فیلم Lucy 2014

این فیلم هیچ توجیهی برای پایه‌گذاری سناریو بر روی یک افسانه شهری معروف و نوشتن آن به گونه‌ای که گویی تماشاگران به آن افسانه باور دارند، ندارد. آیا هیچ‌کس در تمام مراحل تولید، به این ایده بی‌پایه که "ما تنها ۱۰٪ از مغزمان را استفاده می‌کنیم" اعتراض نکرد؟ من به خاطر دیدن بازیگران مورد علاقه‌ام، از جمله اسکارلت جوهانسون و مگان فریمن، که بر اساس ایده‌ای...

این فیلم هیچ توجیهی برای پایه‌گذاری سناریو بر روی یک افسانه شهری معروف و نوشتن آن به گونه‌ای که گویی تماشاگران به آن افسانه باور دارند، ندارد. آیا هیچ‌کس در تمام مراحل تولید، به این ایده بی‌پایه که "ما تنها ۱۰٪ از مغزمان را استفاده می‌کنیم" اعتراض نکرد؟ من به خاطر دیدن بازیگران مورد علاقه‌ام، از جمله اسکارلت جوهانسون و مگان فریمن، که بر اساس ایده‌ای که بسیاری به آن می‌خندند، عملکردهای خوبی ارائه می‌دهند، بسیار شرمنده‌ام. من همچنین در درک چندین فیلم از لوک بسان مشکل داشته‌ام، اما این یکی به مراتب بدترین آنهاست. فیلم پر از گفت‌وگوهای بی‌محتوا با اسکارلت جوهانسون جذاب است، جلوه‌های ویژه زیاد و پایانی پیش‌بینی‌پذیر در پاریس و یک مسابقه ماشین‌سواری بی‌فایده در خیابان‌های آن. بهتر است وقتتان را صرف چیز دیگری کنید... نادانی باعث هرج و مرج می‌شود، نه دانش. "لوسی" یکی از آن فیلم‌هایی است که واکنش‌های شدیدی را به همراه دارد، زیرا در نهایت یک تریلر علمی تخیلی اکشن است. این فیلم همیشه هواداران سینما را از همان ابتدا تقسیم می‌کند. این فیلم به طور کلی نیاز دارد که به عنوان یک تجربه سینمایی مشاهده شود، به عنوان یک خوراک پاپ‌کورن که ممکن است تلاش کند چیز بیشتری از لحاظ فکری باشد، اما در نهایت یک قطعه سینما است که احمقانه اما بسیار سرگرم‌کننده است. لوک بسان فیلمی را می‌نویسد و کارگردانی می‌کند که در آن اسکارلت جوهانسون در نقش یک قاچاقچی مواد مخدر قرار می‌گیرد، با حمل مواد مخدری که در شکمش دوخته شده است. این یک داروی جدید است، و وقتی اوضاع به هم می‌ریزد و مواد مخدر در سیستم اسکارلت آزاد می‌شود، او تهدیدی برای بشریت می‌شود. این فیلم می‌تواند و از زمان‌های گذشته به عنوان فیلمی پرادعا و غیره خطاب شده است، به همین دلیل عامل علمی آن کاملاً قابل درک است، بنابراین هر امیدی به تأملات علمی دقیق تنها به ناامیدی بزرگ منجر خواهد شد. بی‌تردید بسان و پشتیبانانش فکر می‌کردند که چیزی برای گفتن دارند، تا ذهن تماشاگران فیلم را به چیزی عمیق و قابل تفکر باز کنند. اما برخلاف سازندگان، ما تماشاگران به دونه‌پزیل دسترسی نداشتیم، بنابراین متأسفانه نتوانستیم تبدیل به بردلی کوپر شویم و در توانایی‌های تماشایی‌مان نامحدود باشیم. به شخصه، این یک فیلم بسیار سرگرم‌کننده است برای دو سوم از آن، وقتی که درباره اسکارلت است که در حال انتقام‌جویی است، احساسی از هیجان و تکان‌دهی به حواس سینمایی ژانر را به وجود می‌آورد. پایان، فینال بزرگ، من را عصبانی کرد و به نظر می‌رسد مگان فریمن (که به دنبال پول آسان بود) نیز کمی ناامید شده بود. اما من خوش گذراندم، با این حال اگر کسی به من نزدیک می‌شد و می‌گفت که با اشتیاق از فیلم متنفر است؟ آن وقت من می‌توانستم بفهمم و آنها را به خانه ببرم تا با ست شیمیایی‌ام بازی کنند. ۷ از ۱۰ به نظر می‌رسد که بسیاری از مردم هنگام تماشای این فیلم به حالت نفرت دچار شده‌اند. من حدس می‌زنم که آنها قبل از تماشای فیلم، چک نکردند که واقعاً فیلم در مورد چیست. این فیلم کامل نیست، عیب‌هایی دارد، اما یک یا دو ستاره ناعادلانه است. شخصاً، من واقعاً این فیلم را دوست داشتم. این فیلم علمی تخیلی است، ساده و خالص. اگر انتظار دارید علمی بدون تخیل را ببینید، باید به سراغ فیلم دیگری بروید. با لوک بسان که هم نویسنده و هم کارگردان است و با بیانیه‌هایی مانند "جنگجوی بی‌رحم فراتر از منطق انسانی" ... خوب، من تقریباً هر آنچه را که انتظار داشتم، دریافت کردم. فیلم با این تصور شروع می‌شود که یک داستان "ساده" انتقامی با عناصر علمی تخیلی در قالب لوسی فوق‌انسان است. اما به تدریج به چیزی دیگر تبدیل می‌شود. لوسی می‌داند که نمی‌تواند در وضعیت جدیدش زنده بماند و این می‌شود یک مأموریت برای حفظ دانشی که به دست آورده است در حالی که هنوز زمان دارد و در عین حال از قاچاقچیان مواد مخدر که باعث وضعیتش شده‌اند، دوری می‌کند. لوسی فوق‌العاده است. قدرت‌های او و چگونگی توسعه آنها شگفت‌انگیز است. من واقعاً از لحظه‌های شگفت‌انگیز در فیلم‌ها و کتاب‌ها لذت می‌برم، به ویژه وقتی که کسی مانند لوسی قدرت‌هایش را به "مردم عادی" نشان می‌دهد. به خصوص وقتی که افشای این قدرت‌ها به معنای شکست دادن چند نفر بد باشد. این فیلم پر از لحظه‌های اینچنینی است. واقعاً یک سفر هیجان‌انگیز از اکشن است که لوسی قدرت‌های در حال رشد خود را نشان می‌دهد. البته فیلم همچنین مملو از بی‌پایه‌های علمی و حفره‌های داستانی است. واقعاً برام مهم نیست. من برای سفر آمده‌ام و این سفر سرگرم‌کننده است. اسکارلت جوهانسون در نقش لوسی بسیار خوب است. بیشتر بازیگران دیگر خوب هستند، اگرچه رئیس قاچاقچی آسیایی می‌توانست بهتر باشد. او بیشتر شبیه یک اوباش بی‌فکر به نظر می‌رسید تا مغز متفکر یک سازمان جنایتکار. پایان نسبت به بقیه فیلم کمی ناامیدکننده بود. من کمی ناامید شدم که نبرد بزرگ در پایان بیشتر یا کمتر بدون لوسی انجام شد. دنباله‌های سینمایی طولانی که لوسی در زمان و فضا سرگردان بود، کمی به نظر می‌رسید که در حال پر کردن زمان است. پایان واقعی، خوب، آن بخش "من همه جا هستم" واقعاً تکراری بود. همچنین، اگر او واقعاً همه‌جا بود، چرا برای ایجاد آن حافظه‌ساز شیک عجله کرده بود؟ به هر حال، به جز اینها من واقعاً از این فیلم لذت بردم. "وقت بزرگ شدن است" "لوسی" (۲۰۱۴) درباره یک دختر جذاب عادی به نام لوسی است که توسط اسکارلت جوهانسون بازی می‌شود، که به تدریج به ظرفیت کامل مغزش دست می‌یابد و به همین ترتیب، قدرت‌های فوق‌انسانی (یا آیا این‌ها فقط قدرت‌های کاملاً انسانی هستند؟) کسب می‌کند. او با یک متخصص برجسته در زمینه ذهن انسان (مگان فریمن) همکاری می‌کند تا کشفیاتش را به اشتراک بگذارد و همچنین با یک کاپیتان پلیس پاریس (عمر واید) برای نابود کردن نقشه‌های شرورانه یک رئیس مافیا آسیایی مغرور (مین-سیک چوی) همکاری می‌کند. باید تأکید کرد که این فیلم یک فیلم ابرقهرمان کامیک نیست (آیا هنوز از این نوع فیلم‌ها کافی نیست؟)، بلکه یک فیلم درباره شخصی عادی است که به پتانسیل کامل انسانی خود می‌رسد. در اواسط دهه ۹۰ دو فیلم از این نوع وجود داشت، "پودر" (۱۹۹۵) و "پدیده" (۱۹۹۶). هر دو خوب هستند، اما دومی خیلی محتاطانه عمل کرد، به ویژه در پایان، در حالی که "پودر" به دنبال عظمت بود و کمی به آن دست یافت. فرانسیس فورد کاپولا با "جوانی بدون جوانی" (۲۰۰۷) دیدگاه خود را به این ژانر اضافه کرد، فیلمی متراکم با عناصر جالب بسیار؛ افسوس که او فراموش کرد داستان سرگرم‌کننده‌ای را شامل کند. "لوسی" بهترین این‌هاست و در واقع یکی از فیلم‌های مورد علاقه من است. "لوسی" شامل غذای ذهنی فیلم کاپولاست، اما فراموش نمی‌کند که سرگرم‌کننده باشد. به همین ترتیب، فیلم عناصر جالب و الهام‌بخش را با هیجان، اکشن، زیبایی بصری و شنیداری (یک موسیقی قابل توجه) ترکیب می‌کند. به علاوه، "لوسی" شیک و "مد روز" است، هر چه که این معنی داشته باشد؛ به عبارت دیگر، این فیلم جذاب است. برخی از نواقص فیلم شکایت دارند زیرا بر اساس این مفهوم است که ما تنها ۱۰٪ از قدرت مغزمان را استفاده می‌کنیم، اما این فقط یک وسیله داستانی است تا نشان دهد که اکثر مردم به طرز قابل توجهی زیر پتانسیل خود عمل می‌کنند و به چیزهای معمولاً بی‌ارزش و هدر دادن وقت گرانبهای خود وابسته‌اند. به عنوان مثال، افرادی که ساعت‌ها و ساعت‌ها از وقت ارزشمندشان را صرف تماشای ورزش می‌کنند. تماشای یک بازی اینجا یا آنجا عالی است، اما این نوع افراد تمام حس تعادل را از دست داده‌اند. یا افرادی که احساس می‌کنند باید با الکل یا مواد مخدر خود را بی‌حس کنند تا فقط خوش بگذرانند؟ آنها در واقع از واقعیت فرار می‌کنند. خنده‌دار است که این انتقاد که فیلم بر اساس این است که انسان‌ها تنها ۱۰٪ از قدرت مغزشان را استفاده می‌کنند، این است که در اکثر موارد، این عدد بیشتر شبیه ۱-۲٪ است. (خنده‌دار است، نه؟) در مورد قدرت‌های لوسی که در فیلم به تصویر کشیده شده و فیلم‌های دیگر اشاره شده، من تجربیات خاصی با چنین پدیده‌هایی داشته‌ام. به عنوان مثال، حدود هفت سال پیش من در رختخواب خواب عمیقی بودم که همسرم به اتاق آمد تا من را بیدار کند. آژیر دود در بیرون در به شدت به صدا درآمد، اما هیچ دود یا آتش یا حرارتی وجود نداشت. انرژی قوی که از خوابم ناشی می‌شد، به وضوح آن را به صدا درآورده بود، زیرا به محض اینکه بیدار شدم، ناگهان متوقف شد. اگر شک داشتم، هفته بعد همین اتفاق افتاد. چه چیزی می‌تواند این را توضیح دهد جز قدرت ناشناخته ذهن و انرژی متمرکز؟ مثال دیگری به ذهنتان می‌رسد، اگرچه متفاوت است: وقتی حدود ۸ ساله بودم، خانواده‌ام در حال پیاده‌روی در پارک تئودور ویرث در مینیاپولیس بودند که به لبه یک زمین بیسبال رسیدیم. به محض اینکه وارد زمین شدیم، به طرز عجیبی فقط می‌دانستم که باطری فعلی قرار است توپ را بزند و آن توپ به صورت من برخورد می‌کند. من این را می‌دانستم اما نمی‌دانستم چگونه آن را می‌دانستم. من فقط می‌دانستم. و بعد از آن، باطری توپ را به شدت به هوا زد -- انگار که در حال حرکت آهسته بود -- و آن توپ به سمت من آمد و به گونه من برخورد کرد! (خوشبختانه این یک توپ بیسبال نرم بود، نه؟). چگونه می‌دانستم این اتفاق قرار است بیفتد؟ نمی‌دانم، اما این فوق‌العاده است و قدرت ذهن و روح را نشان می‌دهد که ما را هشدار می‌دهد، که برخی آن را شهود می‌نامند. کم‌اهمیت‌تر چیزی است که من هر روز با همسرم تجربه می‌کنم: یکی از ما به چیزی فکر می‌کند و آن را بیان می‌کند و دیگری می‌گوید، "من دقیقاً به همین فکر می‌کردم." چه اتفاقی در حال وقوع است؟ ما افکار غیرمادی یکدیگر را درک می‌کنیم، که به آن تله‌پاتی می‌گویند. اگر ما این را بیشتر توسعه دهیم چه؟ دیگر پدیده‌های فراطبیعی که در داستان مطرح می‌شود شامل روان‌کinesis، همدلی فوق‌العاده و آنچه که کتاب مقدس به نام "کلام دانش" می‌نامد، است. اگرچه در فیلم اغراق شده‌اند، اما واقعی هستند. "لوسی" الهام‌بخش است زیرا تشویقی برای بزرگ شدن است. وقتی لوسی تکامل می‌یابد، در آپارتمانش توقف می‌کند و با هم‌خانه‌اش روبرو می‌شود، که دختر بامزه‌ای است که وقت آزادش را صرف "جشن" و دنبال کردن "پسر قشنگ با عضلات خوش فرم" (یا به هر طریقی که او می‌گوید) می‌کند. نه اینکه این کارها از نظر ذاتی نادرست باشد، بلکه این افراد به آنها وسواس دارند و تبدیل به هدف زندگی‌شان می‌شوند. چه بر سر "همه چیز در حد اعتدال" آمده است؟ ابتدای فیلم نشان می‌دهد که لوسی دقیقاً مانند هم‌خانه‌اش بود اما چیزی اتفاق افتاد و... او بزرگ شد. ستایش من از ایده‌های فلسفی و الهیاتی فیلم باید به این معنی تعبیر نشود که من با هر نکته و جزئیات آن موافقم. در نهایت، این یک فیلم علمی تخیلی/هیجان‌انگیز است؛ فقط این یکی ایده‌های جالب‌تری نسبت به اکثر آنها دارد. همچنین، آیا کسی در همه چیز با همه توافق دارد؟ آیا این حتی سالم است؟ بدیهی است که من "لوسی" را دوست دارم! این فیلم در مدت زمان تنها ۱ ساعت و ۲۹ دقیقه خسته‌کننده نمی‌شود و در تایوان، فرانسه و یک فرودگاه آلمانی فیلمبرداری شده است. نمره: A