فیلم Celebrity 1998

«لی» (با بازی کنت برانا) و همسرش «رابین» (با بازی جودی دیویس) مدتی است که به راحتی زندگی می‌کنند تا اینکه ناگهان او به او اعلام می‌کند که می‌خواهد طلاق بگیرد. او نویسنده‌ای است که به نوشتن سفرنامه‌ها پرداخته و پس از یک دیدار کلاس درسی که او را متوجه یکنواختی زندگی‌اش کرده، احساس می‌کند که اگر اقدامی نکند، زندگی‌اش به همین شکل ادامه خواهد...

«لی» (با بازی کنت برانا) و همسرش «رابین» (با بازی جودی دیویس) مدتی است که به راحتی زندگی می‌کنند تا اینکه ناگهان او به او اعلام می‌کند که می‌خواهد طلاق بگیرد. او نویسنده‌ای است که به نوشتن سفرنامه‌ها پرداخته و پس از یک دیدار کلاس درسی که او را متوجه یکنواختی زندگی‌اش کرده، احساس می‌کند که اگر اقدامی نکند، زندگی‌اش به همین شکل ادامه خواهد یافت. «رابین» از این موضوع چندان خوشحال نمی‌شود و برای یافتن تسلی به یک مرکز بازپروری می‌رود که ممکن است بخشی از مشکل آن‌ها باشد. او احساس می‌کند که مذهب کاتولیک قوی همسرش بر زندگی جنسی آن‌ها تأثیر گذاشته و این موضوع بر خلاقیت او نیز تأثیر منفی گذاشته است. او به شدت فکر می‌کند که عشق جدیدش «بانی» (با بازی فامکه یانسون)، که خود نیز ویراستار داستان است، ممکن است بتواند او را تحریک کند. در همین حال، «رابین» به زودی به خود می‌ایستد و با یک مدیر تلویزیونی به نام «تونی» (با بازی جو مانتگنا) همکاری می‌کند که فرصت‌های جدیدی برای او فراهم می‌کند. حالا که این دو نفر زندگی مستقل خود را آغاز کرده‌اند، یکی از آن‌ها از این وضعیت لذت می‌برد و دیگری، شاید کمتر. آیا این نشانه‌ای از سبزتر بودن چمن آن طرف است یا باید در انتخاب‌هایمان محتاط باشیم؟ این درام به شکلی مناسب قدرت جذب وودی آلن در گردآوری یک بازیگر ستاره را به خوبی به تصویر می‌کشد، اما سبک داستان‌گویی اپیزودیک آن بیشتر از آنکه موفق باشد، ناموفق است و درام زناشویی زیرساخت آن به سختی بر روی مقیاس جالب توجه‌ای ثبت می‌شود. در نهایت، تنها یک صحنه زنده و واقعی با لئوناردو دی‌کاپریو به عنوان ستاره فیلم که به شدت دچار خشم شده و تهدید می‌کند که هتل را خراب کند، می‌تواند کمی جان به فیلم ببخشد. فیلم از نظر طولانی بودن، در برخی موارد تکراری و به شدت پرحرف است، به طوری که به نظر می‌رسد شخصیت‌ها هرگز نمی‌توانند به اندازه کافی سکوت کنند تا به آنچه قبلاً گفته شده گوش دهند، چه برسد به اینکه پیام‌های آن را درک یا اجرا کنند. استفاده از رنگ سیاه و سفید به زیبایی آن کمک می‌کند، همان‌طور که موسیقی کلاسیک آن نیز مؤثر است، اما به عنوان فرصتی برای هجو کردن کل ماجرای شهرت و بی‌ثباتی آن، چندان موفق عمل نمی‌کند.