فیلم The Conjuring 2013

این متن را به فارسی روان ویرایش کرده‌ام: --- اول نوامبر 1971 است و من در اینجا نشسته‌ام با کارولین پرون، که او و خانواده‌اش در حال تجربه وقایع ماورایی هستند. نکته کلیدی در مورد «احضار» این است که این فیلم تازه‌گی خاصی ندارد، همان‌طور که در بحث‌های داغ طرفداران ژانر وحشت در سایت‌های اینترنتی درباره «هیچ چیز جدیدی» مشاهده می‌شود. اما در حالی که این طرفداران برای...

این متن را به فارسی روان ویرایش کرده‌ام: --- اول نوامبر 1971 است و من در اینجا نشسته‌ام با کارولین پرون، که او و خانواده‌اش در حال تجربه وقایع ماورایی هستند. نکته کلیدی در مورد «احضار» این است که این فیلم تازه‌گی خاصی ندارد، همان‌طور که در بحث‌های داغ طرفداران ژانر وحشت در سایت‌های اینترنتی درباره «هیچ چیز جدیدی» مشاهده می‌شود. اما در حالی که این طرفداران برای مدت طولانی منتظر خواهند ماند، «احضار» همه چیز را برای بخش خاصی از وحشت که به آن می‌پردازد به درستی انجام می‌دهد. این فیلم وحشت در روزگار ما به خوبی در برابر سیل بازسازی‌ها، دنباله‌ها و فیلم‌های ترسناک مناسب نوجوانان ایستاده است که این روزها به طور مکرر سینماها را تسخیر کرده‌اند. عاری از خون‌ریزی و صحنه‌های غیر اخلاقی، این فیلم به طور خودکار بخش زیادی از طرفداران پرشور ژانر وحشت را از خود دور می‌کند، اما برای کسانی که وحشت را با ترس‌های لذت‌بخش و تنش‌های شدید می‌پسندند، این فیلم به خوبی پاسخ‌گوی نیازهایشان خواهد بود. برچسب «بر اساس داستان واقعی» را فراموش کنید، زیرا در این عصر تکنولوژی جدید، این یک ترفند تبلیغاتی است که به معنای «این داستان ممکن است واقعی باشد و ما ممکن است کمی با آن بازی کرده باشیم» است. صرف‌نظر از اتهامات تقلب و اغراق، فقط به پیش‌فرض داستان اعتماد کنید و آن را به عنوان یک داستان ترسناک بپذیرید، درست مانند کاری که کارگردان جیمز وان انجام داده است، زیرا در این صورت پاداش‌ها برای کسانی که پذیرای آن هستند، وجود دارد. داستان اساساً حول یک تحقیق در اوایل دهه هفتاد توسط متخصصان ماورایی اد و لورین وارن می‌چرخد، که به خانواده پرون کمک کردند در حالی که آنها قربانی وقایع ماورایی ترسناکی در خانه خود در رود آیلند بودند. وان داستان را به طور ماهرانه‌ای پیش می‌برد و ما را به زندگی خانواده پرون وارد می‌کند وقتی که آنها به خانه‌ای می‌روند که آن را خانه رویایی خود می‌پندارند. سپس اتفاقات شروع به روی دادن می‌کنند، اما وان این وقایع را به آرامی پیش می‌برد و حس ترس را به خوبی ایجاد می‌کند. کار دوربین او هوشمندانه است، به طوری که وقتی لحظات بزرگ فرا می‌رسند، تأثیر حداکثری دارند و ما نیز مشتاق می‌شویم که وارن‌ها وارد عمل شوند. فیلم از بروز ترس‌های ناگهانی بیش از حد پرهیز می‌کند و آنها را با دقت قرار می‌دهد و با تنش‌های رو به افزایش به خوبی ترکیب می‌کند. به طور طبیعی، همه کلیشه‌های رایج فیلم‌های خانه‌های تسخیر شده در اینجا وجود دارد: بوهای عجیب، درهای جیرجیرکنان، زیرزمین‌های نامشخص و غیره، اما اینها با استعداد وان در ایجاد ترس