فیلم 47 Meters Down: Uncaged 2019

برخی اوقات، مردم از من می‌پرسند آیا برای نوشتن در مورد فیلمی که دوست نداشتم یا حتی از آن متنفر بودم، انگیزه کمتری دارم. نه، اصلاً! در حقیقت، ممکن است برعکس باشد. تنها فیلم‌هایی که نوشتن نقد درباره آن‌ها برایم دشوار است، فیلم‌هایی هستند که هیچ جنبه قابل توجه یا وحشتناکی ندارند. فیلم‌هایی که آن‌قدر «در میانه» هستند که کمتر از ۲۴ ساعت بعد از...

برخی اوقات، مردم از من می‌پرسند آیا برای نوشتن در مورد فیلمی که دوست نداشتم یا حتی از آن متنفر بودم، انگیزه کمتری دارم. نه، اصلاً! در حقیقت، ممکن است برعکس باشد. تنها فیلم‌هایی که نوشتن نقد درباره آن‌ها برایم دشوار است، فیلم‌هایی هستند که هیچ جنبه قابل توجه یا وحشتناکی ندارند. فیلم‌هایی که آن‌قدر «در میانه» هستند که کمتر از ۲۴ ساعت بعد از تماشایشان فراموششان می‌کنید. به نظر می‌رسد «۴۷ متر پایین: بدون قفس» می‌تواند از این نوع فیلم‌ها باشد، اما مشکلات منطقی مضحکش غیرقابل چشم‌پوشی است. حتی عنوانش نیز صرفاً یک ترفند تبلیغاتی برای جذب افرادی است که از نسخه اصلی سال ۲۰۱۷ لذت برده‌اند، زیرا هیچ ارتباطی با آن ندارد (عمق آبی که شخصیت‌ها در آن قرار دارند هرگز مطرح نمی‌شود). این یکی از بدترین فیلم‌های سال است. هنوز نتوانسته از «سرینیتی» بدتر باشد، اما باعث شد نمره آن را دوباره بررسی کنم، زیرا به شدت دشوار است که یک نکته مثبت در مورد این دنباله وحشتناک پیدا کنم. اگر به فیلم متیو مک‌کاناهی نمره F داده بودم، احتمالاً این یکی نیز در همان رده قرار می‌گرفت. با این حال، همان‌طور که یک فیلم بدون نقص لزوماً نمره A+ نمی‌گیرد، فیلمی که هیچ ویژگی مثبتی ندارد نیز به‌طور خودکار نمره F نمی‌گیرد. اگر یک نکته مثبت برای «بدون قفس» وجود دارد، این است که دو یا سه صحنه کوتاه وجود دارد که ترس‌های ناگهانی مؤثر هستند یا جو تنش به خوبی منتقل شده است... با این حال، این‌ها فقط چند دقیقه از زمان تقریبی ۹۰ دقیقه‌ای فیلم را در بر می‌گیرد. شخصیت‌ها هیچ توسعه‌ای ندارند. داستان به بدترین شکل ممکن پیش می‌رود. کوسه‌ها (که دلیل اصلی آمدن مردم به سینما هستند) به اندازه نسخه اصلی از لحاظ بصری واقعی به نظر نمی‌رسند و به نقطه‌ای می‌رسند که CGI واقعاً بد به نظر می‌رسد. یک ماهی فریاد می‌کشد... یعنی واقعاً؟ چه کسی این آشفتگی را نظارت کرده است؟ شخصیت‌ها به راحتی زیر آب صحبت می‌کنند بدون اینکه توضیحی درباره چگونگی مکالمه‌شان وجود داشته باشد. می‌توانم اینجا نشسته و ده‌ها سؤال بنویسم که منطق فیلم را به چالش می‌کشد، اما همین‌جا متوقف می‌شوم. نه به این دلیل که نمی‌خواهم (اگر این نقد بدون اسپویل بود، دیوانه می‌شدم)، بلکه به این دلیل که مشکل اصلی فیلم نه نقاط plot illogical وحشتناک، بلکه عدم سرگرمی آن است. «سریع و خشن»، «دزدان دریایی کارائیب»، «ترانسفورمرها»... همه این‌ها فرانچایزهای موفق (مالی) هستند. تماشاگران در سراسر جهان سینماها را پر می‌کنند و از این سری‌ها به خاطر آنچه هستند لذت می‌برند: سرگرمی پاپ‌کورن. هیچ‌کس به خاطر داستان‌های پیچیده یا شخصیت‌های چند بعدی نمی‌رود. مردم به خاطر عمل، انفجارها، نمرات حماسی، جلوه‌های بصری و همه این چیزها می‌روند. «بدون قفس» هیچ‌یک از این‌ها را برای جبران مشکلات دیگرش ندارد. یکی دو صحنه اینجا و آنجا کافی نیستند تا قیمت بلیط را توجیه کنند. حتی بازیگری هم متوسط است. در مجموع، «۴۷ متر پایین: بدون قفس» تنها یک تلاش احمقانه برای آغاز یک فرانچایز جدید است. فریب عنوانش را نخورید چون هیچ ارتباطی با فیلم اصلی ندارد. این فیلم سعی نمی‌کند شخصیت‌های جالبی را معرفی کند، صحنه‌های کوسه‌ها به طور کلی ناامیدکننده هستند و فیلمنامه پر از نقاط plot مضحک است. هیچ حس منطقی وجود ندارد. برای یک زمان ۸۹ دقیقه‌ای، شگفت‌انگیز است که چگونه نمی‌تواند به حداقل کمی سرگرم‌کننده باشد. بدون شک، یکی از بدترین فیلم‌های سال است. آن را رد کنید تا آن‌ها نتوانند پول کافی برای ساخت یک سومین فیلم بدست آورند. چه می‌دانید؟ شاید آن‌ها روی فیلم‌های کوچک و اصلی از کارگردان‌های واقعاً بااستعداد که می‌خواهند سخت کار کنند و یک فیلم خوب ارائه دهند، سرمایه‌گذاری کنند.