فیلم The Cranes Are Flying 1957

این فیلم هم از نظر هنری و هم از نظر احساسی فوق‌العاده و دلخراش بود. من سینمای شوروی را زیاد تماشا نکرده‌ام، اما از آنچه تا به حال دیده‌ام، بسیار شگفت‌انگیز است. این فیلم مرا ترغیب می‌کند تا بیشتر در مورد آثار آنها تحقیق کنم. اگر به سینمای شوروی یا فیلم‌های جنگی به‌طور کلی، از دیدگاه افرادی که در حاشیه هستند، علاقه‌مندید، این فیلم ضروری...

این فیلم هم از نظر هنری و هم از نظر احساسی فوق‌العاده و دلخراش بود. من سینمای شوروی را زیاد تماشا نکرده‌ام، اما از آنچه تا به حال دیده‌ام، بسیار شگفت‌انگیز است. این فیلم مرا ترغیب می‌کند تا بیشتر در مورد آثار آنها تحقیق کنم. اگر به سینمای شوروی یا فیلم‌های جنگی به‌طور کلی، از دیدگاه افرادی که در حاشیه هستند، علاقه‌مندید، این فیلم ضروری است. لحظه‌ای فکر نکنید که آنها نمی‌توانند به اندازه سربازان خودشان دچار شوک شوند. همه چیز در این فیلم از نظر فنی بی‌نقص است. با این حال، ایده اینکه یک زن باید بهترین مرد موجود را انتخاب کند، به نظر من این فیلم را کمی قدیمی می‌کند. درست زمانی که "ورونیکا" (تاتیانا سامویلووا) و دوست‌پسرش "بوریس" (الکسی باتالوف) در حال برنامه‌ریزی برای یک دیدار در کنار رودخانه هستند، ناگهان جنگی آغاز می‌شود! این مسئله برای این زوج عاشق مشکل‌ساز می‌شود، چرا که بوریس به سرعت برای مقابله با ارتش نازی به ارتش شوروی داوطلب می‌شود. با ثبت‌نام ورونیکا به عنوان پرستار و بوریس در جبهه، ارتباط آنها سخت می‌شود و اینجاست که با بمب‌ها و شایعات، سردرگمی و سوءتفاهم‌ها به وجود می‌آید که برای این زن جوان که در تلاش است تا با درگیری‌های فیزیکی و احساسی‌اش کنار بیاید، مشکل‌ساز می‌شود. این مسائل زمانی برای ورونیکا عمیق‌تر می‌شود که او مورد توجه ناخواسته پسرعموی بوریس، "مارک" (الکساندر شورین) قرار می‌گیرد که منجر به ازدواجی می‌شود که کمتر کسی دلیل آن را درک می‌کند و این می‌تواند بوریس را به شدت دلسرد کند، اگر او بفهمد که عشق واقعی‌اش او را رها کرده است. در ابتدای فیلم، گروهی از لک‌لک‌ها نماد عشق آنها هستند و همین ثبات است که آنها امیدوارند در زندگی‌شان به آن تکیه کنند، صرف‌نظر از آنچه بین مردمی با بمب‌ها و گلوله‌ها می‌گذرد. آیا این فقط یک رویای ساده‌لوحانه است یا واقعاً امیدی وجود دارد زمانی که همه چیز علیه آنهاست؟ تلاش سامویلووا در اینجا هم قوی و هم احساسی است، به‌ویژه زمانی که فیلم وارد مرحله دوم تاریک‌تر و ناامیدکننده‌تر خود می‌شود. دوربین چهره، چشمان و حالت‌های صورت او را دوست دارد و او از این ابزار برای انتقال طیف وسیعی از احساسات به‌طور مؤثر استفاده می‌کند. شورین نیز خوب عمل می‌کند و شخصیتش کمی از فریبکاری و زورگویی را به سناریویی اضافه می‌کند که فضایل خانواده و جامعه را ارج می‌نهد، اما نه به شکلی کامل. مردم به شیوه‌های فردی به شرایط سازگار می‌شوند. عکاسی فیلم دارای شدت مشاهداتی است که گاه احساس می‌کنید نباید آن را تماشا کنید، به‌ویژه در بیمارستان که "دایی فیودور" (واسیلی مرکورف) مدام با آسیب‌دیدگان در بین بیماران و کارکنانش سر و کار دارد! این داستانی بسیار انسانی از زمان جنگ است که در میان برف‌ها و ویرانه‌ها به طرز قدرتمندی و به‌طور جذاب روایت می‌شود.