و طراحی تولید بسیار مؤثر تکمیل شده‌اند. از کبودی‌های مرموز و کشیده شدن پاها – بازی‌های نفس‌گیر قایم‌موشک – تا لحظات واقعی ترس، «احضار» در ایجاد یک حس مداوم ناراحتی تا زمان اوج‌گیری نهایی درس آموزنده‌ای است. سناریو عاری از تکرار و پرکننده‌های بی‌هدف است و این خود در زیرژانر وحشت که اغلب به این مشکلات دچار می‌شود، تازگی دارد. موسیقی جوزف بیشارا واقعاً اعصاب خردکن است و این نیز یک همراهی تازه است زیرا به صحنه‌ها فشار نمی‌آورد و هرگز بر آن‌ها غلبه نمی‌کند. فیلم‌برداری جان لئونتی با بافت‌های گوتیک، هم در خانه و هم در خارج از خانه مزرعه کنار دریاچه، زیبایی خاصی دارد، در حالی که بازیگران اصلی قوی همچون ورا فارمیگا، پاتریک ویلسون، لیلی تیلور و ران لیوینگستون واقعاً درخشان عمل می‌کنند. «احضار» با استقبال منتقدان و موفقیت در گیشه روبه‌رو شد و شهرت خود را به عنوان یک فیلم فوق‌العاده از نوع خانه تسخیر شده توجیه می‌کند. 9/10 «احضار» یک فیلم ترسناک/خانه تسخیر شده/تسخیر شیطانی نسبتاً کلاسیک است. این دقیقاً همان چیزی بود که من امیدوار بودم. پیشرفت آرام و ترسناک به سوی یک انفجار نهایی و مواجهه با یک موجود شیطانی. این یک فیلم خوب است هرچند داستان جدیدی ندارد. تقریباً غیرممکن است که هنگام دیدن این فیلم به «وحشت امیتی‌ویل» فکر نکنید و مقایسه نکنید. من فکر نمی‌کنم که واقعاً شایسته نمرات درخشان 9 یا 10 ستاره‌ای باشد که دیده‌ام، اما قطعاً شایسته نمرات 1 یا 2 ستاره‌ای هم نیست. این افراد از چه چیزی انتظار داشتند؟ این یک تلاش محکم برای ساخت یک فیلم بر اساس خطوط کلاسیک تسخیر ماورایی است. همان‌طور که نوشتم، این واقعاً چیز جدیدی نیست، اما دیدن یک فیلم جدید که از این نوع داستان استفاده می‌کند بدون اینکه آن را به یک جشنواره گور CGI تبدیل کند، خوب است. البته، فیلم همچنین شامل تله‌های سنتی است که اکثر فیلم‌های وحشت ظاهراً موظف به داشتن آن‌ها هستند، مانند افرادی که فکر می‌کنند ایده خوبی است که در نیمه شب به تنهایی به زیرزمین تاریک و ترسناک بروند. اما چیزی که با این فیلم من را آزار داد، ایده ارواح و انجام تسخیر به عنوان چیزهایی عادی و پذیرفته شده بود. اگر این فیلم در 70 سال پیش اجرا می‌شد، شاید قابل قبول بود، اما در دهه 1970؟ دیدن این «شکارچی ارواح» که به افراد ارائه می‌دهد و درباره موجودات ماورایی و عمل تسخیر صحبت می‌کند، کمی غیرواقعی به نظر می‌رسید. و البته، ما به پایان می‌رسیم. نه اینکه این پایان خیلی بد باشد، اما واقعاً اگر قرار است تسخیر کنید، پس این کار را به طور کامل انجام دهید. هر بار که چیزی صدا می‌کند، نایستید و گیج به نظر برسید. به هر حال، من مطمئن نبودم که آیا از دیدن این فیلم ناامید می‌شوم یا خوشحال. به طور کلی خوشحال بودم. دیدن فیلمی که به ارزش‌های سنتی در ساخت فیلم وحشت بازمی‌گردد، خوب بود و به خوبی پیاده‌سازی شده بود. من طرفدار وان هستم و هرچند باید بگویم که فکر می‌کنم «احضار» به شدت بیش از حد رتبه‌بندی شده است، اما همچنین یکی از بهترین فیلم‌های وحشت است که در چند سال اخیر به جریان