فیلم Maestro 2023

"ماسترو فراتر از انتظارات عمل می‌کند و برادلی کوپر را به عنوان یک فیلم‌ساز با استعداد ذاتی تأیید می‌کند، درست مانند لئونارد برنشتاین که او به طرز فوق‌العاده‌ای به تصویر می‌کشد. این فیلم بیوگرافی الهام‌بخش، بر روی یک رومانس عمیق و جذاب تمرکز دارد که با اجراهای عاطفی واقعی و تعاملات صمیمی و پرشور به اوج می‌رسد. کری مولیگان به عنوان همکار بازیگر و کارگردان، در...

"ماسترو فراتر از انتظارات عمل می‌کند و برادلی کوپر را به عنوان یک فیلم‌ساز با استعداد ذاتی تأیید می‌کند، درست مانند لئونارد برنشتاین که او به طرز فوق‌العاده‌ای به تصویر می‌کشد. این فیلم بیوگرافی الهام‌بخش، بر روی یک رومانس عمیق و جذاب تمرکز دارد که با اجراهای عاطفی واقعی و تعاملات صمیمی و پرشور به اوج می‌رسد. کری مولیگان به عنوان همکار بازیگر و کارگردان، در رقابت جوایز با نمایش فوق‌العاده‌ای که می‌تواند حتی تماشاگران کمتر حساس را تحت تأثیر قرار دهد، حضور دارد. از نظر فنی، موسیقی این رهبر ارکستر در مخاطبان حس سردی ایجاد می‌کند و داستانی درباره عشق، خانواده، اشتیاق هنری و تمام موانع و معضلاتی که از آن‌ها ناشی می‌شود را روایت می‌کند." امتیاز: A- نمی‌دانم شاید فیلم‌هایی مانند "بوهیمیان راپسودی" یا "راکت‌من" باعث شده‌اند که من کمی نسبت به سبک زندگی پر زرق و برق موسیقیدانان مشهور بی‌تفاوت شوم، اما این تصویر زیبا از زندگی لئونارد برنشتاین برایم به طرز شگفت‌انگیزی ساکت به نظر می‌رسید. ارائه به صورت سیاه و سفید فوق‌العاده زیباست، اما داستان به نظر ضعیف می‌آید. کری مولیگان، همسر دیرینه‌اش فلیسیا مونتئالگر را به طرز قابل توجهی به تصویر می‌کشد. او زنی را که به طور فزاینده‌ای ناامید و خیانت‌دیده اما هنوز عاشق است، با قدرت و ظرافتی که واقعاً جذاب است، به نمایش می‌گذارد - به ویژه در پایان فیلم. کوپر، از سوی دیگر، آیا قرار بود باربارا منیلو یا تونی بنت را تقلید کند؟ ما چیز زیادی درباره‌ی آنچه که او را به وجد می‌آورد نمی‌آموزیم، و درباره‌ی اینکه چرا تمایلات جنسی‌اش برایش چنین اهمیت زیادی داشت؟ سایر شخصیت‌ها با کمترین زمینه‌ای می‌آیند و می‌روند و به جز دختر بزرگ‌ترشان، شرلی، هیچ گفتگویی در مورد چگونگی شکل‌گیری یا مدیریت این ازدواج راحتی وجود ندارد. این فیلم عمدتاً از آثار مشهور موسیقی او خالی است و تنها یک قطعه کوچک از "داستان وست ساید" وجود دارد - که می‌دانم او زیاد به آن اهمیت نمی‌داد - و ما ممکن است فرض کنیم که این یک بیوگرافی از یک آهنگساز با آرزوهای کلاسیک و با جذابیت کم است. با وجود این، اجرای فوق‌العاده‌ای از سمفونی شماره ۲ مالر در کلیسای الی ارائه می‌شود، اما در غیر این صورت این یک ملودرام نسبتاً ناامیدکننده است که واقعاً چیز زیادی از این فرد کاریزماتیک، خودخواه و flawed به من نگفت. بیشتر مشکلات زناشویی بیش از ماسترو، متأسفانه. یک استعداد بزرگ شایسته یک بیوگرافی بزرگ است. متأسفانه، در مورد لئونارد برنشتاین، این اتفاق نمی‌افتد. برادلی کوپر، نویسنده، بازیگر و کارگردان، فیلمی ساخته که مطمئناً او آن را به عنوان شاهکار سینمایی خود می‌داند، در حالی که در واقع بیشتر شبیه یک ادای احترام به خود بزرگ‌بینی فیلم‌ساز است تا به سوژه‌اش. شاید بزرگترین مشکل اینجا فیلمنامه باشد، که هرگز واقعاً تصمیم نمی‌گیرد که آیا می‌خواهد فهرستی از دستاوردهای هنرمند (کوپر) باشد یا داستان عاشقانه‌ای بین او و همسر شگفت‌انگیزش، فلیسیا (کری مولیگان). تغییرات مکرر بین این دو موضوع تماشاگران را گیج می‌کند که کدام یک باید تمرکز اصلی کارگردان باشد. سپس، بازی اغراق‌آمیز روزافزون کوپر به تدریج آزاردهنده می‌شود و با نگاهی به این که "می‌دانم برای این بازیگری جوایز نامزدی می‌گیرم" پر شده است. علاوه بر این، تغییر غیرقابل توضیح از فیلم‌برداری سیاه و سفید به رنگ نیز باعث می‌شود تماشاگران بیشتر در مورد انگیزه‌های سینمایی فیلم‌ساز فکر کنند و در عین حال با تصاویری از انگیزه‌های شخصیت که به وضوح توسعه نیافته‌اند، مواجه شوند که این کلیت را در مورد بررسی طبیعت قهرمان داستان نسبتاً سطحی می‌کند. با این