فیلم Flash Gordon 1980

یکی از کمتر مورد توجه قرار گرفته‌ترین فیلم‌هایی که در دوران زندگی‌ام ساخته شده است. این فیلم پس از موفقیت چشمگیر «امپراتوری ضربه می‌زند» ساخته شد و به عمومی عرضه شد که فراموش کرده بودند فلش گوردون کیست و سریال‌های دهه 1930 با لری «باستر» کریب چه معنایی داشتند. در حالی که مردم به دنبال جلوه‌های ویژه پیشرفته و اپرای فضایی جدی بودند، فلش به...

یکی از کمتر مورد توجه قرار گرفته‌ترین فیلم‌هایی که در دوران زندگی‌ام ساخته شده است. این فیلم پس از موفقیت چشمگیر «امپراتوری ضربه می‌زند» ساخته شد و به عمومی عرضه شد که فراموش کرده بودند فلش گوردون کیست و سریال‌های دهه 1930 با لری «باستر» کریب چه معنایی داشتند. در حالی که مردم به دنبال جلوه‌های ویژه پیشرفته و اپرای فضایی جدی بودند، فلش به سمت مخالف حرکت کرد و با سبکی خاص، کمدی را به سینما بازگرداند. این فیلم به‌طور کامل همه چیزهایی را که آن سریال‌های اولیه سیاه‌وسفید به کودکان فریادزن در بالکن سینما نشان می‌دادند، بازسازی کرد. البته بازیگران نیز به‌گونه‌ای ایفای نقش کردند که گویی شخصیت‌های طراحی‌شده به زندگی آمده و از صفحات کمدی خارج شدند تا بر روی پرده نقره‌ای درخشیدند. مکس فون سیدو امپراتور مینگ است. برایان بلستد پرنس ولتان است. سم جونز و ملودی اندرسون به‌عنوان ناشناخته‌ها وارد شدند و تمام صحنه را دزدیدند. تنها نقطه ضعف این فیلم این بود که در باکس آفیس عملکرد ضعیفی داشت و هرگز دنباله‌ای که در پایانش به آن اشاره شده بود را دریافت نکرد. این فیلم علمی-تخیلی کمدی و ماجراجویانه، طراحی‌های تولیدی رنگارنگ و خوبی دارد، هرچند که برخی از عناصر آن کمی مضحک به نظر می‌رسند. بازی‌ها به‌طور کلی خوب بودند و مکس فون سیدو به شخصیت احمقانه‌ای اعتبار بخشید و سم جونز در نقش اصلی قابل قبول بود، اگرچه او واقعاً از او خواسته نمی‌شد که کار زیادی انجام دهد (هم در بازیگری و هم در مبارزه) و ملودی اندرسون هم خوب بود، هرچند که «رمانس» بین او و فلش گوردون کمی زورکی به نظر می‌رسید. از نظر زمان خودش، فکر می‌کنم جلوه‌های ویژه و بصری مناسب بودند و حتی از «سوپرمن 3» و «سوپرمن 4» که سال‌ها بعد منتشر شدند (1983/1987) نیز برتر بودند. این فیلم وقت‌گذرانی لذت‌بخشی است و احتمالاً دوباره به تماشای آن خواهم نشست. **4.0/5** حالا هرکسی که فکر می‌کند بهترین فیلم مکس فون سیدو «پرده هفتم» (1957) است، واقعاً باید اولویت‌هایش را درست کند: فراموش کنید انگمار برگمان را - این فیلم فوق‌العاده جذاب از مایک هاچس و دینو دلاورنتیس است که به او اجازه می‌دهد تا شخصیت مگالومانیک را بازی کند در حالی که به بهترین شکل یکی از بدمن‌های پانتومیم را به تصویر می‌کشد. سم جونز قهرمان نامی فیلم است که به همراه ملودی اندرسون نسبتاً بدشانس («دیل») و دانشمند کمی دیوانه توپول («زارکوف»)، به بازی‌های شیطنت‌آمیز «مینگ بی‌رحم» می‌افتند که با زمین بازی می‌کند. زمانی که این سه نفر شجاع به «مانگو» می‌رسند، باید برای بقا خود بجنگند. در مورد «فلش»، این جوان بدشانس - که بخش زیادی از فیلم مانند خرگوشی وحشت‌زده در چراغ‌های اتومبیل به نظر می‌رسد - باید از پاکدامنی‌اش در برابر «پرنسس آورا» (اورنلا متی) که قرار است به «بارین» (تیموتی دالتون) که خود مداوم با «ولتان» (برایان بلستد) - پادشاه مردان عقاب‌نما - در حال نبرد است، دفاع کند. با اضافه کردن پیتر وینگارد به عنوان «کلیتوس» و مارجیانلا ملاتو به عنوان معاون شرور او «کالا»، ما تمام مواد لازم برای تقریباً دو ساعت اقدام کلاسیک کمدی را داریم که در بهترین سنت «بوم» و «پوف» قرار دارد. حالا این فیلم 40 ساله شده است - به همین دلیل دوباره بر روی پرده بزرگ نمایش داده می‌شود - و به نظر نمی‌رسد که تلاشی برای بهبود نسخه اصلی انجام شده باشد. بنابراین جلوه‌ها نسبتاً ضعیف هستند و CGI به وضوح به اندازه لباس‌های ارزان و شاداب مردان سوسمار و مچ‌پوش‌هایی که بسیار شبیه ورق‌های بازی «آلیس در سرزمین عجایب» لباس پوشیده‌اند، مشهود است. فردی مرکری و گروه کوئین با آهنگ عنوانشان کمی «زرق و برق» به این ماجرا اضافه می‌کنند و ممکن است کسانی که دقیق‌تر نگاه می‌کنند، یک رابی کولترین 30 ساله را نیز در آنجا ببینند. آیا این یک خیال‌پردازی فراری است؟ مطمئناً - اما هنوز هم همه چیز خوب، بدون پیچیدگی و سرگرم‌کننده است، با زبانی در گونه و تقریباً همه چیز دیگر از چرم، لایکر و یا شلوارهای تنگ!