فیلم New in Town 2009

من اخیراً چند کمدی رمانتیک را تماشا کرده‌ام تا آن‌ها را از لیست تماشای نتفلیکس‌ام پاک کنم. همان‌طور که بارها در نظراتم گفته‌ام، من این ژانر را دوست دارم زیرا ویت، طنز و بله، رمانس، چیزهایی هستند که سعی می‌کنم در رمان‌هایی که می‌نویسم بگنجانم. بنابراین معمولاً به کمدی‌های رمانتیک نمره‌ای ملایم‌تر از برخی ژانرهای دیگر می‌دهم که اهداف متفاوتی دارند. با این حال، این تنها...

من اخیراً چند کمدی رمانتیک را تماشا کرده‌ام تا آن‌ها را از لیست تماشای نتفلیکس‌ام پاک کنم. همان‌طور که بارها در نظراتم گفته‌ام، من این ژانر را دوست دارم زیرا ویت، طنز و بله، رمانس، چیزهایی هستند که سعی می‌کنم در رمان‌هایی که می‌نویسم بگنجانم. بنابراین معمولاً به کمدی‌های رمانتیک نمره‌ای ملایم‌تر از برخی ژانرهای دیگر می‌دهم که اهداف متفاوتی دارند. با این حال، این تنها کمدی رمانتیکی است که اخیراً واقعاً از آن ناامید شدم. بخشی از آن به به تصویر کشیدن کلیشه‌ای و افراطی از شیوه صحبت کردن مردم مینه‌سوتا برمی‌گردد، حتی بیشتر از فیلم «فارگو». علاوه بر این، گنجاندن ناپخته مذهب در داستان نیز آزاردهنده بود. من یک بی‌خدا هستم، اما ایمان یکی از شخصیت‌ها به‌طرز سطحی و بی‌محتوا برای معرفی جزئیات او به نظر می‌رسید. اما بیشتر از همه، از نویسندگی ناامید شدم. این احساس به نوعی منطقی است زیرا خودم هم کمی در نویسندگی فعالیت دارم. تلاش به نظر تنبل می‌رسید. داستان درباره یک فرد خوش‌تیپ و جاه‌طلب از دنیای تجارت است که به یک شهر کوچک می‌آید تا یک کارخانه محلی را ببندد یا حداقل نیروی کار را کاهش دهد. واقعاً، این هم یک موضوع تکراری است، نه؟ این موضوع درست در کنار داستان کلیشه‌ای یک گروه محلی است که برای نجات تئاتر محبوبشان که قرار است ویران شود، نمایشی برگزار می‌کنند. همچنین به نظر نمی‌رسید که شیمی زیادی بین برخی از شخصیت‌ها وجود داشته باشد، که گاهی می‌تواند یک فیلم را برای من نجات دهد. و پایان داستان، که توصیفش نمی‌کنم، به شکل سنتی از یک deus ex machina بر سر بینندگان نازل شد؛ هدیه‌ای از خدایان که بدون پیش‌زمینه داستانی پس از ناپدید شدن لوسی هیل به ما داده شد. تعجب می‌کنم که اصلاً این متن را می‌نویسم، زیرا من نظراتی درباره فیلم‌هایی که تمام نمی‌کنم نمی‌نویسم. یک جمله کوتاه «بعد از ده دقیقه تسلیم شدم - زحمت نکشید!» نظرات نیست؛ این فقط تخلیه احساسات است. فقط نمره بدهید و نظرات ننویسید. اما من به تماشای این فیلم ادامه دادم (اگرچه اعتراف می‌کنم که در حین تماشا چند کار دیگر هم انجام می‌دادم) زیرا واقعاً رنه زلویگر را دوست دارم. هنوز هم دوستش دارم، اما شاید باید این نقش را به یک بازیگر کمتر شناخته‌شده می‌سپرد. این فیلم «جودی» نیست. لحظات خنده‌دار وجود دارد و همه سعی می‌کنند، بنابراین شاید با یک گروه از دوستان آن را تماشا کنید و آن را در حاشیه توجه‌تان نگه دارید.