فیلم Human Factors 2021

یکی از اهداف من در این دوره جشنواره ساندنس، تماشای هر چه بیشتر فیلم‌های خارجی بود، اما بدون این که خودم را مجبور کنم فیلمی را ببینم که به هیچ وجه برایم جالب نبود. «عوامل انسانی» دارای پیش‌زمینه‌ای جذاب است که بلافاصله توجه من را جلب کرد و اولین فیلم بین‌المللی بود که به فهرست تماشایم اضافه کردم، بنابراین قطعاً هیجان‌زده بودم. متأسفانه، این فیلم...

یکی از اهداف من در این دوره جشنواره ساندنس، تماشای هر چه بیشتر فیلم‌های خارجی بود، اما بدون این که خودم را مجبور کنم فیلمی را ببینم که به هیچ وجه برایم جالب نبود. «عوامل انسانی» دارای پیش‌زمینه‌ای جذاب است که بلافاصله توجه من را جلب کرد و اولین فیلم بین‌المللی بود که به فهرست تماشایم اضافه کردم، بنابراین قطعاً هیجان‌زده بودم. متأسفانه، این فیلم در طول زمان نمایش خود نتوانسته است مفهومش را به شکلی قانع‌کننده توسعه دهد، هرچند که از نظر فنی تأثیرگذار است. فیلمبرداری کلمنس هوفنجل به وضوح بهترین جنبه کل فیلم است. رونی تروکر از برداشت‌های طولانی استفاده می‌کند و با استفاده از بازی‌های فیزیکی بازیگران، پیام‌ها و نشانه‌های مورد نظر را به درک تم‌های زیرین پیرامون معمای کلی منتقل می‌کند. بینندگان مختلف می‌توانند این موضوعات را به شیوه‌های متفاوتی تفسیر کنند و ساختار فیلمنامه به هر شخصیت اجازه می‌دهد که از زاویه خود به موضوع ورود غیرمجاز نگاه کند و مسائلی مانند انزوا، پارانویا، ترس‌های شخصی و موارد دیگر را بررسی کند. متأسفانه، این موضوعات به تدریج کمتر جالب و بیش از حد فلسفی می‌شوند و داستان‌های فردی به وضوح از طرح اصلی جدا می‌شوند. کار دوربین فوق‌العاده و روان باعث شد که امیدوار باشم چیزی در فیلم باشد که به طرز مثبتی تأثیرگذار باشد، اما بخش سوم پیچیده و در عین حال بی‌اثر نتوانست به کم‌سرعت بودن، مکالمات خسته‌کننده و کمبود انرژی کلی جبران کند. پایان نیاز به زمان بیشتری برای تفکر دارد، اما احساس ناامیدی احتمالاً باقی خواهد ماند. همچنین، ارتباط برقرار کردن با هیچ یک از شخصیت‌ها برایم بسیار دشوار بود و اگر نبود بازی‌های خوب، این فیلم می‌توانست یک ناامیدی بزرگ باشد. «عوامل انسانی» دارای پیش‌زمینه‌ای جالب و ساختار داستان‌گویی است که اجازه می‌دهد تم‌های زیرین معنادار از طریق داستان‌های جداگانه بررسی شوند. با این حال، با وجود فیلمبرداری قابل توجه کلمنس هوفنجل و تعهد رونی تروکر به فیلمنامه‌اش، جو فلسفی و مبهمی که در طول نمایش وجود دارد تنها به کم‌سرعت بودن و تعاملات بی‌روح آسیب می‌زند و در نهایت باعث می‌شود که داستان هر شخصیت به چیزی تبدیل شود که به سختی می‌توان به آن عاطفی وابسته شد. بخش پایانی نزدیک‌ترین بخش به توسعه جالب است، اما چندین پیچش داستانی تأثیری بر کل داستان به صورت جذاب و شگفت‌انگیز ندارد. بازی‌های خوب از سابینه تیموتئو و مارک واشکه فیلم را از ناامیدی بزرگتری نجات می‌دهد. امتیاز: C-