فیلم The Count of Monte Cristo 2002

داستان فوق‌العاده‌ای که به یک اقتباس بسیار جذاب تبدیل شده است. هر از چندگاهی، وقتی هالیوود برای ایده‌های جدید دزدی دریایی به مشکل برمی‌خورد، به نویسنده «سه تفنگدار»، «مردی در ماسک آهنی» و «کنت مونت‌کریستو»، الکساندر دوما، روی می‌آورد. و البته این موضوع بد نیست به شرطی که اقتباس با دقت و توجه ساخته شود - که همیشه این‌گونه نبوده است. بنابراین وقتی اعلام شد که...

داستان فوق‌العاده‌ای که به یک اقتباس بسیار جذاب تبدیل شده است. هر از چندگاهی، وقتی هالیوود برای ایده‌های جدید دزدی دریایی به مشکل برمی‌خورد، به نویسنده «سه تفنگدار»، «مردی در ماسک آهنی» و «کنت مونت‌کریستو»، الکساندر دوما، روی می‌آورد. و البته این موضوع بد نیست به شرطی که اقتباس با دقت و توجه ساخته شود - که همیشه این‌گونه نبوده است. بنابراین وقتی اعلام شد که کارگردان «آب‌جهان» (Waterworld)، کوین رینولدز، قرار است نسخه جدید «کنت مونت‌کریستو» را کارگردانی کند، بسیاری از افراد نگران شدند. این فیلم با هزینه‌ای حدود ۳۵ میلیون دلار ساخته شد و در باکس آفیس جهانی نتیجه‌ای نسبتاً خوب داشت و حدود ۷۶ میلیون دلار فروش کرد. اما با وجود اینکه این فیلم به هیچ وجه شکست‌خورده نبود، به سرعت محو شد و به‌ندرت در سال ۲۰۰۳ مورد اشاره قرار گرفت. خوشبختانه این فیلم با انتشار در قالب اجاره، دوباره جان گرفت و اکنون به عنوان یک اثر ژانری محبوب شناخته می‌شود. در دو سایت بزرگ فیلم، راتن تومیتوز و IMDb، این فیلم به ترتیب امتیاز ۷۵٪ و ۷.۵ را کسب کرده است که به نظر من کاملاً منطقی است. فیلم رینولدز هیچ چیز جدیدی به داستان اضافه نمی‌کند، اما اگر چیزی خراب نشده چرا باید آن را تعمیر کرد؟ رینولدز با وفاداری به روح منبع داستان، یک فیلم مهیج درباره خیانت، شکنجه، ایمان، انتقام و عشق ساخته است. سازندگان از لباس‌های جذاب استفاده کرده و عنصر لازم نبرد با شمشیر را به آن افزوده‌اند. تنها چیزی که لازم بود این بود که بازیگرانش عملکردهایی در خور چنین داستان تاریخی ارائه دهند. و آنها این کار را کردند. جیمز کاویزل در نقش ادموند دانتس بازی می‌کند. دو سال قبل از اینکه در نقش عیسی مسیح بازی کند و نامش شناخته شود، کاویزل پیش از «کنت مونت‌کریستو» به هیچ وجه شبیه یک بازیگر اصلی نبود. اما در اینجا او نقش مناسبی را پیدا کرده که با آن راحت است و به وضوح از بازی در این نقش لذت می‌برد. در مورد گای پیرس (فرنان Mondego) نیازی به اثبات خود ندارد، چرا که او قبلاً در «محرم لوس آنجلس» و «مِمِنتو» موفق بوده است. در این فیلم او نقش یک شرور متکبر را به خوبی ایفا می‌کند و مانند یک فرزند لوس و نازپرورده به اطراف می‌چرخد. این یک اجرای دزدی از آن خود است که نشان می‌دهد او که قبلاً در سریال استرالیایی «همسایه‌ها» بازی می‌کرده، واقعاً راه طولانی را پیموده است. ریچارد هریس به عنوان آبای فاریای کلاسیک و مایکل وینکوت با صدای خشنش به خوبی نقش یک حاکم سادیستی در قلعه دиф را ایفا می‌کند. در حالی که لوئیس گوزمان در نقش جاکوپو، به عنوان یک شخصیت کمدی سرگرم‌کننده و داگمارا دومینچیک در نقش مرسدس ایگوانادا هم sensual و هم احساسی است. رینولدز هرگز فیلم را بیش از حد تئاتر نمی‌کند، بلکه آن را با سرعت مناسب و صحنه‌های هوشمند و به یادماندنی پر می‌کند. با حمایت از یک بازیگر قابل و داستان قوی برای کار کردن، «کنت مونت‌کریستو» به یک اثر برنده در