فیلم Aladdin 2019

چه سورپرایز فوق‌العاده‌ای! من هیچ تریلری را تماشا نکردم و کاملاً از هر نوع بازاریابی دوری کردم، اما نتوانستم از نظرات منفی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شد، فرار کنم. مردم آنلاین درباره اینکه جنّی ویل اسمیت چقدر خوب خواهد بود، یا اینکه مِنا مسعود (علاءالدین) و نائومی اسکات (جاسمین) بهترین انتخاب‌ها برای بازیگری نیستند، و اینکه آیا بازسازی واقعاً به اصل احترام خواهد گذاشت...

چه سورپرایز فوق‌العاده‌ای! من هیچ تریلری را تماشا نکردم و کاملاً از هر نوع بازاریابی دوری کردم، اما نتوانستم از نظرات منفی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شد، فرار کنم. مردم آنلاین درباره اینکه جنّی ویل اسمیت چقدر خوب خواهد بود، یا اینکه مِنا مسعود (علاءالدین) و نائومی اسکات (جاسمین) بهترین انتخاب‌ها برای بازیگری نیستند، و اینکه آیا بازسازی واقعاً به اصل احترام خواهد گذاشت یا نه، تردید داشتند. اما به عنوان کسی که نمی‌دانست چه انتظاری داشته باشد، از دیدگاه گای ریچی در بازگویی این داستان معروف بسیار لذت بردم. تمام نگرانی‌های ذکر شده، با یک گروه بازیگری جادویی محو می‌شود و آن‌ها هستند که فیلم را به ساحل امن می‌رسانند. اجازه دهید با یکی از دو بازی قابل‌توجه شروع کنم: ویل اسمیت در نقش جنّی. او نمایش منحصر به فرد و سرگرم‌کننده‌ای از خود ارائه می‌دهد. به هیچ وجه نمی‌توان او را به خاطر تلاش برای تقلید از رابین ویلیامز مورد انتقاد قرار داد. اسمیت کار خودش را می‌کند و این کار به طرز فوق‌العاده‌ای جواب می‌دهد. بهترین تمجیدی که می‌توانم از او بکنم این است که احساس کردم جنّی در این بازسازی همان احساسی را به من منتقل کرد که در هنگام تماشای نسخه اصلی داشتم: هر بار که او روی صفحه نبود، می‌خواستم بلافاصله برگردد. در نسخه اصلی، فکر می‌کردم جنّی در لحظات مناسب هر بار ظاهر می‌شد، که وقتی ریتم فیلم خیلی کند می‌شد، به کار می‌آمد. در این بازسازی، زمان‌های بدون جنّی بیشتر شده و بخش اول کمی از ریتم کند و عدم وجود صحنه‌های واقعاً سرگرم‌کننده رنج می‌برد. با این حال، به محض اینکه غار شگفتی‌ها به میدان می‌آید، همه چیز تا پایان بسیار سرگرم‌کننده می‌شود. فرش جادویی و ابوبکر یک دوتایی کمدی فوق‌العاده تشکیل می‌دهند و مسئول بسیاری از خنده‌ها در طول فیلم هستند. به جنّی برمی‌گردم، من عاشق این هستم که ریچی و جان آگوست به او چیزی بیشتر نسبت به نسخه اصلی داده‌اند و این یکی از معدود بهبودهایی است که واقعاً در نسخه جدید ایجاد شده است. من در آن نقد نوشته بودم که امیدوارم وقت بیشتری برای توسعه رابطه اصلی فیلم اختصاص دهند و اینکه جعفر (ماروان کِنزاری) فراتر از یک شرور سطحی باشد... خب، جعفر همچنان یک جادوگر شیطانی است که تنها خواهان قدرت برای تسلط بر همه چیز و همه است. متأسفانه، او زمان بیشتری روی صفحه دارد نسبت به قبلی‌اش، که به معنای مونوگ‌های بیش از حد و صحنه‌های احمقانه‌تر با ترفند هیپنوتیزم است. از سوی دیگر، جاسمین و علاءالدین یک فیلمنامه کاملاً توسعه‌یافته دارند که به‌طور قابل‌توجهی بهترین بهبود در مقایسه با نسخه اصلی است. رابطه آن‌ها به طور طبیعی رشد می‌کند و هر شخصیت لحظات زیادی برای بیان احساساتشان و نشان دادن اینکه واقعاً چه کسی هستند، به‌ویژه جاسمین، دارد. او به موضوعی مرتبط است که قطعاً این فیلم را به شدت تقسیم‌کننده خواهد کرد، چه در میان