فیلم Throw Momma from the Train 1987

فیلم «مادرم را از قطار پرت کن» (Throw Momma from the Train) کمی پراکنده به نظر می‌رسد، اما من هنوز از دیدن آن لذت بردم. دنی دی‌ویتوی معروف در این فیلم که اولین کارگردانی تئاتری اوست، بازی می‌کند. من به خاطر حضور او این فیلم را انتخاب کردم، زیرا می‌خواهم بیشتر از کارهای او را ببینم و به اعتقاد من او قوی‌ترین عنصر فیلم است. بیلی...

فیلم «مادرم را از قطار پرت کن» (Throw Momma from the Train) کمی پراکنده به نظر می‌رسد، اما من هنوز از دیدن آن لذت بردم. دنی دی‌ویتوی معروف در این فیلم که اولین کارگردانی تئاتری اوست، بازی می‌کند. من به خاطر حضور او این فیلم را انتخاب کردم، زیرا می‌خواهم بیشتر از کارهای او را ببینم و به اعتقاد من او قوی‌ترین عنصر فیلم است. بیلی کریستال هم خوب است و او و دی‌ویتوی در طول فیلم همکاری خوبی دارند. شخصیت آن رمزی واقعاً من را آزار داد. نمی‌توانم دروغ بگویم. واقعاً شگفت‌زده‌ام که می‌بینم این عملکرد باعث نامزدی او برای جایزه اسکار شده است - به نظر می‌رسد سال ۱۹۸۷ سال آرامی برای بهترین بازیگر زن نقش مکمل بوده است. البته برای رمزی هیچ کینه‌ای ندارم - برای او خوشحالم! می‌دانم که مادرم قرار است آزاردهنده باشد، اما او به قدری در این زمینه افراط کرده که برای من قابل تحمل نیست. تنها شکایتی که دارم همین است. در غیر این صورت، فیلم زمان خوبی را برای بیننده فراهم می‌کند، حتی اگر احساس کنم در برخی از بخش‌های داستان کمی به بیراهه می‌رود. همه چیز ارزش دیدن را دارد. اگرچه او چندان در فیلم حضور ندارد، اما آن رمزی در صحنه‌هایش به عنوان مادری که پسرش "اوئن" (دنی دی‌ویتو) می‌خواهد او را از قطار پرتاب کند، واقعاً توجه را جلب می‌کند! در همین حال، نویسنده‌ای که دچار رکود شده به نام "لری" در حین تماشای تلویزیون فریاد می‌زند، در حالی که همسر سابقش "مارگارت" (کیت مالگرو) در حال تبلیغ کتابی است که او ادعا می‌کند نوشته است. او با کمال میل آرزو می‌کند که او بمیرد و دقیقاً همین اتفاق می‌افتد وقتی که دانشجویش "اوئن" از یک موقعیت در یک قایق لوکس بهره‌برداری می‌کند. نکته اینجاست که او به "لری" اعتراف می‌کند و به نوعی خواستار معامله‌ای می‌شود - مشابه «غریبه‌ها بر روی قطار» (Strangers on a Train) در سال ۱۹۵۱. اما "لری" علاقه‌ای به تبدیل شدن به یک قاتل ندارد، اما با مواجهه با آن مادر آزاردهنده و تبدیل شدن به یک مظنون در مرگ همسر سابقش ممکن است گزینه‌هایش محدود شود! من به طور کلی علاقه چندانی به کمدی‌های دوستی ندارم. معمولاً سناریوها به وضوح برای ایجاد یک سری خنده طراحی شده‌اند و نتیجه‌گیری آن‌ها به قدری قابل پیش‌بینی است که خودتان هم می‌توانستید آن‌ها را بنویسید. این فیلم از این لحاظ چندان متفاوت نیست، اما دی‌ویتو و کریستال به خوبی با هم کار می‌کنند و مانع از این می‌شوند که داستان به فرمول‌های تکراری تبدیل شود و در عین حال گاهی اوقات ارزیابی عمیق‌تری از دوستی و ازدواج ارائه می‌دهد. یادم رفته بود که موهای اپرا در دهه ۱۹۸۰ چقدر بزرگ بود!