فیلم The Day After Tomorrow 2004

این فیلم به شدت تهدید و وعده‌ای از یک فاجعه سیاسی را ارائه می‌دهد. جک هال مطمئن است که عصر یخ دیگری در پیش است به دلیل اثرات گرمایش زمین، اما دولت به هیچ وجه به او گوش نمی‌دهد. با این حال، تغییرات آب و هوایی آغاز می‌شود و دنیا در معرض خطر شرایط یخ‌زده خطرناک قرار می‌گیرد و بدتر از همه این که پسر...

این فیلم به شدت تهدید و وعده‌ای از یک فاجعه سیاسی را ارائه می‌دهد. جک هال مطمئن است که عصر یخ دیگری در پیش است به دلیل اثرات گرمایش زمین، اما دولت به هیچ وجه به او گوش نمی‌دهد. با این حال، تغییرات آب و هوایی آغاز می‌شود و دنیا در معرض خطر شرایط یخ‌زده خطرناک قرار می‌گیرد و بدتر از همه این که پسر جک در نیویورک گرفتار شده است! رولند امریش انتخاب مناسبی برای کارگردانی این فیلم بود. نمی‌توان انکار کرد که او در نابودی و انفجار چیزها مهارت دارد؛ به یاد بیاورید فیلم‌های «روز استقلال»، «دروازه ستاره‌ای»، «سرباز جهانی» و «گودزیلا». آنچه در فیلم‌های امریش به وضوح دیده می‌شود این است که او در صحنه‌های CGI بسیار خوب عمل می‌کند و می‌داند چگونه اشتیاق برای تخریب را تحریک کند. متأسفانه، حقیقت این است که نیمه دوم فیلم‌های او غالباً نتایج وعده‌داده‌شده را ارائه نمی‌دهند و این نیز در «روز بعد از فردا» صدق می‌کند. با وجود احساسات اغراق‌آمیز که در فیلم‌های فاجعه‌ای و بقا معمول است، این فیلم به شدت به ترفندهای خود وابسته است و در نتیجه، از دل‌نگرانی‌های زیست‌محیطی خود دور می‌شود، چیزی که مطمئنم امریش در ابتدای کار قصد داشت ارائه دهد. امریش فیلم خود را با بازیگران حرفه‌ای و توانمند (به رهبری دنیس کواید که همیشه قابل تماشا است) پر کرده است و به خوبی می‌داند که صحنه‌های پرهزینه او چیزی است که تماشاگران منتظر آن هستند. طوفان‌ها، سیلاب‌ها و یخ‌زدگی‌های بعدی همه لحظات عالی‌ای در این فیلم هستند، اما حالا، چند سال بعد، این فیلم باید به خاطر سطحی بودنش مورد انتقاد قرار گیرد. در واقع، CGI به‌طرز غیرقابل‌انکاری مصنوعی به نظر می‌رسد. این یک فرصت از دست رفته برای ساخت یک بلاک‌باستری با قلبی هوشمندانه است و متأسفانه، امریش، یا به خاطر خستگی یا نادانی، نتوانست این فرصت را مغتنم بشمرد و یکی از بهترین فیلم‌های ژانر را بسازد. به‌طور کلی، صحنه‌های تخریب به‌طور متوسط هستند و متأسفانه چیز دیگری برای توصیه کردن وجود ندارد. به نظر می‌رسد که انکارکنندگان تغییرات آب و هوا از چنین فیلم‌هایی متنفرند. من ناراحت می‌شوم اگر مواضع سیاسی یا اجتماعی‌ام به طور کامل مانع از آن شود که بتوانم از فیلم‌هایی که به طرز غیرواقعی با نظرات من مخالفند، لذت ببرم. من یک بی‌خدا هستم و از فیلم‌های مذهبی لذت برده‌ام. من کاملاً طرفدار علم هستم، اما فیلم‌های علمی تخیلی می‌توانند چندین آزادی و میانبر داشته باشند و اگر از آن لذت ببرم، می‌توانم باور خود را معلق کنم. اما بسیاری از مردم به‌طور خودکار از آنچه که با آن مخالفند متنفرند. به هر حال، من واقعاً از این فیلم لذت بردم، زیرا به شدت آب و هوا و سایر جلوه‌های ویژه فاجعه