فیلم Danny Collins 2015

یک نامه 40 ساله و راهی به سوی رستگاری. اول از همه، کارگردان ثابت کرد که فیلمنامه چقدر برای موفقیت یک فیلم مهم است. او فیلمنامه را نوشته است و به طور کلی، نویسنده فیلمنامه‌ای است که آثار فوق‌العاده‌ای را نوشته و این فیلم اولین تجربه کارگردانی اوست. او با انتخاب عناصر مناسب برای پروژه، به خوبی در آن عمل کرده است. بازیگران برجسته‌ای در این...

یک نامه 40 ساله و راهی به سوی رستگاری. اول از همه، کارگردان ثابت کرد که فیلمنامه چقدر برای موفقیت یک فیلم مهم است. او فیلمنامه را نوشته است و به طور کلی، نویسنده فیلمنامه‌ای است که آثار فوق‌العاده‌ای را نوشته و این فیلم اولین تجربه کارگردانی اوست. او با انتخاب عناصر مناسب برای پروژه، به خوبی در آن عمل کرده است. بازیگران برجسته‌ای در این فیلم حضور دارند، لوکیشن‌ها عالی انتخاب شده و موسیقی نیز فوق‌العاده است. باید برای او تحقق یک رویای بزرگ باشد که با چنین پروژه‌ای همکاری کند. دیالوگ‌ها به اندازه شعرها زیبا بودند. مطمئنم که شما بدون لذت بردن از تماشای فیلم به پایان نخواهید رسید، زیرا در هر جا شوخی‌های کوچکی وجود دارد. این فیلم از یک داستان واقعی الهام گرفته شده، اما فکر می‌کنم تغییراتی برای تبدیل آن به یک اثر سینمایی ایجاد کرده‌اند، بنابراین نمی‌توان آن را یک بیوگرافی کامل دانست. این فیلم عمدتاً حول ۴-۵ شخصیت می‌چرخد و بازیگران در نقش‌های خود فوق‌العاده بودند. به ویژه آل پاچینو، بدون او این فیلم اینقدر هیجان‌انگیز نمی‌شد. اگر شما طرفدار دو آتشه او هستید، این فیلم را از صمیم قلب دوست خواهید داشت و دیگران نیز آن را یک درام موزیک زیبا خواهند یافت. او برای نمایش عالی خود در نقش اصلی نامزد جوایز گلدن گلوب شد. این فیلم برای سن او بسیار مناسب بود. در این دوره، طرفداران فیلم به دنبال ابرقهرمانانی هستند که به پرده سینما می‌آیند، اما یک فیلم دلگرم‌کننده مانند این به آنها یادآوری می‌کند که هنوز امیدی برای فیلم‌های کوچک وجود دارد. فقط اگر آن‌ها از نوع استقبال‌کننده باشند. به ویژه برای بازیگران سال‌های گذشته که به لحاظ فیزیکی نمی‌توانند با نسل جوان رقابت کنند، فیلم‌هایی مانند این یک نفس تازه است. داستان درباره یک ستاره سالخورده است که روزی نامه‌ای را پیدا می‌کند که توسط یکی دیگر از خوانندگان بزرگ نسل او برایش نوشته شده، زمانی که هنوز طعم موفقیت را نچشیده بود. ۴۰ سال بعد، او تصمیم می‌گیرد که تور موسیقی‌اش را ترک کند و به دنبال خانواده‌اش برود تا کارهای ناتمام را پیگیری کند. بنابراین روایت باقی‌مانده حاوی رویدادهای الهام‌بخش و دل‌خراش زیادی است. «اگر قرار است به نوعی رستگاری برسم، نمی‌توانم بیشتر از این وقت را هدر بدهم.» زندگی به عنوان یک خواننده، به ویژه در سنین بالا و در جستجوی رستگاری، به‌طور کلی به گونه‌ای که انتظار دارید پایان نمی‌یابد. بعد از ۴۰ سال اعتیاد به مواد مخدر، مشروبات الکلی و زنان، سفر خودشناسی آغاز می‌شود. در یک دنیای غیرقابل پیش‌بینی، هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد و بنابراین سفر این مرد تأثیراتی بر خانواده‌ای که قرار است با آن‌ها ملاقات کند، می‌گذارد. این فقط درباره مواجهه با کسانی نیست که او سال‌ها پیش رها کرده و حالا سعی در اصلاح آن دارد، بلکه در واقع زندگی آسان نیست، به ویژه خانواده به معنای تعهدات زیادی است و انتخاب بهترین‌ها برای آن باید اولویت باشد، جایی که این فیلم آن مسیر را برای روایت داستان انتخاب کرده است. این تقریباً یک فیلم خانوادگی خوب است، اما به دلیل موضوع، بخش‌های مربوط به مواد مخدر ضروری بودند که باعث تغییر رده سنی آن شد. زیرplotsهایی مانند تلاش او برای برقراری یک قرار ملاقات، به جنبه رمانتیک داستان افزوده است. نوعی پیش‌بینی‌پذیر به دلیل درام دلگرم‌کننده، اما تفاوت‌هایی در پیچش‌های روایت ایجاد شده است. نه از آن نوع نفس‌گیر، بلکه برای داشتن یک جنبه تازه به موضوع شناخته‌شده توسعه یافته است. به ویژه پایان آن بسیار ساده اما بسیار جالب بود. همان‌طور که معمول است، بابی کاناوله در یک نقش پشتیبانی بود، اما کمی متفاوت بود. او مانند یک ستاره درخشید و در شخصیتی قابل توجه‌تر از همیشه ظاهر شد. همراه با جنیفر گارنر، بازی او در فیلم بخش مهمی را پوشش می‌دهد. بنابراین این فقط آل پاچینو نیست که باید مورد تحسین قرار گیرد، این افراد نیز به خاطر سهم خود قابل ستایش هستند. فیلمی که به نوعی به «رکی و فلش» اخیر شباهت دارد، به جز اینکه نسخه مردانه است. محصولی مانند این سخت به دست می‌آید، بنابراین پیشنهاد می‌کنم آن را تماشا کنید. ۹/۱۰