تماشاگران و چه منتقدان، اما من در پایان بررسی به آن می‌پردازم. صرف‌نظر از شخصیت‌ها، مِنا مسعود و نائومی اسکات عملکردهای برجسته‌ای دارند. مسعود به عنوان علاءالدین بامزه و دوست‌داشتنی است، اما نائومی واقعاً درخشان است. اکنون، ما به این فیلم به عنوان یک بازسازی دیگر دیزنی نگاه می‌کنیم. در چند سال آینده، ما به علاءالدین (۲۰۱۹) به عنوان فیلمی که نائومی اسکات را به ستاره‌ای درخشان تبدیل کرد، نگاه خواهیم کرد. او به طرز شگفت‌آوری در نقش جاسمین استثنایی است. نه تنها صدای او فوق‌العاده است، بلکه بازیگری‌اش به طرز باورنکردنی‌ای بدون نقص است. در مورد خوانندگی، ویل اسمیت و مِنا مسعود نیز بسیار خوب هستند و شماره‌های موسیقی یکی دیگر از جنبه‌هایی هستند که به طرز شگفت‌آوری از آن لذت بردم. "پرنس علی"، "دوستی مثل من"، "یک دنیای جدید" و آهنگ جدید "بدون کلام" زیبا و قدرتمند هستند، و تولید و طراحی بصری دو شماره اول به طرز چشمگیری مثبت و فوق‌العاده است. گای ریچی به خاطر صحنه‌های تعقیب بسیار روانش شناخته شده است و دویدن علاءالدین در آگرابا به طرز مطلوبی فیلم‌برداری شده است. با این حال، برداشت‌های طولانی و هماهنگ‌شده در این صحنه‌های موسیقی دیدنی هستند، از اولین تا آخرین آن‌ها، حتی بعد از نمایش عبارت «پایان». یک بازسازی کامل، بازسازی است که می‌تواند ذات اصلی را حفظ کند در حالی که به یک اثر مستقل تبدیل شود. ریچی کار فوق‌العاده‌ای در تعادل این ارکان انجام می‌دهد. برای هر کسی که عاشق نسخه اصلی است و می‌خواست بازسازی به صورت صحنه‌ای به صحنه‌ای داستان را تعریف کند، هر جزئیات کوچک (از کلمات کلیدی تا لحظات مهم شخصیت‌ها) در این فیلم وجود دارد. برای هر کسی که خواهان برداشت متفاوتی است، تغییرات جزئی کافی وجود دارد، چه در نحوه پیشرفت داستان (ترتیب وقایع، توسعه شخصیت‌ها) یا حتی در نحوه پایان آن، که مرا به موضوع تقسیم‌کننده‌ای که در بالا ذکر شد، می‌رساند. هر زمان که یک دستورکار سیاسی یا اجتماعی در یک فیلم گنجانده می‌شود، مردم اهمیتی نمی‌دهند که آیا به خوبی نوشته شده است یا نه. آن‌ها فقط نمی‌خواهند هیچ‌یک از این چیزها در هیچ فیلمی وجود داشته باشد و من این را حمایت می‌کنم. هالیوود باید از تلاش برای قرار دادن چیزی سیاسی یا اجتماعی در یک فیلم، صرفاً به خاطر آن دست بردارد. علاءالدین (۲۰۱۹) پیام اجتماعی واضحی دارد و از یکی از شخصیت‌های اصلی برای بیان آن پیام به وضوح استفاده می‌کند. حالا، نکته اینجا است: با در نظر گرفتن شخصیت مورد نظر، نحوه نوشتن آن و اقداماتی که برای ارسال آن پیام اجتماعی انجام می‌دهند، فکر می‌کنم این خوب است. بله، می‌دانم که بسیاری از مردم فکر می‌کنند کاملاً برعکس و فیلم را به خاطر آن مورد انتقاد قرار می‌دهند. من معمولاً این تمرین ذهنی را انجام می‌دهم: "آیا این با داستان/شخصیت سازگار است؟ آیا این فقط یک لحظه در طول فیلم است (که نشان می‌دهد ممکن است خیلی تحمیلی باشد) یا آیا آن‌ها ایده را توسعه می‌دهند؟ اگر این یک فیلم اصلی بود، آیا من حتی به این فکر می‌کردم؟" بله. آن‌ها ایده را توسعه می‌دهند. احتمالاً نه. این‌ها پاسخ‌های من هستند و به همین دلیل است که من در سمت مثبت این موضوع که به زودی به شدت مورد بحث قرار خواهد گرفت، قرار می‌گیرم. مردم باید شروع به باز کردن ذهن‌هایشان به این برداشت‌های مدرن از کلاسیک‌های پیش از قرن ۲۱ کنند. من همیشه "دامبو" (۱۹۴۱) را به عنوان مثال می‌زنم: این احتمالاً نژادپرست‌ترین فیلم دیزنی است، با تبعیض شدید، بی‌احترامی کامل به حیوانات، نقاط عطف داستانی ناشی از الکل و بسیاری از خط داستانی‌ها و شخصیت‌های اجتماعی و اخلاقی نادرست. هیچ راهی وجود ندارد که فیلمی مانند این امروز منتشر شود! بنابراین، به وضوح، "دامبو" (۲۰۱۹) باید به طرز قابل‌توجهی متفاوت از آن نمایش یک ساعته نژادپرستی باشد. علاءالدین (۱۹۹۲) نیز جنبه خاصی دارد که امروزه با فرهنگ فعلی چندان سازگار نیست. این فیلم توهین‌آمیز نیست، اما شرط می‌بندم اگر امروز منتشر می‌شد، یک گروه کامل از مردم به آن معترض می‌شدند. "علاءالدین" (۲۰۱۹) سعی می‌کند خود را سازگار کند و در حالی که ممکن است خیلی تلاش کرده باشد، هنوز هم از این تلاش قدردانی می‌کنم، و حداقل این موضوع منطقی است. این فقط یک تغییر جزئی در داستان اصلی و شخصیت مورد نظر است، بنابراین نباید بر تجربه کلی تماشای فیلم تأثیر بگذارد. اگر "بدون کلام" ایجاد نشده بود، کاملاً خوب بود، اما باید اعتراف کنم که حتی اگر آهنگ فوق‌العاده به نظر برسد و متن آن تأثیرگذار باشد، هنوز هم یک کشش است... اما نائومی اسکات به زیبایی آن را اجرا می‌کند. از نظر بصری، فیلم خیره‌کننده است. آگرابا یک لذت مطلق است که هر بار که یک مکان جدید نشان داده می‌شود، دهان طرفداران سرسخت را به زمین می‌زند. من عاشق این هستم که ریچی دوربین را جابه‌جا می‌کند تا کار زیبای گروه تولیدش را به نمایش بگذارد، اغلب از طریق برداشت‌های طولانی و روان. ای کاش (بدون اشاره به موضوع) او می‌توانست ریتم و لحن فیلم را بهتر کنترل کند. زمان‌های بدون جنّی برای سرگرم کردن تماشاگران خیلی طولانی است و ریچی نباید ریسک کند که سطح خستگی به اندازه‌ای بالا برود که گهگاهی پیش می‌آید. در نهایت، "علاءالدین" (۲۰۱۹) در تعادل دو ارکان هر بازسازی موفق است: این فیلم ذات واقعی نسخه اصلی را حفظ می‌کند و در عین حال به عنوان یک اثر مستقل ایستاده است. ویل اسمیت با یک نمایش فوق‌العاده سرگرم‌کننده و منحصر به فرد به تردیدهای آنلاین پاسخ می‌دهد، اما این شیمی ملموس بین نائومی اسکات و مِنا مسعود است که واقعاً من را شگفت‌زده کرد. دومی به‌عنوان علاءالدین عالی است، اما نائومی نمایش برجسته‌ای دارد که قطعاً او را به مراحل بزرگتری خواهد برد. گای ریچی نشان می‌دهد که کارگردان فوق‌العاده‌ای است و برخی صحنه‌های زیبای یک‌تکه و شماره‌های موسیقی فوق‌العاده شاد و خوب هماهنگ‌شده را ارائه می‌دهد. از نظر فنی، تولید و طراحی صحنه فوق‌العاده است، اما سطوح ریتم و لحن به اندازه‌ای که باید متعادل نیستند، که باعث می‌شود زمان فیلم بیش از حد طولانی شود. از نظر داستانی، مردم احساس تقسیم شدید خواهند کرد. بیشتر فیلمنامه مشابه نسخه قبلی است، اما تلاش دیزنی برای وارد کردن یک پیام اجتماعی به فیلم، به هیچ وجه به آن کمک نمی‌کند. حتی اگر این موضوع منطقی باشد و فقط یک چرخش جزئی باشد، هنوز هم غیرضروری بود و ممکن است حتی عملکرد درخشان نائومی را تحت‌الشعاع قرار دهد که واقعاً تأسف‌بار خواهد بود. جعفر بیشتر از هر چیز دیگر من را آزار می‌دهد. با این حال، ریچی و جان آگوست به خاطر تلاش زیادشان برای تطبیق یک اثر اصلی پرخطر و عمدتاً موفق بودن در این کار، هیچ چیزی جز تمجید نمی‌گیرند. من واقعاً امیدوارم که این فیلم در باکس آفیس موفق باشد. واقعاً یک الماس (در میان خاک) است. بروید تماشا کنید و نظر خود را تشکیل دهید!