فیلم My Salinger Year 2020

ج.D. سالینجر برای خوانده شدن یا دیده شدن ننوشته بود. نویسنده «نفرین شده» در سال 1965 انتشار آثارش را متوقف کرد، اما تا مرگش 45 سال بعد نیز به نوشتن ادامه داد و سال‌ها قبل از آن تصمیم گرفته بود که اجازه ندهد آثارش به فیلم تبدیل شوند (دست رد به سینما که به طرز شگفت‌انگیزی تا به امروز ادامه یافته است). به همین دلیل، افراد...

ج.D. سالینجر برای خوانده شدن یا دیده شدن ننوشته بود. نویسنده «نفرین شده» در سال 1965 انتشار آثارش را متوقف کرد، اما تا مرگش 45 سال بعد نیز به نوشتن ادامه داد و سال‌ها قبل از آن تصمیم گرفته بود که اجازه ندهد آثارش به فیلم تبدیل شوند (دست رد به سینما که به طرز شگفت‌انگیزی تا به امروز ادامه یافته است). به همین دلیل، افراد تنبل و بی‌خلاق باید به دنبال راه‌های جایگزینی برای کسب درآمد از کارهای سالینجر باشند. جدیدترین نمونه از این تلاش‌ها، «سال من با سالینجر» است، درامی که توسط فیلیپ فالاردو نوشته و کارگردانی شده و بر اساس یادداشت‌های جوآنا راکوف به همین نام است. در سال 1995، جوآنا (مارگارت کوالی)، نویسنده و شاعر جوانی، به نیویورک می‌رود و در یکی از قدیمی‌ترین آژانس‌های ادبی نیویورک شغف پیدا می‌کند. او نمی‌داند که این آژانس به منافع نویسنده به شدت گوشه‌گیر، ج.D. سالینجر، رسیدگی می‌کند (علاوه بر این، او در آپارتمانی با دوست‌پسر جدیدش که در حال نوشتن رمان است، زندگی می‌کند و وقتی رمانش تمام شود، به راحتی در یک پاکت نازک قرار می‌گیرد؛ شاید این پاکت حاوی یک فلش‌درایو با کتاب باشد، اما بالاخره اینجا دهه 90 است). وظایف جوآنا شامل پاسخ دادن به نامه‌های پرشمار طرفداران سالینجر است. طبق سیاست آژانس، جوآنا با فرمولی کلی پاسخ می‌دهد که توضیح می‌دهد سالینجر نامه‌های طرفداران را نمی‌خواند (و اگر نامه‌ها چیزی شبیه به آنچه در فیلم وجود داشت بودند، او از دست چیزی از دست نداده بود – و ما نیز همینطور). با این حال، او وسوسه می‌شود که به برخی از طرفداران سالینجر پاسخ جالب‌تری بدهد – هرچند که هیچ‌کدام از آثار او را مطالعه نکرده است (حتی «نفرین شده» را نیز نه)، و مشخص نیست چه چیزی او را به این باور رسانده که شایستگی نمایندگی از سالینجر را دارد. تنها دلیلی که نام خانوادگی نویسنده در عنوان این فیلم آمده، فریب دادن بینندگان بی‌خبر به تماشای آن است به امید اینکه چیزی ارزشمند درباره سالینجر یاد بگیرند. اما در واقعیت، داستان ارتباط چندانی با نویسنده ندارد (و حتی به اندازه کافی هوشمندانه نیست که مانند «ایگبی به پایین می‌رود» یک تقلید باشد) جز اینکه به طرز ناپسندی به حریم خصوصی و هنر او نفوذ کرده و از آن بهره‌برداری کند. به این نکته توجه کنید: در مه 1986، سالینجر متوجه شد که نویسنده بریتانیایی، ایان همیلتون، قصد دارد بیوگرافی‌ای منتشر کند که به طور گسترده‌ای از نامه‌های سالینجر به نویسندگان و دوستان دیگر استفاده می‌کند. سالینجر به دنبال جلوگیری از انتشار کتاب به دادگاه رفت و در پرونده سالینجر در برابر رندوم هاوس، دادگاه حکم داد که استفاده گسترده همیلتون از نامه‌ها، از جمله نقل قول و پارافریز، غیرقابل قبول است زیرا حق نویسنده برای کنترل انتشار بر حق استفاده منصفانه غالب است. نیازی به نبوغ نیست تا نتیجه‌گیری کنیم که سالینجر با کتاب و فیلمی که بر اساس نامه‌هایی که هرگز نخوانده و به آن‌ها پاسخ نداده، و شخصیت‌هایی که عمداً از آثار نویسنده دوری کرده‌اند، چندان خوشحال نخواهد بود؛ چرا که او می‌خواهد «تحریک» شود نه «سرگرم». با تمام اوصاف، «سال من با سالینجر» نه تحریک‌کننده است و نه سرگرم‌کننده.