دوران خود تبدیل می‌شود. پس اگر هنوز آن را ندیده‌اید، حتماً تماشا کنید. ۸ از ۱۰ جیم کاویزل در نقش «ادموند» که در توطئه‌ای ناپلئونی گرفتار شده و به جزیره‌ای دورافتاده زندان فرستاده می‌شود، بازی قابل قبولی داشت، هرچند هیچ چیز بیشتر از این نیست. وضعیت او به نظر ناامیدکننده می‌رسد تا اینکه بازدیدکننده‌ای غیرمنتظره - آبای فاریای پیر (ریچارد هریس) - به او سر می‌زند. این دو دوست صمیمی می‌شوند و هدیه‌های خداحافظی او به جوان‌تر، اسرار یک گنجینه عظیم و یک کیسه جسد است که ممکن است به او کمک کند تا انتقام بگیرد. انتقام او به‌خوبی ساختاربندی شده و او تصمیم می‌گیرد هر یک از این افراد را وادار کند تا به یکدیگر حمله کنند - با استفاده از حرص و عدم اعتماد خود برای نابود کردن یکدیگر. الکساندر دوما داستان فوق‌العاده‌ای نوشته است، با پیچیدگی‌های فراوان - اما به نوعی این نسخه واقعا شروع نمی‌شود. بخش زیادی از پیش‌زمینه حذف شده (یا اصلاً وجود ندارد) و این امر بقیه داستان را ضعیف و کمتر جذاب می‌کند. تولید قابل قبول است، لباس‌ها و ظاهر فیلم خوب است، اما سرعت و اجراها بیشتر به دنبال فروش در باکس آفیس هستند تا شخصیت‌پردازی. من نسبت به همه آنها بی‌تفاوت بودم - حتی جوان naïve «آلبرت» (هنری کاویل) که شخصیت او در کتاب واقعاً اهمیت زیادی دارد و به «ادموند» یادآوری می‌کند که انسانیتش را قبل از زندانی شدن داشته است. نسخه‌های بهتری از این داستان وجود دارد - به ویژه نسخه رابرت دانات از سال ۱۹۳۴، و من هر روز آن را به شما توصیه می‌کنم. خب، این یک کیفیت نیست... اما من دوست دارم رویکردی با thumbs up یا thumbs down داشته باشم. اگر فیلم سرگرم‌کننده باشد thumbs up، اگر نه thumbs down. به نظر می‌رسد این ساده‌تر از بحث در مورد ۴، ۵، ۶ و غیره باشد. این همچنین به همین دلیل است که می‌خواهم بتوانم به بازیگران فردی نقد بنویسم، فقط تا بتوانم یادداشتی به گای پیرس بنویسم و به او بگویم که باید از بازی در آثار ادبی تاریخی دست بکشد و به ساخت فیلم‌هایی برگردد که نیاز به آستین و پف ندارند. و این من را به نقطه‌ای در نقد می‌رساند که از خود می‌پرسم چرا می‌دانم تفاوت بین آستین و پف چیست. به هر حال، صرفنظر از خوداندیشی، مشکل این است که فیلم نمی‌داند آیا می‌خواهد یک رمان ماجراجویانه هیجان‌انگیز باشد که بهترین نماد آن نوشته‌های دوما با تمام عظمت ماجراجویی‌اش است... یا اینکه داستان در محبوبیت خود یک قرن و اندی طولانی‌تر از حد نیاز دوام آورده و اکنون باید به عنوان یک درام در نظر گرفته شود و با تمام جدیت یک کلاسیک ادبی بالغ برخورد شود. این فیلم هر دو را به نمایش می‌گذارد و هرگز به هیچ‌یک از آنها پایبند نمی‌ماند. به نوعی به نظر می‌رسد که ولپرت، نویسنده، درک کرده که دوما یک نویسنده ماجراجویانه است، اما رینولدز، کارگردان، فکر می‌کرده که دوما به جدیت دانته است. این احساس را به شما می‌دهد که در دو دنیای متفاوت نشسته‌اید. به نوعی احساس می‌کنید که در حال تماشای فیلمی هستید که می‌خواهد داستانی سرگرم‌کننده درباره انتقام و فرار از زندان باشد، اما هر بار که آن موجود می‌خواهد فرار کند، به زور به قفس خود برمی‌گردد به‌وسیله خدایان کارگردانی که به شدت خود را جدی می‌گیرند. این نوع فیلمی است که اگر کارگردان «تغییر شکل شرو» فکر می‌کرد که هر چیزی که شکسپیر نوشته «ریچارد سوم» است... چقدر نگران‌کننده است که خود را به شدت جدی می‌گیرد.