فیلم The Mummy 1932

پس از تماشای فرانکنشتاین و دراکولا، این فیلم به مراتب از آن‌ها بهتر است. «آیا جالب است؟» این فیلم برای مدتی طولانی توجه من را به خود جلب کرد، هرچند که ویرایش آن یک نقص عمده بود. نمره: ۲ از ۳. «آیا به یاد ماندنی است؟» اگر به فیلم‌های کلاسیک هیولایی فکر کنم، به این فیلم فکر خواهم کرد. به‌ویژه داستان آن. نمره: ۲ از ۳. «آیا سرگرم‌کننده...

پس از تماشای فرانکنشتاین و دراکولا، این فیلم به مراتب از آن‌ها بهتر است. «آیا جالب است؟» این فیلم برای مدتی طولانی توجه من را به خود جلب کرد، هرچند که ویرایش آن یک نقص عمده بود. نمره: ۲ از ۳. «آیا به یاد ماندنی است؟» اگر به فیلم‌های کلاسیک هیولایی فکر کنم، به این فیلم فکر خواهم کرد. به‌ویژه داستان آن. نمره: ۲ از ۳. «آیا سرگرم‌کننده است؟» این بزرگ‌ترین مشکل است. ما یک شخصیت منفی فوق‌العاده با انگیزه‌ای قابل شناسایی داریم، اما قهرمانان ما به شکلی ناشیانه عمل می‌کنند. شخصیت‌ها به‌طور یکنواخت نمایان نشده‌اند. می‌دانستم چه کسی برنده یا بازنده است و دیگر اهمیتی نداشت که چرا. فقط در انتظار بودم تا ببینم چگونه اتفاق می‌افتد. نمره: ۱ از ۳. با نمره ۱ شروع می‌کنم، ۱+۲+۲+۱=۶. ممکن است کمی طول بکشد اما دوباره آن را تماشا خواهم کرد. همچنین به دیگران هم اشاره خواهم کرد، اما بگذارید خودشان قضاوت کنند که چقدر خوب بود. این فیلم برای همه مناسب نیست. فیلم مومیایی به کارگردانی کارل فروند و با نویسندگی نینا ویلوکس پوتنام، ریچارد شایر و جان ال. بالدرستون ساخته شده است. بازیگران اصلی شامل بوریس کارلوف، زیتا یوهان، دیوید منرز، آرتور بایرون، ادوارد ون اسلوان و برامول فلتچر هستند. موسیقی اثر جیمز دیتریچ و فیلم‌برداری به عهده چارلز جی. استومار است. اولین فیلم مومیایی یونیورسال داستان ایمهوتپ (کارلوف) را دنبال می‌کند که پس از بیدار شدن از قبرش توسط کارگران یک اکتشاف، باور دارد که معشوقه‌اش در بدن یک زن مدرن تجسم یافته است. این فیلم به‌طور مسلم کند پیش می‌رود، صحنه‌ها نمایشی است و به‌جز کارلوف، بازیگری و دیالوگ‌ها به‌طور متوسط است. با این حال، کیفیتی دل‌نشین در فیلم وجود دارد که شامل چندین صحنه واقعاً ترسناک است. عکاسی سایه‌دار به‌خوبی برای ایجاد فضایی سوگوارانه کمک می‌کند، در حالی که جالب است که فیلمی از این نوع به ترفندهای شوک‌آور برای جلب توجه متوسل نمی‌شود. این فیلم از جهات زیادی مهم است و تماشای آن برای علاقه‌مندان به تاریخ سینمای وحشت بسیار ارزشمند است. نمره: ۷ از ۱۰. زمانی که یک تیم از کاوشگران موزه بریتانیا مقبره یک پرنسس مصری را کشف می‌کنند، همچنین مومیایی معشوق ممنوعه او "ایمهوتپ" (بوریس کارلوف) و یک طومار مخفی را پیدا می‌کنند که با خواندن آن، قدرت بازگرداندن مردگان به زندگی را دارد. پس از خواندن آن سند در مقبره، مومیایی دوباره به زندگی برمی‌گردد و در لحظه‌ای که از آنجا فرار می‌کند، تصمیم می‌گیرد به هر قیمتی به سراغ پرنسس خود برود تا او را نیز برگرداند. به طور تصادفی، ده سال بعد، زن جوانی به نام "هلن" (زیتا یوهان) که پدرش یک مدیر بریتانیایی است، در قاهره است - و او دقیقاً شبیه پرنسس مرده است. آیا او ممکن است تجسدی از او باشد؟ خوب، "ایمهوتپ" قطعاً این‌طور فکر می‌کند و او قرار است بدن انتخاب‌شده برای روح عشق تجسم‌یافته‌اش باشد. جالب است که این مومیایی در دید عمومی زندگی می‌کند. او هیچ باندی به دنبال خود نمی‌کشد و به‌طور ناشیانه‌ای حرکت نمی‌کند - توصیف کارلوف بسیار انسانی‌تر است و احساس تهدید بیشتری به همراه دارد. شخصیت‌پردازی او در اینجا تهدیدی حسابگرانه دارد که به‌خوبی با پیشرفت داستان که به پایان نسبتاً غم‌انگیزی می‌رسد، کار می‌کند. بازیگران مکمل - از جمله یوهان که کمی بی‌روح به نظر می‌رسد - به‌خوبی الگوی مورد نیاز برای مومیایی ما را فراهم می‌کنند و اگرچه شاید دیالوگ‌ها کمی بیش از حد باشد - شاید یک جبران‌سازی از فیلم‌های صامت - اما همچنان یکی از نسخه‌های مورد علاقه من از این داستان جذاب و مرموز است.