اصلی آمده است. نمره نهایی: ★★½ - چیزهای زیادی داشت که به من جذاب بود، اما به عنوان یک کل به خوبی کار نمی‌کرد. مدتی بود که این فیلم را ندیده بودم و وقتی دوباره آن را برای آماده‌سازی برای فیلم سوم تماشا کردم، متوجه شدم که به خوبی ساخته شده است. من چندان به این نوع فیلم‌های وحشت ماورایی علاقه ندارم، اما با کار دوربین جیمز وان و حضور صحنه‌ای پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا، این فیلم سرگرم‌کننده‌ای است. **3.75/5** «اد وارن» (پاتریک ویلسون) و همسرش «لورین» (ورا فارمیگا) محققان مشهور ماورایی هستند که از طرف خانواده «پرون» که در حال ناامیدی هستند، برای کمک به خانه دورافتاده آنها در رود آیلند فراخوانده می‌شوند که آنها معتقدند تسخیر شده است. آنها به سرعت متوجه می‌شوند که این منطقه از زمان‌های بسیار قدیم محل پرستش شیطانی بوده و آن ارواح باقی‌مانده به ساکنان جدید خانه - و پنج دختر روز به روز مضطرب آنها - حسادت می‌کنند. جیمز وان واقعاً این داستان را با تهدید مؤثری توسعه می‌دهد و ران لیوینگستون و لیلی تیلور به خوبی به عنوان والدینی که به شدت از وقایع خانه رویایی خود ترسیده‌اند، عمل می‌کنند، خانه‌ای که به یک کابوس تبدیل می‌شود که شاید حتی یک تسخیر نیز نتواند آن را حل کند. جوزف بیشارا موسیقی شگفت‌انگیزی برای این داستان ارائه می‌دهد و جلوه‌های بصری و پروتزی به خوبی به ایجاد حس واقعی شرارت کمک می‌کنند که به طرز غیرمعمولی در این ژانر، درجه‌ای از قابلیت باور نیز دارد. تجربه تماشای این فیلم در سینما به ویژه در یک سینمای شلوغ بهتر است و ارزش دیدن دارد. «احضار» یک فیلم ترسناک ماورایی فوق‌العاده محکم است. اعتراف می‌کنم که هر چه جلوتر می‌رفت، کمتر جالب به نظر می‌رسید، اما با این حال به راحتی از تماشای پیشرفت داستان لذت بردم؛ دوست دارم که طرح داستان به طور عمده بی‌هدف نمی‌چرخد و هر مرحله واضح است. این فیلم همچنین به ترس‌های ناگهانی ارزان وابسته نیست، که انتظار داشتم از آن استفاده کند. عناصر ماورایی در اینجا بسیار خوب انجام شده‌اند، ما در اوایل فیلم به طور قابل توجهی از شیاطین نمی‌بینیم، بنابراین هرگونه ظهور آنها مؤثر است. مسائل مربوط به بچه‌ها/مادر نیز قانع‌کننده هستند. خوشحال شدم که ورا فارمیگا را در صفحه نمایش دیدم، او را با محبت از فیلم «کد منبع» در سال 2011 به یاد می‌آورم و از آن زمان می‌خواستم او را در نقش‌های اصلی ببینم - او در این فیلم فوق‌العاده است. پاتریک ویلسون و لیلی تیلور نیز بازیگران قابل توجهی هستند، در حالی که جوی کینگ یک صحنه فوق‌العاده دارد. من این فیلم را بیشتر ترسناک می‌دانم تا خوفناک، هرچند که به ندرت فیلم‌ها را ترسناک می‌یابم (فقط به خاطر نحوه کارکرد مغزم با داستان‌های داستانی). البته می‌توانم حس کنم که چیزی ناراحت‌کننده است، هر چیزی که شامل بچه‌های تسخیر شده باشد، در این زمینه مؤثر است. چگونه این فرانچایز ده فیلم دارد و من حتی یکی از آنها را ندیده‌ام، برایم معماست. بهتر از هرگز، امیدوارم این ورودی قوی نشانه چیزهای خوبی باشد که در پیش است.