حال، "ماسترو" طراحی تولید عالی و کار دوربین فوق‌العاده‌ای (به ویژه در صحنه‌های سیاه و سفید) را به نمایش می‌گذارد، و حضور درخشان مولیگان واقعاً جذاب است، به نظر من تنها دلیل واقعی برای تماشای این فیلم. در غیر این صورت، این یک ناامیدی بزرگ در فصل جوایز است که جایگاه بیشتری برای بهبود دارد - و احتمالاً بهتر بود در دستان کارگردان اصلی این پروژه، استیون اسپیلبرگ باقی می‌ماند. کوپر ممکن است بازیگر خوبی باشد، اما بهتر است به بازیگری ادامه دهد، زیرا اینجاست که قدرت واقعی او قرار دارد – نه پشت دوربین یا در صندلی نویسنده. این فیلم بیوگرافی درباره لئونارد برنشتاین به کارگردانی و نویسندگی برادلی کوپر (و جاش سینگر - "اسپاتلایت") ساخته شده و توسط افرادی مانند مارتین اسکورسیزی تولید شده است (که پس از دیدن "یک ستاره به دنیا می‌آید" از کارگردانی آن صرف نظر کرد تا بتواند "ایرلندی" را فیلم‌برداری کند) و استیون اسپیلبرگ نیز در آن حضور دارد. برادلی کوپر در نقش لئونارد برنشتاین، رهبر ارکستر و آهنگساز یهودی آمریکایی (۱۹۱۸–۱۹۹۰) و کری مولیگان در نقش فلیسیا مونتئالگر برنشتاین، بازیگر آمریکایی (۱۹۲۲–۱۹۷۸) که در سال ۱۹۵۱ به دلیل راحتی اجتماعی آن زمان با لنی ازدواج کرد، دیده می‌شوند. لئونارد برنشتاین در برادوی (داستان وست ساید از اوست)، کارنگی هال و ارکستر فیلارمونیک نیویورک فعالیتی درخشان داشت و همچنین در تدریس فعالیت‌های شدید و عاشقانه‌ای از عشق واقعی‌اش به موسیقی نشان داد - او همچنین شخصیتی جنجالی بود و زندگی اجتماعی فعالی داشت و همجنس‌گرا بود. در فیلم نشان داده نشده است که او در تقریباً هر صحنه سیگاری در دست دارد، در حالی که مبتلا به آسم بود (در جنگ جهانی دوم معاف شد) و دچار آمفیزم شد و در اثر حمله قلبی ناشی از تومور مزوتلیوم فوت کرد. فلیسیا مونتئالگر برنشتاین، بازیگر یهودی با ریشه‌های شیلیایی بود که در سال ۱۹۴۶ در یک مهمانی با لئونارد آشنا شد - او نیز عشق واقعی در زندگی لئونارد بود، حتی با توجه به تمایلات جنسی‌اش و زندگی که گاهی به عنوان یک زندگی دوم به حساب می‌آمد. داستان فیلم نشان‌دهنده نقاط عطفی در زندگی این موسیقیدان است و فیلم‌برداری متیو لیباتیک (که در "یک ستاره به دنیا می‌آید"، "پی"، "چشمه زندگی" و "مادر! - یادبود یک رویا" کار کرده است) سبک و فرمت سینمایی را از دهه‌های ۴۰ تا ۹۰ نشان می‌دهد که داستان در آن‌ها گذر می‌کند، از سیاه و سفید با کنتراست بالا و نسبت آکادمی، تا فرمت رنگی تکنیکالور دهه ۷۰ که در آن می‌گذرد، با استفاده از تجهیزات اصلی برای آن صحنه‌ها. همچنین صحنه‌های فیلم که تأکید زیادی بر لحظات دراماتیک دارند - از دیالوگ‌ها و نماهای نزدیک تا بحث‌ها و رویدادهای پس‌زمینه تا اجراهای فوق‌العاده برادلی کوپر در نقش لنی به عنوان ماسترو، از جمله صحنه‌ای به یاد ماندنی در یک کلیسا. ویرایش فیلم توسط میشل تسورو ("گام شطرنج ملکه") به خوبی انجام شده است و موسیقی تمام کارهای لئونارد برنشتاین است (نمی‌دانم آیا می‌تواند نامزد جوایز آکادمی امسال باشد یا نه). این فیلم می‌تواند یکی از جواهرات نتفلیکس باشد که به اسکار نزدیک می‌شود و به عنوان یک شکل واقعی از هنر در برابر سینمای کلاسیک تثبیت می‌شود - می‌توانم پیش‌بینی کنم که نامزدی برای بهترین بازیگر، بهترین بازیگر مکمل زن، بهترین فیلم‌برداری و شاید در تولید وجود داشته باشد، زیرا کار آرایش و پروتز کازو هیرو واقعاً شگفت‌انگیز و واقعی به نظر می‌رسد و به هر دو جنبه فیزیکی و روانی لنی وفادار است. داستان فیلم می‌توانست بهتر باشد و صمیمیت بین آن دو را بهتر نشان دهد، و همچنین برخی حقایق کنار گذاشته شده است، مانند کار آن‌ها به عنوان فعالان سرسخت برای چندین علت. ریتم داستان نیز کمی گیج‌کننده است زیرا به نکات مربوطه می‌پردازد و در انتهای چیزی قابل پیش‌بینی و معنادار باقی نمی‌ماند (مانند مرگ فلیسیا که فقط به صورت یک پسر در حال دویدن به حیاط در حال حرکت خانواده نشان داده می‌شود). این فیلم یک اثر بیوگرافی محکم و یکی از "فیلم‌های ضروری" سال است که شایسته نمره‌ای بین ۷.۵ از ۱۰.۰ / B+ فقط به دلیل نواقص کمتر خود است.