فیلم Capone 2020

فیلم «کاپون» ناامیدکننده است. این فیلم با آنچه که من انتظار داشتم، فاصله زیادی دارد. به‌راستی که من اطلاعات زیادی درباره‌اش نداشتم، اما انتظار یک فیلم کامل درباره آل کاپون را داشتم - به‌ویژه با بازی تام هاردی. این به خودی خود چیز بدی نیست، اما وقتی داستان‌گویی ضعیف به آن اضافه می‌شود، نتیجه هدر رفتن فرصتی بزرگ می‌شود. بدون شک، بهترین قسمت این فیلم بازی هاردی...

فیلم «کاپون» ناامیدکننده است. این فیلم با آنچه که من انتظار داشتم، فاصله زیادی دارد. به‌راستی که من اطلاعات زیادی درباره‌اش نداشتم، اما انتظار یک فیلم کامل درباره آل کاپون را داشتم - به‌ویژه با بازی تام هاردی. این به خودی خود چیز بدی نیست، اما وقتی داستان‌گویی ضعیف به آن اضافه می‌شود، نتیجه هدر رفتن فرصتی بزرگ می‌شود. بدون شک، بهترین قسمت این فیلم بازی هاردی (در نقش آل) است، اما فکر می‌کنم او می‌توانست استعداد بیشتری از خود نشان دهد - اگر سازندگان به او این فرصت را می‌دادند. اما در کنار هاردی، هیچ بازیگری به‌خصوص درخشان نیست، هرچند لیندا کاردلینی (در نقش مِی) و کایل مک‌لاکلن (در نقش کارلاک) عملکرد قابل قبولی دارند. چیزی که واقعاً از این فیلم بدم نمی‌آید، این است که من از آن توقع بیشتری داشتم. اما می‌توانم بگویم که حداقل این فیلم شما را به فکر وا می‌دارد - هرچند شخصاً فکر نمی‌کنم نتیجه‌ای که به‌دست آمده، مطابق با نیت سازندگان باشد. آل کاپون در «غیرقابل لمس‌ها» با بازی بابی دنیرو می‌توانست شما را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. اما کاپون تام هاردی تنها کسی است که در حال کثیف کردن شلوار خود است – به‌طور واقعی. در فیلم «پدرخوانده»، دان ویتو کرلونه از طریق لوکا براسی، سر یک اسب را روی تخت جک ولز می‌گذارد. اما در «کاپون»، تنها چیزی که شخصیت اصلی در تخت خواب خود می‌گذارد، شامش است – پس از هضم آن. رویدادهای «کاپون» در آخرین سال زندگی آل کاپون اتفاق می‌افتد، زمانی که این مجرم معروف دیگر «تهدیدی» برای کسی یا چیزی به جز زیرپوش یا ملحفه‌های خود به حساب نمی‌آمد. این فیلم به‌طور منطقی دومین نقطه پایین در افسانه آل کاپون است، بعد از «راز خزانه آل کاپون». مشابه با جرالد ریورا، «کاپون» ادعا می‌کند که به ما دسترسی به خزانه‌ای از روان این مافیا در روزهای آخرش می‌دهد، و نتیجه نیز به‌طور یکسان ناامیدکننده است. به‌طور نظری هیچ فیلمی نباید بد باشد که شامل هاردی (یا حداقل تام هاردی‌ای که من از «بازگشته» به یاد دارم)، کایل مک‌لاکلن و مت دیلون باشد، اما «کاپون» به آن‌ها چیز زیادی برای انجام دادن نمی‌دهد. مک‌لاکلن به نظر می‌رسد که در راه رسیدن به صحنه «دو قله» گم شده است، دیلون استعداد قابل توجه خود را در نوعی روال شبیه به «حس ششم» هدر می‌دهد، و هاردی تمام فیلم را با ماسک پروتزی که تمام صورت و جمجمه‌اش را می‌پوشاند، می‌گذرانید و به شبیه به مایکل مایرز در «هالووین 3000: کشتار در خانه سالمندان» به نظر می‌رسد. بدترین بخش کل این قضیه این است که اکثر رویدادهای «کاپون» تنها در ذهن تب‌آلوده و سالخورده پروتاگونیست اتفاق می‌افتد، و در حالی که هیچ اشکالی در فیلمی که وضعیت ذهنی یک شخصیت را نشان می‌دهد وجود ندارد – مانند «ماشین‌کار» – مشکل من این است که کارگردان/نویسنده، جاش ترانک، هیچ ایده‌ای از آنچه در ذهن آل کاپون در روزهای آخر زندگی‌اش می‌گذشت ندارد. به عبارت دیگر، او در حال داستان‌پردازی است و این به فیلم لایه‌ای مضاعف از غیرواقعی بودن می‌دهد. به بیان دیگر، ما با دو سطح از خیال‌پردازی سروکار داریم؛ یکی هذیان‌های شخصیت و دیگری تأملات سازنده درباره اینکه هذیان‌های شخص واقعی چه می‌توانسته باشد. ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که از این رویکرد بینش جدیدی به دست آوریم و واقعاً فیلم در فاش کردن هیچ نکته مهم یا مرتبطی درباره موضوع خود شکست می‌خورد.