" (با بازی فوق‌العاده آرام و در عین حال تسلط‌یافته ادوارد جی. رابینسون)، که دارنده آن تاج است، قرار دارد و هر دو مرد برای رویارویی بزرگ به نیواورلئان آمده‌اند. این فیلم کمی از یک فیلمنامه پر پیچ و خم رنج می‌برد، زیرا احساس می‌شود که شخصیت‌ها نیاز به توسعه بیشتری دارند قبل از اینکه تنش بزرگ به اوج برسد. با این حال، بازیگران و کارگردان توانسته‌اند فیلم را با یک سوم نهایی باشکوه به سرانجام برسانند. تعلیق و درام شروع به جوشیدن می‌کنند و ویرایش دقیق، وضوحی تنگ و claustrophobic به عظمت بازی می‌بخشد. مک‌کویین در اینجا بی‌نظیر است، هم دلیر و هم خونسرد، اما همچنان نقش را با قلبی استوار و جذابیت صمیمانه پر می‌کند. تیوِسدی ویلدو و آن-مارگرت در مقایسه با بازی دلپذیر جوان بلوندل در نقش‌های ثانویه قرار دارند (هرچند که کمی کمتر مورد استفاده قرار گرفته‌اند)، اما هر دو ویلدو و مارگرت ویژگی‌های دختران خود را به زندگی می‌آورند، در حالی که مارگرت با جذابیت فم‌فتال به شدت می‌درخشد. کارل مالدن محکم و مطمئن است، در حالی که ریپ تورن در دیالوگ‌های خود درس بازیگری از نوع تهدیدآمیز می‌دهد. اما در حقیقت، کارگردان نورمن جویسون است که در اینجا کارت برنده را دارد. وقتی بازی آغاز می‌شود، حتی کسانی که هیچ چیز درباره یک بازی خوب پوکر نمی‌دانند نیز با شدت به هر فریم نگاه می‌کنند، به طوری که جویسون توانسته است پایان را به زیبایی به هم پیوند دهد. هیچ بهانه‌ای نیست، فیلمی درباره خودخواهی‌ها، آرزوها و رضایت شخصی به شکلی فوق‌العاده برای تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش به نمایش درآمده است. ۸ از ۱۰