را در فیلم‌ها دوست دارم. من از هوش perceived داستان و دیالوگ‌ها احساس توهین نکردم، در حالی که دیگران به نظر می‌رسید که اینطور بودند. من فیلم‌های سینمایی را برای دریافت آخرین اطلاعات درباره تغییرات آب و هوا تماشا نمی‌کنم؛ اخبار و مستندها برای این منظور وجود دارند. جلوه‌های ویژه به اندازه کافی خوب بودند و – خوب – صحنه‌هایی مانند یخ‌زدگی سریع که از جو سقوط می‌کند احتمالاً کاملاً غیرواقعی هستند، اما با سرعت روایت داستان همخوانی دارند. ایده‌ای که در پایان درباره مکزیک مطرح می‌شود، کمی سنگین به نظر می‌رسد، اما من در عرصه سیاسی حساسیت‌های ظریفی ندارم، بنابراین اشکالی ندارد. فقط سرگرمی می‌خواهم و این فیلم به خوبی این نیاز را برآورده می‌کند. «روز بعد از فردا» از بسیاری از فیلم‌های فاجعه طبیعی بهتر به پایان می‌رسد، با کارگردانی با تجربه و پیش‌زمینه‌ای واقعی. رولند امریش، استاد فاجعه، یکی از فیلم‌های ضروری فاجعه طبیعی آخرالزمانی را با «روز بعد از فردا» خلق کرد. سیلاب‌ها، سونامی‌ها، تگرگ، کاهش ناگهانی دما و غیره همگی به خطرات این فیلم اضافه می‌شوند. فیلم داستان دنیس کواید به عنوان یک دانشمند آب‌وهوایی را دنبال می‌کند که دنیا را از یک عصر یخ که به سرعت در حال بازگشت است، هشدار می‌دهد. زمانی که یخ‌زدگی جهانی بشریت را غافل‌گیر می‌کند، بازماندگان برای پیدا کردن پناهگاه و امید در برابر دماهای غیرممکن مبارزه می‌کنند. این فیلم با تصویربرداری‌اش که شامل بیابان‌های یخ‌زده وسیع و آثار تاریخی یخ‌زده است، خود را متمایز می‌کند. بازی‌ها محکم هستند و بازیگرانی چون کواید، گیلنهال و راسوم در آن حضور دارند. داستان ساده است که برای یک فیلم فاجعه‌ای مناسب است. «روز بعد از فردا» نسبت به سایر رویدادهای فاجعه‌بار با بودجه بالا خاص است زیرا کمی واقعی‌تر از برخی از فیلم‌های غیرعادی‌تر امریش در کارنامه اخیرش مانند «سقوط ماه» یا «۲۰۱۲» است، اما هنوز هم از کارگردانی بهره‌مند است که در نابودی آثار تاریخی در صفحه بزرگ مهارت دارد. «جک هال» (دنیس کواید) دانشمندی است که به نوعی اعتبار خود را از دست داده و در مورد فاجعه‌ای که در حال وقوع است هشدار می‌دهد، زمانی که طوفان یخ همه‌چیز را در بر می‌گیرد و دما را به زیر صفر می‌برد و امواج سونامی و برف‌های سنگینی civilization را ویران می‌کند. به مشکلات این مرد، پسرش «سم» (جیک گیلنهال) که در نیویورک گیر افتاده، اضافه می‌شود. این فیلم کمی بیش از حد به CGI تکیه دارد و قطعاً داستان آن کمی تکراری و دور از واقعیت است، اما این یک فیلم فاجعه‌ای است، بنابراین من واقعاً انتظار داستان برنده جایزه پولیتزر را نداشتم. گیلنهال جوان به راحتی قابل تماشا است و ماجراجویی‌های او به‌طور جزئی جالب‌تر از سفر خطرناک پدرش از واشنگتن است. خط داستانی دارای نوعی جدیت است که کمی مضحک به نظر می‌رسد و سخنرانی پایانی رئیس‌جمهور ایالات متحده «بکر» (کنث ولش) کمی مسخره است. خوشبختانه، این فیلم به هیچ وجه رمانتیک نیست - یک فیلم فاجعه‌ای ساده و سرگرم‌کننده که با وجود اینکه بسیار طولانی است، هنوز هم ارزش تماشا دارد...